14.9 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Συνομιλία με τον Ζαν-Λυκ Μελενσόν εφ’ όλης της ύλης του προγράμματος του Νέου Ενωτικού Σχήματος της Αριστεράς (NUPES)


        Απόδοση και Μετάφραση: Αντωνία Πάνου* 

Στις 24.05.2022 δημοσιεύτηκε στη διαδικτυακή έκδοση των Alternatives Économiques    συζήτηση του Ζαν-Λυκ Μελενσόν με τους συντάκτες του περιοδικού SANDRINE FOULON, JEANCHRISTOPHE CATALON ΚΑΙ MATTHIEU JUBLIN.

  

Ο  Ζαν-Λυκ Μελενσόν,  υποψήφιος της ‘Ανυπότακτης  Γαλλίας’ για τις προεδρικές εκλογές του 2022,  έτοιμος να κατοικήσει στο Ματινιόν (Πρωθυπουργικό Μέγαρο) μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές στις 12 και 19 Ιουνίου, μας φέρνει ριζοσπαστικές λύσεις.

 Ανάμεσα στις 650 προτάσεις του κοινού προγράμματος του Νέου Ενωτικού Σχήματος της Αριστεράς  (NUPES) που συγκεντρώνει την ‘Ανυπότακτη Γαλλία’ (La France Insoumise) , την Ευρωπαϊκή Οικολογία- Πράσινους  ( EELV), το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) και το  Κομμουνιστικό Κόμμα (PC), πολλές εναντιώνονται θαρραλέα  στα 30 χρόνια του νεοφιλελευθερισμού.

Ως  Πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι  σκοπεύει να προσφέρει στις Γαλλίδες και τους Γάλλους μια «θεαματική» αλλαγή και να βάλει τέλος στη μέθοδο των προσεκτικών μικρών  βημάτων, που ποτέ, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπήρξε αποτελεσματική. Είτε πρόκειται για τα θέματα που αφορούν την αγοραστική δύναμη, είτε τη συνταξιοδότηση, είτε τα οικολογικά ζητήματα.

Σχετικά με το πώς θα το πετύχουν  αυτό, ο Ζαν-Λυκ Μελενσόν  είναι πολύ προσεκτικός, ακόμη και διφορούμενος. Πεπεισμένος ότι η ανανέωση δεν θα έρθει μέσω πολιτικών ανταγωνισμού αλλά μέσω αλληλεγγύης και συλλογικότητας, καλεί σε συζήτηση, φαντασία και πονηριά, χωρίς να θέλει να ρυθμίσει τα πάντα ούτε  να στηριχθεί στην αγορά.

Απαντάει λοιπόν στις ερωτήσεις που του θέτουν επί παντός πολιτικού επιστητού οι συντάκτες των Αlternatives Économiques: 

 

 Ερώτηση: Η ανάπτυξη δέχτηκε σοβαρό πλήγμα στις αρχές του έτους, ενώ ο πληθωρισμός συνεχίζει να αυξάνεται. Ποια μέτρα σκοπεύετε να λάβετε για να αποτρέψετε την επιδείνωση της κατάστασης;

Ζαν-Λυκ Μελενσόν: Ας ξεκινήσουμε από  τις υποκείμενες αιτίες. Βιώνουμε μιαν αλλαγή κατεύθυνσης  στην ιστορία: πολλές παράμετροι συσσωρεύονται  και αποσταθεροποιούν πλήρως την παλιά τάξη πραγμάτων. Πρόκειται για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, την κρίση ηγεσίας στις Ηνωμένες Πολιτείες με την αποδιοργάνωση της πολιτικής τάξης, και αυτά  σε ένα παραγωγικό σύστημα που ασφυκτιά από μιαν οικονομική σφαίρα εκτός ελέγχου.

Σε αυτό το σημείο ήρθε ο Covid-19, ο οποίος διέκοψε τις αλυσίδες παραγωγής που βρίσκονται στην καρδιά του καπιταλιστικού μοντέλου, καθώς και ο πόλεμος στην Ουκρανία με τις  γεωπολιτικές και οικονομικές του συνέπειες.

