Είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα, αν θέλει να είναι κυρίαρχη χώρα, πρέπει να ελέγξει τα σύνορά της. Αλλά αυτό απαιτεί και ανεξάρτητη πολιτική απέναντι στην ΕΕ. Απαιτεί επίσης ανεξάρτητη πολιτική μετανάστευσης που δεν θα τιμωρεί, ούτε θα καταδιώκει τους δυστυχισμένους που συνωστίζονται στα σύνορα, όπου τους έστειλε ο Ερντογάν.

«Όλα δείχνουν, σημείωνε ο Παπαχελάς στη Καθημερινή στις 20 του Γενάρη, ότι θα φτάσουμε στη «στιγμή της αλήθειας. Το αν αυτό θα γίνει έπειτα από μια μεγάλη ένταση ή όχι, θα φανεί ….»

Συστατικό στοιχείο αυτής της «αλήθειας» είναι οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις, το «γιατί» και το «πώς», καθώς το Ισραήλ είναι δομικό στοιχειό των εμπλεκομένων μερών.

Ο ελληνικός κρατικός σχηματισμός, εδώ και οκτώ περίπου χρόνια, κινείται στον αστερισμό του νέου ισραηλινού «αμυντικού» δόγματος.

Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος, …ευτυχισμένος ο καινούργιος κόσμος!.. Ο γενναίος νέος κόσμος, που δεν προλάβαμε να πούμε δυο λόγια γι’ αυτόν κι ήρθε να ξεπεράσει τις προβλέψεις.

Η δολοφονία του Σουλεϊμανί στη Βαγδάτη, εκτέλεση την ονόμασαν τα ελληνικά κανάλια, είναι η εκκωφαντική έναρξη και όχι η λήξη, της νέας περιόδου. Ο Ιρανός υποστράτηγος είναι ο βασικός συντελεστής μιας μεγάλης ήττας της αμερικάνικης πολιτικής, δηλ. τη συγκρότηση αντιαμερικανικής κυβέρνησης στο Ιράκ, καθώς και άλλων λιγότερο εκκωφαντικών, αλλά εξ ίσου σοβαρών. Και οι ΗΠΑ αυτά δεν τα συγχωρούν.

Σιγά αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, συγκροτούνται τα στρατόπεδα στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οι αντιθέσεις εκδηλώνονται και παίρνουν μορφή και περιεχόμενο ενός διευρυνόμενου πλέγματος στο οποίο περιπλέκονται όλες οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία), οι ισχυρές δυνάμεις της περιοχής (Τουρκία, Αίγυπτος, Ισραήλ, Κατάρ) και η Ελλάδα. Το επίκεντρο είναι η Λιβύη και η θάλασσα της εξ αιτίας των υψηλών αποθεμάτων σε πετρέλαιο και αέριο και ακολουθούν η Ελλάδα και η Κύπρος.

Τώρα πια που οι θάλασσες δεν είναι μόνο δρόμος ταξιδιών και περιοχές αλιείας αλλά διαφιλονικούμενα ενεργειακά οικόπεδα που ορίζει (εν πολλοίς αυθαίρετα) η κάθε χώρα όπως οι καουμπόηδες στην άγρια Δύση: Από δω ως που έφτανε το μάτι τότε, από δω ως που επιτρέπουν το σκάψιμο στους βυθούς τα σύγχρονα θερμοαντοχικά υλικά, η σκληρότητα και η ισχύς άντλησης των πρωτόγνωρων αντλητικών μηχανών.

Αλλά τι ακριβώς σχεδιάζει η Τουρκία υπό το ΑΚΡ και τον Ερντογάν στην περιοχή;

Το φιλόδοξο εθνικό όνειρο ότι ο «προαιώνιος εχθρός του έθνους» δηλαδή η Τουρκία που με την έγκριση και την βοήθεια των συμμάχων μας θα γονατίσει απ’ τον θαρραλέο έλληνα έχει τις ρίζες του στη περίοδο των πρώτων χρόνων της γέννησης του νέου ελληνικού κράτους. Με μεγιστοποίηση του φαινομένου την περίοδο 1920 - 1922, όπου και συντρίφτηκε στον Σαγγάριο ποταμό. Ωστόσο, παρά την ταπεινωτική ήττα και τον οδυνηρό ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού της Μ. Ασίας η πεποίθηση περί μελλοντικής υποστήριξης απ’ τους «δυτικούς συμμάχους μας» αναπαράγονταν χωρίς σταματημό μέχρι τις ημέρες μας.

Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο απ' την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.

Ηρόδοτος

Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται «να μάθουμε όλοι να σκεφτόμαστε» διαλεκτικά, ζωντανά και χωρίς δογματισμούς. Είτε αφορά τη Βενεζουέλα, είτε τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, είτε το διχασμό της αστικής πολιτικής ανάμεσα στο νεοφιλελεύθερο και το εθνικιστικό ρεύμα

Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, κατά την τελετή παράδοσης του υπουργείου και ενώπιον του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα, έφερε στη δημοσιότητα τα σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της χώρας στο Ιόνιο, στη γραμμή Κυθήρων - Κρήτης και στους «κλειστούς κόλπους» του Σαρωνικού και του Παγασητικού, από τα 6 στα 12 ν.μ., με Προεδρικά Διατάγματα (ΠΔ) που είναι «έτοιμα», όπως είπε. Ας σημειωθεί ότι προ της παραίτησής του, συναντήθηκε επί μακρόν με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επανεξελέγη την Κυριακή (25/06) από τον πρώτο γύρο πρόεδρος της Τουρκίας, με το σύνολο της εκτελεστικής εξουσίας να περνάει στα χέρια του. Ο Ερντογάν κυβερνά την Τουρκία εδώ και 15 χρόνια κι επανεξελέγη για μια νέα, πενταετή θητεία.

Με αναλυτικό κείμενό του, «Μια απάντηση σε μια απάντηση (το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του;)», απάντησε ο σ. Λιόσης σε πρόσφατη κριτική μου σε άρθρο του στην Ίσκρα για το θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων1. Στο άρθρο μου επέκρινα κυρίως τον σ. Λιόση για μια υποτίμηση των κινδύνων από τη μεριά του ελληνικού εθνικισμού και για μια λάθος έμφαση όταν θέτει σε πρώτο πλάνο σήμερα το ζήτημα της στάσης σε ένα ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο, ενώ το κύριο ζήτημα, ενόψει μιας διαφαινόμενης τέτοιας απειλής, είναι ο αγώνας για την αποτροπή του πολέμου.