Εάν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά στη χώρα αλλά και τον πλανήτη, εάν η πολιτική σήψη δεν αντανακλούσε το σάπισμα του ίδιου του αστικού συστήματος και εάν η κοινωνία δεν υφίστατο διαρκώς κατά κύματα τα λύματα κατάμουτρα, η κατάσταση θα ήταν για γέλια.
Στα κοινωνικά δίκτυα θα αναπαράγονταν η ομότιτλη ταινία της δεκαετίας του ‘60 « Νόμος 4000» και Γυμνασιάρχης του τέλους του ’50 θα ήταν ο γλυκός μας Βασίλης Διαμαντόπουλος που θα είχε ως κόρη του την ατίθαση αλλά ευειδή Ζωή Λάσκαρη.
Διότι ως γνωστόν, στις 4 Σεπτεμβρίου 1958, τέθηκε σε ισχύ στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή ο νόμος 4000/1958 «Περί τεντιμποϊσμού», προκειμένου να αντιμετωπιστούν δια του κοινωνικού διασυρμού και αστυνομικού στιγματισμού τα ατίθασα νιάτα.
Όμως φευ, στην Ελλάδα του Απριλίου του 2024 οπότε και τέθηκε σε λειτουργία ο νέος κανονισμός λειτουργίας των σχολείων προκειμένου να αντιμετωπισθεί η σχολική βία και η νεανική παραβατικότητα, κουμάντο κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Κυριάκος Πιερρακάκης. Οι οποίοι θεωρούν πως με ένα μείγμα χωροφυλακίστικης νοοτροπίας και ψηφιακής αντίληψης δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, (ψηφιακές πλατφόρμες και τηλεοπτικά σποτάκια), θα αντιμετωπίσουν το τεράστιο σύγχρονο θέμα του σχολικού εκφοβισμού (bullying), της νεανικής βίας και παραβατικότητας.
Για όλους και όλες εμάς τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι φανερό πως μετά τις μεγαλόστομες τηλεοπτικές διακηρύξεις, τα μόνα που θα λειτουργούν κανονικά θα είναι όντως τα χουντικής έμπνευσης μέτρα, ήτοι:
- Επιστροφή της πενθήμερης αναβολής
- Ψηφιοποίηση των απουσιών…
- Επίσης «θα ψηφιοποιηθεί το απουσιολόγιο, το βιβλίο ύλης και οι βαθμολογικές επιδόσεις των μαθητών».
- Απαγόρευση διαγραφής απουσιών στο τέλος της χρονιάς
- Επιβάρυνση των γονέων με το κόστος των όποιων φθορών δημιουργούν οι μαθητές στα σχολικά κτήρια.
- Απαγόρευση της χρήσης κινητών στο σχολείο.
Εν τω μεταξύ ανακοινώθηκε πως ξεκίνησε η λειτουργία της νέας πλατφόρμας stop-bullying.gov.gr για την υποβολή καταγγελιών για σχολικό εκφοβισμό «και μετά το σχολείο πρέπει να διαχειριστεί το περιστατικό αυτό με πολύ συγκεκριμένους κανόνες που έχουν διαμορφωθεί από ειδικούς», ισχυρίζεται το Υπουργείο.
«Για τα σοβαρά περιστατικά σχολικής βίας, η αρμόδια Διεύθυνση Εκπαίδευσης θα έχει μια τετραμελή ομάδα, η οποία θα περιλαμβάνει και ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο θα υπάρχει και μια όσμωση της ομάδας αυτής της διεύθυνσης με το σχολείο. Και φυσικά υπάρχει και μια επταμελής επιτροπή ειδικών στο υπουργείο Παιδείας. Θα έχουμε ορατότητα στα πάντα και θα παρεμβαίνουμε όταν και όπου χρειάζεται», πρόσθεσε ο υπουργός.
O ειδικός, του ειδικού, ώ ειδικέ και καμιά δεκαριά επιτροπές και λύσαμε το πρόβλημα!
Μέσα σ’ αυτήν την χωροφυλακίστικη λογική δεν χωράει ούτε καν σκέψη για παρέμβαση στις αιτίες της αντικοινωνικής νεανικής βίας, ούτε καν ότι η προσπάθεια προσέγγισης μιας κάποιας λύσης περνάει μέσα από περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη αλληλεγγύη, περισσότερη κοινοτική συμβίωση, περισσότερη μαθητική συμμετοχή στη ζωή του σχολείου, στα δρώμενα που τους αφορούν, στην τέχνη, τον αθλητισμό, τις εκδρομές , τη χαρά της σχολικής ζωής και φυσικά βεβαίως και σε κανόνες. Κανόνες που πρέπει να ισχύουν ισότιμα για όλους, υπέρ της κοινής συμβίωσης που θα διαβάθμιζαν τα ίδια τα παιδιά, θα επιτηρούσαν ακόμα και την εφαρμογή τους, θα τα καλούσαμε ως κοινωνία να θεσμοθετήσουν εκείνα την κοινή τους σχολική ζωή.