Για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κρίση πρέπει  να πάμε στη ρίζα του καθενός από αυτά τα προβλήματα για να τροποποιήσουμε τις παραμέτρους που τα γεννούν, γνωρίζοντας ότι πρέπει ταυτόχρονα  να αντιμετωπίσουμε και τις  επείγουσες  ανάγκες.

Υπάρχουν επομένως δύο επίπεδα παρέμβασης:  ένα ριζικό, δηλαδή στη ρίζα των προβλημάτων  μακροπρόθεσμα, και αυτό της άμεσης και  βραχυπρόθεσμης αντιμετώπισης της επείγουσας ανάγκης. Αυτά είναι τα πρώτα χαρακτηριστικά των μεθόδων διακυβέρνησης της εποχής μας. Προσθέτω μια άλλη παράμετρο: την οικολογική κρίση: είναι η εποχή μιας δομικής αβεβαιότητας που δημιουργεί  μια νέα απαίτηση λήψης δημόσιων αποφάσεων

Για την αντιμετώπιση αυτών των γεγονότων, πρόθεση μας  είναι πάντα να πριμοδοτούμε   λύσεις αλληλέγγυου  ή κολεκτιβιστικού τύπου. Δεν υπάρχουν ατομικές ή λύσεις υγιούς ανταγωνισμού στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Σε ό,τι αφορά τη γεωργία, θα πρέπει να αναπληρώσουμε τα αποθέματα, δηλαδή να δράσουμε αντίθετα από την άμεση  διαχείριση των επειγουσών  αναγκών  που μας πουλούσαν εδώ και τριάντα χρόνια. Θα μπορούσα να αναφέρω  δεκάδες τέτοια παραδείγματα.

 

Ερώτηση: Εκτός από την αποθήκευση αποθεμάτων, ποια πολιτική θα υιοθετήσετε για τον έλεγχο του πληθωρισμού;

Ζαν-Λυκ Μελενσόν: Η καρδιά του σημερινού  πληθωριστικού μηχανισμού βρίσκεται στον βρόχο τιμής-κέρδους. Οι τιμές αυξάνονται είτε  μέσω κερδοσκοπικών μηχανισμών είτε  γιατί  η εξουσία των παραγωγών στον καθορισμό των τιμών είναι απεριόριστη.

Το πρώτο πράγμα που πρόκειται να κάνω είναι να ζητήσω από την INSEE (Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Γαλλίας) να δημιουργήσει ένα παρατηρητήριο τιμών. Παρακολουθώντας ορισμένα προϊόντα, θα συλλάβουμε έγκαιρα τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς και θα τους σταματήσουμε ανά τομέα.

Το πετρέλαιο είναι ένα προφανές παράδειγμα, δεδομένου ότι  η ζήτηση είναι, ακόμη και τώρα, χαμηλότερη από ό,τι πριν από την κρίση του Covid. Η ένταση θα μπορούσε να πέσει πολύ εύκολα αν αυξανόταν η παραγωγή. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση έβγαινε από τον φιλελεύθερο φανατισμό της, θα έθετε ανώτατη τιμή  για το πετρέλαιο. Κανείς δεν θα  μπορούσε να της  αντιτάξει ότι «δεν σε εξυπηρετώ πια», γιατί δεν λέμε όχι σε μια αγορά 450 εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Η Ευρώπη δεν το κάνει αυτό γιατί θέλει να σώσει έναν μηχανισμό αγοράς, ένα όραμα του κόσμου. Αυτή η στάση είναι εντελώς ιδεολογική.

Αποτέλεσμα; ήδη από την αρχή η κυβέρνηση μοιράζει επιταγές. Αυτό ισοδυναμεί με τη χρησιμοποίηση  του Δημόσιου ταμείου για την τροφοδοσία των  ιδιωτικών  ταμείων. Δεν υπάρχει  ούτε  1 ευρώ κέρδος. Δεν υπάρχει περίπτωση να φορολογηθούν  πετρελαϊκές εταιρείες  όπως η Total Energies, οι οποίες πραγματοποιούν κέρδη ρεκόρ. Τι λέει; «απλά σφίξτε τα δόντια σας, Η κατάσταση  είναι προσωρινή, θα βελτιωθεί». Προφανώς, βελτιώνεται εφόσο αφήνουμε να φανεί η πραγματικότητά της.

