Από πολύ μικρή λάτρευα τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Ίσως γιατί απέπνεαν την γοητεία του απαγορευμένου, εφόσον στο σπίτι μας ο πατέρας τα έκρυβε κάτω από το στρώμα της κρεβατοκάμαρας , απ’ όπου τα αλίευα εγώ: «Μάσκα», Τζέιμς Τσέις, κ.λπ.

Όταν ο πατέρας τις έβαλε να διαλέξουν για προίκα τους ένα οικόπεδο στου Παπάγου ή το νεοκλασικό του Μεταξουργείου, με θέα την Ακρόπολη, μες στο κέντρο, τα σινεμά και τα θέατρα, δυο βήματα το Κοτοπούλη, εκείνη σαν μεγαλύτερη φώναξε «φυσικά το νεοκλασικό δικό μου» κι ας είχε ακόμα σημάδια στις προσόψεις από τις μάχες του Δεκέμβρη του ‘44 κι ήταν κλειστό εδώ και δέκα χρόνια.

Μετά το θάνατο της μητέρας τους από φυματίωση στο λοιμό του ’41, η οικογένεια έμενε στο πατρικό του πατέρα, μια διπλοκατοικία στο Παγκράτι που όμως προορίζονταν για την χήρα θεία από την πλευρά του πατέρα τους που συγκατοικούσε μαζί τους. Στην αδερφή της έμεινε το οικόπεδο προς το βουνό, «τί, εκεί θα με φάνε τα τσακάλια» κατόρθωσε να ψελλίσει , αλλά το βλέμμα του Στρατηγού σ’ έκοβε με τη μία, σαν ξιφολόγχη, δε σήκωνε πολλά-πολλά. Η μεγαλύτερη διαλέγει πρώτη.

Μια μικρή ιστορική αναδρομή του σοβαρότερου πολιτιστικού θεσμού της μεταπολεμικής Ελλάδας

Ή κατά το γνωστό ανέκδοτο «το διάλειμμα τελείωσε , τα κεφάλια μέσα»

Σε συνέντευξή της στον ραδιοσταθμό Στο Κόκκινο 105,5 και στη δημοσιογράφο Τζούλυ Τσίγκα η δικηγόρος και συγγραφέας Όλγα Μοσχοχωρίτου, με αφορμή τα όσα εξελίχθηκαν στη δίκη των βιαστών και δολοφόνων Κούκουρα και Λουντσάι, μιλάει για τις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες.

Περισσότερα εδώ. 

Μια ευχάριστη κατ’ αρχάς έκπληξη περίμενε τους έγκλειστους λόγω της πανδημίας του κορονοϊού Έλληνες, προσφορά από τον περισσότερο ίσως πληττόμενο κλάδο της παραγωγής και τους σ’ αυτόν εργαζόμενους της χώρας.

Το διήγημα που ακολουθεί προέρχεται από έναν υπό κυκλοφορία τόμο των εκδόσεων Άπαρσις που περιλαμβάνει μικρά – μπονσάι διηγήματα, με τίτλο «Τα διηγήματα του εγκλεισμού».

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα και το μήνυμα ανατέθηκε στον Shahid NADEEM,  κορυφαίο θεατρικό συγγραφέα του Πακιστάν και επικεφαλής του φημισμένου Θεάτρου Ajoka (Σύγχρονο Θέατρο) ο οποίος μας κάλεσε να αντιμετωπίσουμε το θέατρο ως Βωμό, λέγοντας μεταξύ άλλων:

Του Βίτολντ Γκομπρόβιτς, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γιγιντή, στο Μπαάγκειον