Αλλά μια τέτοια προσέγγιση θα ήταν αντίθετη με τη δεξιά λογική της ανταγωνιστικότητας του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης στη ζωή και την επιβίωση και συνακόλουθα της τιμωρίας, της γκετοποίησης, του εξοβελισμού, του στιγματισμού, έναντι της αποδοχής, της κατανόησης, της διδαχής και της πραγματικής συμπερίληψης, των ευκαιριών στη ζωή των νέων ανθρώπων. Θα έπρεπε να αποδεχθεί η κυβέρνηση της Δεξιάς ως εκπροσώπου του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ότι ο εκφοβισμός και η βία είναι η καθημερινή συνθήκη των εργαζομένων στη χώρα, ότι τα παιδιά, οι έφηβοι, οι γυναίκες αλλά και όλα τα ευάλωτα άτομα και οι κοινωνικές ομάδες, είναι έρμαια του κοινωνικού και εργασιακού bullying αλλά ακόμα και οι άνδρες παραγωγικής ηλικίας συνθλίβονται κάτω από τη μπότα του εργοδοτικού εκφοβισμού απόλυσης λόγω μη αποδοτικότητας, ή λόγω μη επαρκούς κερδοφορίας της επιχείρησης.
Όλα αυτά δημιουργούν ένα ψυχικό φορτίο που πλέον ξεφορτώνεται πολλές φορές ακατέργαστα στο σπίτι και την οικογένεια με θύματα κυρίως τα παιδιά και τους εφήβους.
Μια εξουθενωμένη μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας πώς να πλησιάσει και να καταλάβει εάν το παιδί της είναι θύμα ή θύτης σχολικού εκφοβισμού (το αναφέρω ως παράδειγμα φυσικά, ισχύει και για αντίστοιχους πατεράδες ή ζευγάρια);
Για ποιο «Εθνικό Σχέδιο κατά του Bullying» λοιπόν μιλάει η κυβέρνηση;
Σαν το Σχέδιο που θα κατάρτιζε από το 2019 η Διακομματική Επιτροπή την οποία είχε συγκροτήσει η κυβέρνηση της ΝΔ και η οποία δεν συνεδρίασε ποτέ!
Το μόνο που ξέρουν καλά να κάνουν είναι, με πρόφαση την πάταξη της ενδοσχολικής βίας, να την ταυτίζουν με μορφές της συλλογικής πάλης των μαθητών (όπως καταλήψεις σχολικών μονάδων) για να νομιμοποιήσουν την καταστολή που είναι ουσιαστικά η μόνη μέθοδος που αναγνωρίζουν ως αντιμετώπιση των κοινωνικών φαινομένων.
Και για να μην θεωρηθούμε υπερβολικοί και κατεχόμενοι από αριστερές εμμονές, ας αναφερθούμε στην επαναφορά της πενθήμερης αποβολής από το σχολικό περιβάλλον του θεωρουμένου ως «παραβατικού» μαθητή (μέτρο που με τη σειρά του σημαίνει ότι θα αυξηθούν οι αδικαιολόγητες απουσίες του και ίσως μακροπρόθεσμα κινδυνέψει να μείνει στην ίδια τάξη κ.λπ.).
Πόσοι ειδικοί εκπαιδευτικοί, πόσοι παιδαγωγοί και συγγραφείς, πόσα άρθρα , πόσες μελέτες και πόσα συνέδρια πρέπει να διοργανωθούν ακόμα, για να πειστεί το κράτος ότι ένα παιδί με παραβατική συμπεριφορά έχει προ πολλού απωλέσει το ενδιαφέρον του για το σχολείο. Δεν είναι τιμωρία επανορθωτική λοιπόν ένα τέτοιο μέτρο.
Και φυσικά τα παραπάνω αφορούν στην περίπτωση που δεν θεωρήσουμε πως το κράτος εννοεί παραβατικό τον μαθητή που συμμετέχει σε καταλήψεις ή τραγουδάει ως χορωδία το τραγούδι για τα χαμένα παιδιά του τρένου των Τεμπών, διότι σ’ αυτήν την περίπτωση το κράτος παρεμβαίνει ωμά ως χωροφύλακας.
Όσο για την ψηφιακή πλατφόρμα «stop bullying», μπαίνει κι αυτή στη σειρά με το Panic button στην έμφυλη βία, το 112 για τις έκτακτες ανάγκες, πλημμύρας, φωτιάς, σεισμού και καταποντισμού και των υπόλοιπων εφτά πληγών του Φαραώ!