Επιπλέον, το φαινόμενο της μετάδοσης του προβλήματος  δεν μπορεί να αποσπαστεί από την αρχική αιτία. Μου είπαν  ότι όταν ανεβαίνει η τιμή του σιταριού, πρέπει να ανεβάσουμε την τιμή των ζυμαρικών,. Όχι, δεν είναι φυσικό. Από την άλλη, ναι, όντως, κάποιος πρέπει να πληρώσει τη διαφορά. Λοιπόν, θα είναι οι μεσάζοντες,  που θα πληρώσουν ξεκινώντας από τη μαζική διανομή.

Υπάρχει ήδη ένα μοντέλο: Η  Ρεϋνιόν (Reunion) έχει έναν μηχανισμό παγώματος τιμών που λειτουργεί. Ο νομάρχης καθορίζει τις τιμές και μια επιτροπή πολιτών, που αποτελείται από άτομα που επιλέγονται  με κλήρωση, αποφασίζει ποια  προϊόντα αφορούν. Αυτό το μοντέλο δεν προκάλεσε ελλείψεις τροφίμων.

Το πάγωμα των βασικών τιμών είναι απαραίτητο. Δεν θα σας δώσω αμέσως μια λεπτομερή λίστα των σχετικών προϊόντων γιατί θα πρέπει να την καθορίσουμε από κοινού με ενώσεις καταναλωτών, συνδικάτα και εργοδότες.

 

Ερώτηση: Το πρόγραμμα NUPES προβλέπει σημαντικές δαπάνες. Ως  Πρωθυπουργός, πώς θα χρηματοδοτήσετε το κράτος;

Ζ-Λ.Μ.: Ας ξεκινήσουμε με τους φόρους. Η κατανομή  θα γίνει διαφορετικά. Σε δεκατέσσερις δόσεις αντί για πέντε, οι πλουσιότεροι θα πληρώσουν περισσότερα και η μεσαία τάξη λιγότερα.

Μετά, προτείνουμε  ένα συνολικό  κύκλωμα: οι δαπάνες δημιουργούν θέσεις εργασίας , οι οποίες  με τη σειρά τους δημιουργούν εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, φόρους και όλα αυτά επιστρέφουν στα δημόσια ταμεία. Έχουμε ενσωματώσει αυτό το κύκλωμα στο μοντέλο της Τράπεζας της Γαλλίας (Banque de France): έχουμε 250 δισεκατομμύρια ευρώ δαπάνες (εκροές) και Βλέπουμε  267 δισεκατομμύρια έσοδα (εισροές) να επιστρέφουν.

Στη συνέχεια, το κράτος δημιουργεί χρήματα. Αυτή η εξουσία έχει εκχωρηθεί στην ΕΚΤ, επομένως, μέσα σε αυτόν τον μηχανισμό χρηματοδοτούμε τους εαυτούς μας. Η Τράπεζα Δημοσίων Επενδύσεων (Bpifrance) θα δανείσει ό,τι της πούμε  να δανείσει.

Τέλος, υπάρχει η ευρωπαϊκή συζήτηση. Όλοι γνωρίζουν ότι το επίπεδο των τρεχουσών οφειλών οδηγεί στο να είναι ανεπανόρθωτα. Τόσο που όταν πιέζεις λίγο τη συζήτηση, ακόμα και ένας φιλελεύθερος σαν τον κ. Λεμέρ κατέληξε να μου πεί: «αλλά, σε κάθε περίπτωση, το σημερινό χρέος είναι διαρκές αφού δανειζόμαστε για να ξεπληρώσουμε». Στη συνέχεια, όμως, εάν το χρέος είναι διαρκές, η μόνη αξιόλογη συζήτηση είναι σχετικά με το επιτόκιο και ποιος ωφελείται από αυτό.

«Κανείς από εμάς δεν πρότεινε να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή να τερματίσουμε το ευρώ. Στο παρελθόν ήμασταν πολύ πιο διφορούμενοι. Γιατί το παρατήσαμε; Όχι ότι βρίσκουμε τη φιλελεύθερη Ευρώπη αποδεκτή, αλλά ο λόγος μας δεν θα μπορούσε να έχει εξέλιξη».

Η ΕΚΤ αυξάνει τα επιτόκια για να δείξει ότι ενδιαφέρεται για τον πληθωρισμό; Αυτό το κάνει για να καθησυχάσει ορισμένους στρατηγικούς παίκτες, όπως τους οίκους αξιολόγησης,  που δεν έχουν  παραγωγική συνείδηση.

Ωστόσο, η αύξηση των επιτοκίων της ΕΚΤ δεν θα έχει καμία επιρροή στον κερδοσκοπικό πληθωρισμό, εκτός από μια συγκεκριμένη διεστραμμένη επίδραση: η αύξηση της τιμής του χρήματος θα επιβραδύνει τις επενδύσεις και την (παραγωγική) δραστηριότητα.

Νομίζω ότι όλοι θα αναγκαστούν να συζητήσουν. Διαφορετικά, οδεύουμε προς την καταστροφή. Θυμίζω ότι η Γαλλία έχει μια ατομική βόμβα κάτω από τα πόδια της: περισσότερα από 2.600 δισ. ευρώ χρέος. Τι θα συμβεί αν δεν μπορεί πλέον να πληρώσει; Καταρρέει η ευρωζώνη; Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτό.

Υπάρχουν τεχνικοί τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος: η Κεντρική Τράπεζα μπορεί να ανακουφίσει πολύ τα έθνη ακυρώνοντας το χρέος που έχει στα ταμεία της. Για παράδειγμα μετατρέποντάς το σε αέναο δάνειο με μηδενικό επιτόκιο. Για τη Γαλλία, αυτό αντιπροσωπεύει σχεδόν το 20% του χρέους της.

 

Ερώτηση: Κατά μέσο όρο, η Γαλλία είναι χρεωμένη  εδώ και οκτώ χρόνια. Και, τα τελευταία χρόνια, τα επιτόκια  ήταν ιστορικά χαμηλά. Η διαπραγμάτευση της μετατροπής των τίτλων που κατέχει η ΕΚΤ σε αέναο χρέος μηδενικού επιτοκίου, δεν είναι σπατάλη ενέργειας όταν υπάρχουν άλλα πιο επείγοντα μέτρα που πρέπει να ληφθούν;

Ζ-Λ.Μ.: Μην ανησυχείτε, έχουμε ενέργεια να διαθέσουμε… Αυτό το μέτρο αξίζει τον κόπο, αφού είναι γραμμένο στις συνθήκες ότι το χρέος δεν πρέπει να ξεπερνά το 60%. Για να διαπραγματευτεί κανείς την έξοδο από την κρίση, η ανώδυνη μέθοδος είναι η καλύτερη. Ξεκινάω από τα υπάρχοντα λογιστικά πλαίσια για να μπορέσω να ανταπεξέλθω.

 

 Ερώτηση: Όσον αφορά την Ευρώπη, υπάρχει διαφορά μεταξύ των σχεδίων Α και Β που περιλαμβάνονται στο «Μέλλον από κοινού» (πρόγραμμα της France Insoumise), που πρότειναν τόσο την επαναδιαπραγμάτευση των συνθηκών όσο και την ανυπακοή , αυτήν την ανυπακοή  που διατηρήθηκε στο πρόγραμμα NUPES; Πώς προετοιμάζεστε για την ισορροπία δυνάμεων με θεσμούς και άλλα κράτη; Συγκεκριμένο παράδειγμα: επιστρέφετε στη μεταρρύθμιση της ασφάλισης ανεργίας, ωστόσο είναι ένα από τα «ορόσημα» με τα οποία έχει δεσμευτεί η Γαλλία στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού σχεδίου ανάκαμψης. Θα μπορούσαν λοιπόν να υπάρξουν διαπραγματεύσεις για τις πληρωμές των επόμενων δόσεων του σχεδίου.