Χρήσιμα είναι όλα αυτά, δε λέω, καλή και η τεχνολογία, αλλά ας αναλογιστούμε τί έχει συμβεί έως τώρα. Πόσες τραγωδίες αποφεύχθηκαν λόγω της ύπαρξής τους;
Σχεδόν καμία.
Γιατί άλλες είναι οι ανάγκες και οι απαιτήσεις της εποχής μας. Άλλες οι υποχρεώσεις της λειτουργίας και της ύπαρξης του κοινωνικού κράτους, των δομών και των υπηρεσιών και άλλη η λογική που πρέπει να τις διέπει.
Όπως θέλουμε άλλη Αστυνομία που θα προστατεύει τις γυναίκες από την κακοποίηση και τη γυναικοκτονία, έτσι χρειαζόμαστε και δομές δημόσιες και ΔΩΡΕΑΝ, επαρκείς σε αριθμό και σε κάθε δήμο της χώρας, επανδρωμένες με ικανό προσωπικό ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, στέγες για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους, δομές ανοιχτές 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.
Δεν μπορεί ουσιαστικά να έχουμε εγκαταλείψει όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες στις πληρωμένες από άδηλους πόρους ΜΚΟ!
Γνωρίζουμε δε πλέον ότι όλα τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο σε φτωχές, εργατικές και περιθωριοποιημένες γειτονιές και δήμους της χώρας. Αντίθετα τα Βόρεια και Νότια Προάστεια πλειοψηφούν σε παραβατικότητα υψηλού κινδύνου.
Ταυτόχρονα, χρειαζόμαστε σχολικές μονάδες μικρού αριθμού μαθητών, όχι γιγαντιαία συγκροτήματα για να μειώνονται τα λειτουργικά έξοδα.
Είναι γνωστή η τακτική τα τελευταία χρόνια των Κυβερνήσεων της Δεξιάς να συγχωνεύουν μονάδες και να καθιστούν τους καθηγητές και τις καθηγήτριες τουρίστες και τουρίστριες σε σχολικές μονάδες τεράστιων διοικητικών περιφερειών.
Όμως, μόνο στο πλαίσιο της μικρής μονάδας μπορούν να αναπτυχθούν σχέσεις ουσιαστικές μεταξύ μαθητών και καθηγητών, μόνο η μικρή κοινότητα χαρίζει την αναγκαία αναγνωρισιμότητα στους μαθητές και συνακόλουθα την σταδιακή συνειδητοποίηση των ορίων της συμβίωσης και των συνεπειών των πράξεων των μαθητών. Μόνο έτσι δυναμώνουν οι σχέσεις μεταξύ τους και αναπτύσσονται τα συναισθήματα φιλαλληλίας.
Παράλληλα, το κράτος δεν μεριμνά για διορισμό ψυχολόγων ή κοινωνικών λειτουργών ή και τα δύο όταν αναφερόμαστε σε μεγάλα συγκροτήματα πόλης, σε κάθε σχολική μονάδα αλλά μόνο σε επίπεδο περιφέρειας, με αποτέλεσμα να μην έχουν την απαραίτητη προσωπική επαφή με τα παιδιά που χρειάζονται στήριξη, ούτε να προλαβαίνουν να αποκτήσουν συνολική εικόνα ενός σχολικού συγκροτήματος και των ειδικών προβλημάτων που αναφύονται.
Πόσες ψηφιακές πλατφόρμες του Κ. Πιερρακάκη μπορούν να αντικαταστήσουν την πολύτιμη προσωπική και διεπόμενη από το απόρρητο, επαφή του ειδικού ψυχολόγου και του μαθητή ή μαθήτριας;
Ο Νόμος 4000/1958, που επέβαλε να κουρεύουν τους παραβατικούς νέους με την ψιλή και να τους διαπομπεύουν ανά τας οδούς, καταργήθηκε τελικά το 1983, αλλά δεν καταργήθηκε μαζί του και η νοοτροπία της Δεξιάς.
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να κατανοήσουν οι κρατικοί υπάλληλοι και η κυβερνώντες ότι τα παραβατικά παιδιά κραυγάζουν τα ίδια για βοήθεια, θέλουν έστω και με τον στρεβλό τρόπο της συμμετοχής σε συμμορία ή εκφοβισμό των συμμαθητών τους, είτε συμμετέχοντες στην οπαδική βία, να γίνουν τα ίδια ορατά από μια κοινωνία που τα απεχθάνεται γιατί δεν προλαβαίνει να τα καταλάβει;
Υ.Γ. Αλλά το ανώτερο μέτρο όλων για την αντιμετώπιση του bullying στα σχολεία είναι η ψηφιοποίηση του βιβλίου ύλης. Άφωνη κύριε Πιερρακάκη μου…