Z-Λ.Μ.: Μπορούν να περιμένουν  για  αυτές τις πληρωμές: Η Γαλλία δίνει περισσότερα από όσα λαμβάνει βάσει αυτού του σχεδίου. Στις διαπραγματεύσεις με τα άλλα αριστερά κόμματα, αντιμετωπίσαμε μια στρατηγική δυσκολία. Η θέση μας οδήγησε σε μια καθαρά ιδεολογική συζήτηση «υπέρ ή κατά της Ευρώπης», από την οποία δεν μπορέσαμε να ξεφύγουμε.

Αντί να ξεκινάμε  από γενικά σχήματα, αντιμετωπίζουμε ευνοϊκά  συγκεκριμένα ζητήματα: ποια πολιτική θέλουμε να ακολουθήσουμε; Μόλις την ορίσαμε, καταλάβαμε ότι ένα μέρος ήταν αντίθετο στους κανόνες της ΕΕ. Σε αυτήν την περίπτωση, δύο επιλογές είναι δυνατές: είτε η εφαρμογή των κανόνων αλλά όχι του προγράμματος μας , είτε η εφαρμογή του προγράμματος , επειδή το ήθελε ο κυρίαρχος λαός , και η μη εφαρμογή των κανόνων.

Αυτό η συγκεκριμένη πορεία σκέψης  είναι τόσο αποτελεσματική που μας πήρε μόνο δύο μέρες για να πείσουμε όλους τους άλλους. Τα πνεύματα ήταν έτοιμα από τότε που ο Ζουλιέν Μπαγιού (Julien Bayou) έγραψε ένα βιβλίο για την «Ευρωπαϊκή ανυπακοή». Αλλά αυτό δεν ίσχυε για τους άλλους.

  Κατορθώσαμε να καταστήσουμε αυτό το ζήτημα   συγκεκριμένο, πρακτικό, συζητήσιμο. γνωρίζοντας ότι, ούτως ή άλλως, κανείς μας δεν πρότεινε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή να καταργήσει το ευρώ.

Στο παρελθόν ήμασταν πολύ πιο διφορούμενοι στη διατύπωσή μας. Γιατί διαφοροποιηθήκαμε ; Όχι ότι βρίσκουμε τη φιλελεύθερη Ευρώπη αποδεκτή, αλλά ο λόγος μας θα ήταν αδιέξοδος. Αν προτιμήσουμε ένα ιδεολογικό πλήγμα χάνουμε, γιατί, πείτε μου, ποιος προτιμά το χάος από την τάξη σε περιόδους κρίσης; Κανείς . Ας το πούμε στα ίσια.

Πιστεύω ότι ο τρόπος να  πορευόμαστε  έχει γίνει πιο παιδαγωγικός, πιο κατανοητός και ότι μπορεί πιο εύκολα να ενώσει τις πλειοψηφίες.

Ειδικά επειδή μπροστά μας, έχουμε ανθρώπους που μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα, όπως ο κ. Μακρόν με τη λεγόμενη ευρωπαϊκή κυριαρχία του: δεν έχει όραμα για την Ευρώπη, για το τι πρέπει να γίνει – εκτός ίσως από την Ευρώπη της άμυνας, και πάλι …

 

Ερώτηση: Στο φάκελο της Ουκρανίας, λέτε ότι επιθυμείτε να  κινείστε για το συμφέρον των Γάλλων- πράγμα που εξηγεί τον δισταγμό σας για το εμπάργκο των ρώσικων υδρογονανθράκων- αλλά επίσης ότι θέλετε να υπερασπιστείτε την κυριαρχία της Ουκρανίας. Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ των δύο αυτών στόχων?

Ζ-Λ.Μ. : Καταρχάς, για το εμπάργκο, δεν είμαι αντίθετος σε τίποτα απολύτως. Απλώς λέω ότι θα το πληρώσουμε ακριβά και δεν θέλω να θυμώνω με όλους γι’ αυτό.

 

  Το ίδιο ισχύει και για τον οπλισμό: ανακάλυψα κάποιους ειρηνιστές που ήθελαν ωστόσο να οπλίσουν τους Ουκρανούς μέχρι τα δόντια, και είπα απλώς: «προσοχή». Γιατί από τη στιγμή που γίνουμε πολεμοχαρείς,  θα πρέπει και να αναλάβουμε το σύνολο της κατάστασης. Είναι καλύτερα να ενεργεί κανείς με σύνεση και μέτρο.

Δεν είμαστε σε ένα manga ή μια τηλεοπτική  σειρά, αλλά στην πραγματική ζωή. Έχουμε να κάνουμε με κάποιον που μας έχει ήδη απειλήσει δύο φορές με πυρηνικό πόλεμο. Υπάρχει μια παράμετρος που είχε ξεφύγει από όλους –και όχι μόνο  από εμένα– σχετικά με τον Βλαντιμίρ Πούτιν:  κανείς δεν θα πίστευε ότι ήταν  ικανός για αυτή τη συμπεριφορά. Όταν μπήκαν οι Ρώσοι στην Ουκρανία, είπα αμέσως ότι γινόταν ο μόνος ένοχος. Η κατάσταση είναι απολύτως σοβαρή γιατί ο Πούτιν έχει καταπατήσει  τα σύνορα και δεν έχει τιμωρηθεί.

Το να θέλουμε να υπερασπιστούμε την κυριαρχία της Ουκρανίας δεν είναι απλώς από συμπάθεια προς  αυτήν τη χώρα, αλλά είναι επίσης επειδή εμείς οι Γάλλοι δεν συμφωνούμε ότι πρέπει να αγγίξουμε τα σύνορα στην Ευρώπη. Και αν πρέπει, ας το κάνουμε μέσα σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο. Πρότεινα αυτό του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).

 

Ερώτηση:Μιλάτε για μια μακροπρόθεσμη διαρθρωτική διευθέτηση των συνοριακών διαφορών. Αλλά ποια άμεση απάντηση πρέπει να δοθεί όταν υπάρχει ουσιαστική παραβίαση των συνόρων, εδώ και τώρα, όπως στην Ουκρανία; Σε αυτό το πλαίσιο τίθεται το ζήτημα των παραδόσεων όπλων και του εμπάργκο.

Ζ-Λ.Μ.: Το ζήτημα του εμπάργκο τίθεται με τρομερό τρόπο γιατί όλες  μας οι παραδοχές έχουν μετατραπεί στο αντίθετο. Εμείς οι Γάλλοι, με την πυρηνική αποτροπή, είχαμε πει ότι κανείς δεν θα πολεμήσει ποτέ στην Ευρώπη και ότι θα χτυπούσαμε τον πρώτο που θα το ρισκάρει. Τον Πούτιν δεν τον νοιάζει. Προκαλεί τους πάντες και μας απειλεί με πυρηνικό πόλεμο. Τι έχουμε κάνει αποτελεσματικά; Πιστεύω ότι μερικές φορές υπήρξαν πολλές μεγαλόστομες χειρονομίες, ακόμη και ανεύθυνες συμπεριφορές, από εκείνους που αναφέρθηκαν στο θέμα του εξοπλισμού των Ουκρανών.

 Πρώτη παρατήρηση: Η Γαλλία δεν είναι ικανή σήμερα να οπλιστεί εναντίον της Ρωσίας. Δεύτερη παρατήρηση: δεν μας συμφέρει να λέμε όλα όσα κάνουμε. Παραδώσαμε κανόνια ‘Καίσαρας’. Δεν είναι και τίποτα, έτσι καταστράφηκε η μισή Μοσούλη. Είναι το καλύτερο κανόνι στον κόσμο. Δεν ακούσατε ποτέ τον Μακρόν να λέει ότι επρόκειτο να στείλει  αυτά τα κανόνια εκεί. Και αν με ρωτάς, δεν θα σου πω ποτέ περισσότερα από όσα χρειάζεται.

Ποτέ δεν είπα ότι είμαι κατά του εξοπλισμού των Ουκρανών, αλλά είμαι κατά της επιδεικτικής  στάσης. Ήμασταν πολύ κοντά στον ολοκληρωτικό πόλεμο και συνεχίζουμε να είμαστε. Η Πολωνία είναι στο ΝΑΤΟ. Από  την πλευρά της Πολωνίας, όπως είπαμε, μεταφέρονται όπλα στην Ουκρανία. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεστε στο έλεος του πρώτου τρελού που θα προκαλέσει  επεισόδιο με την Πολωνία.

 

Ερώτηση: Μια δομική απάντηση στην ουκρανική σύγκρουση και την υπερθέρμανση του πλανήτη θα ήταν η καταπολέμηση της εξάρτησής μας από τα ορυκτά καύσιμα. Ως Πρωθυπουργός λαμβάνετε μέτρα για τη μείωση αυτής της εξάρτησης από τις πρώτες μέρες της εξουσίας;

Ζ-Λ.Μ.: Υπάρχει ενδιαφέρον, γιατί η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη από την αναμενόμενη. Οι μισοί από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες έχουν κλείσει και θα ακολουθήσουν και άλλοι  αυτό το καλοκαίρι, επειδή οι απορρίψεις νερού από αυτούς  είναι πολύ υψηλής θερμοκρασίας. Η πυρηνική ενέργεια είναι ούτως ή άλλως ξεπερασμένη: τα μηχανήματα είναι πολύ παλιά, πολλά από αυτά έχουν δομικά ελαττώματα. Και ούτως ή άλλως, υπό την κλιματική αλλαγή, αυτή η ενέργεια γίνεται διακοπτόμενη.

Έχουμε μόνο έναν υπεράκτιο αιολικό σταθμό στη Γαλλία ενώ έχουμε 1.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής, είναι γελοίο. Ειδικά αφού ξέρουμε πώς να το κάνουμε: κατασκευάζουμε ανεμογεννήτριες με πτερύγια 40 μέτρων, κοντά στο Saint-Nazaire. Επίσης, δεν πρόκειται να εγκαταστήσουμε αιολικά πάρκα στη θάλασσα όπου όλοι λένε ότι δεν πρέπει να γίνει, αλλά χρειάζεται κινητοποίηση για να τοποθετηθούν εκατοντάδες ανεμογεννήτριες ανοιχτά.

«Η φόρμουλα «να κυβερνάς σύμφωνα με τις ανάγκες» είναι να μην  κυβερνάς  πια σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς. »

Οι παλιρροιακοί  στρόβιλοι είναι επίσης δυνατόν να τοποθετηθούν παντού. Ένας πειραματικός σταθμός υπάρχει ήδη στο Μπορντώ. Για να γίνει εφικτό  πρέπει να βρούμε  τα λεφτά, μετά το ποιος θα  κάνει τη δουλειά. Κυβερνήσεις που αποφασίζουν πράγματα, χωρίς ποτέ να δημιουργήσουν τις απαραίτητες ομάδες για να τα φέρουν εις πέρας,… έχω δει μερικές από αυτές στη Λατινική Αμερική… Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε μονάδες παραγωγής – ξέρουμε πού και πώς, δεν υπάρχει κανένα μυστήριο – στη συνέχεια, να ενθαρρύνουμε  την έρευνα και να εκπαιδεύσουμε  το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που χρειάζεται, γιατί δεν το έχουμε απαραίτητα.

Αλλά η κυβέρνηση βρίσκεται στη διαδικασία να καταστρέψει το σύστημα παραγωγής μεσαίων στελεχών, όπως το bac pro και το BTS, λεηλατώντας την επαγγελματική εκπαίδευση. Το συγκριτικό πλεονέκτημα των Γάλλων έγκειται στο επίπεδο προσόντων του εργατικού δυναμικού τους, από τον μηχανικό μέχρι τον εργάτη. Αυτό θα είναι μέρος των άμεσων καθηκόντων για την Εθνική Εκπαίδευση: η επαγγελματική εκπαίδευση θα αποκατασταθεί ως συνεκτικό σύνολο, από την CAP έως το BTS και το DUT. Με μια γιγαντιαία κίνηση επαναπροσδιορισμού της  γενικευμένης διαδικασίας  μαθητείας, που δεν λειτουργεί.

 

Ερώτηση: Περισσότερες από 730.000 συμβάσεις μαθητείας υπογράφηκαν το 2021, πως δεν πιστεύετε ότι λειτουργεί;

Ζ-Λ. Μ.: Το ένα τέταρτο των συμβάσεων λύνονται μετά από τρεις μήνες. Και οι υπόλοιπες παρέχουν μόνο περιορισμένη τεχνογνωσία.

 

Ερώτηση: Τι  σημαίνει αυτός ο  επαναπροσδιορισμός;  να σταματήσει η επιδότηση της μάθησης όπως είναι σήμερα;                                                                                                                                   Ζ-Λ. Μ.: Θα δώσουμε 1.000 ευρώ σε όλους όσους είναι στη διαδικασία  επαγγελματικής εκπαίδευσης. Θα υπάρχει λοιπόν η επιλογή μεταξύ της λήψης αυτών των 1.000 ευρώ ή της  παραμονής στη μαθητεία για 400 ευρώ. Θα δούμε ποιος θα κερδίσει! Γιατί η μάθηση έχει απογειωθεί τόσο πολύ; Γιατί οι νέοι θέλουν να βάλουν βούτυρο στο ψωμί τους. Όταν το σχολείο ήταν υποχρεωτικό μέχρι την ηλικία των δεκατεσσάρων, όλοι οι φίλοι μου δεν τους καιγότανε καρφί και πηγαίναν  στη δουλειά στην πέμπτη δημοτικού. Αφού δεν υπήρχαν δουλειές, γίνονταν μαθητευόμενοι. Στη συνέχεια  όταν το σχολείο έγινε υποχρεωτικό μέχρι την ηλικία των δεκαέξι ετών, μπόρεσαν να επωφεληθούν από υποτροφίες και  να πάνε στην επαγγελματική εκπαίδευση. Η κ. Pénicaud και ο κ. Macron απλώς επαναφέρουν αυτή την ιστορική πρόοδο που επέτρεψε στη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων  να αποκτήσει καλύτερα προσόντα. Και μέσα σε μια γενική  αδιαφορία. Αυτό με αρρωσταίνει.

 

Ερώτηση: Η ύπαρξη εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού είναι απαραίτητη για την παραγωγή, αλλά θα πρέπει επίσης να υπάρξει μέριμνα και  για την  κατανάλωση. Όταν λέτε ότι θέλετε  να «κυβερνάτε σύμφωνα με τις ανάγκες», πώς τις προσδιορίζετε, τις αναδεικνύετε και κυρίως τις εξισορροπείτε δημοκρατικά αν είναι αντιφατικές ή αντιοικολογικές;

Ζ-Λ. Μ.: Πράγματι είναι πρόκληση! Μόνο δημοκρατικά μπορεί να διευθετηθεί. Η φόρμουλα «να κυβερνάς σύμφωνα με τις ανάγκες» δεν είναι πλέον να κυβερνάς σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς. Πρέπει να αξιολογηθούν οι ανάγκες και η φερεγγυότητά τους. Για παράδειγμα, ότι πρέπει να υπάρχει ένα μαιευτήριο σε απόσταση μικρότερη των 30 λεπτών με μεταφορικό μέσο από παντού.

 

Ερώτηση: Πώς αποφασίζεις ότι είναι 30 λ. και όχι 40; Υπάρχει λοιπόν πολιτική διαιτησία;

Ζ-Λ. Μ.:  Ναι, από τα πράγματα. Πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα ότι δεν υπάρχει φυσική αλήθεια στην πολιτική. Πίσω από την οργάνωση της επικράτειας και τα μέσα που διαθέτουμε, κουβαλάμε ένα όραμα του κόσμου. Οι ανάγκες αξιολογούνται από την κοινωνική εμπειρία. Πόση ποσότητα  ενέργειας χρειαζόμαστε και με ποια  τιμή; Πόσα νοσοκομεία, πόσους  δάσκαλους; Πρέπει να εφαρμοστεί μια οικονομία ανασυγκρότησης. Δείτε την καταστροφή στην Εθνική Παιδεία, το μεγάλο γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα που καταρρέει μετά τα νοσοκομεία.

 

*Η  Αντωνία Πάνου είναι αρχιτέκτων-ερευνήτρια

 

Ετικέττες: Γαλλικές βουλευτικές Εκλογές, Νέο Ενωτικό Σχήμα της Αριστεράς (NUPES), Προγραμματικά Mέτρα NUPES.

 

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