Από την ανακήρυξη της 1ης του Μάη ως μέρα των εργατών προς τιμήν της εξέγερσης του Σικάγου, έχουν περάσει 133 χρόνια και η εργατική τάξη στη χώρας μας ζει πάνω στα ερείπια δικαιωμάτων και κατακτήσεων που άφησε ο Αρμαγεδδών της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων.
Οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο γίνονται μάρτυρες εκτίναξης της εκμετάλλευσης και των ανισοτήτων, της καταστροφής του περιβάλλοντος και του πολιτισμού των σκουπιδιών.
Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πολεμοχαρή ατμόσφαιρα στις διεθνείς σχέσεις, από τις ΗΠΑ και τη Βραζιλία, μέχρι τη Γαλλία, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και έως τη μακρινή Νέα Ζηλανδία.
Πολυεθνικά κυρίως αλλά και Πολυκλαδικά Μονοπώλια, δίνουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στον σημερινό καπιταλισμό, διαδραματίζοντας αποφασιστικό και με παγκόσμια εμβέλεια ρόλο στη γενικότερη οργάνωση και λειτουργία των σημερινών κοινωνιών της Αγοράς. Αποκτούν μυθική σχεδόν ισχύ με ανάλογη ταυτόχρονη ενδυνάμωση των ενδο-αντιθέσεών τους.
Η εξέλιξη αντιστοιχεί σε μια ιστορική περίοδο που διακρίνεται από τη δυνατότητα, λόγω της επιστημονικής και τεχνολογικής έκρηξης, πρωτόγνωρα γρήγορης μετακίνησης σημαντικού όγκου κεφαλαίων, την ανάπτυξη του καταμερισμού της εργασίας στο εσωτερικό των ισχυρότερων μονοπωλιακών ομίλων, την αύξουσα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και τη γεωγραφική «αποσυγκέντρωση» ορισμένων δραστηριοτήτων μέσω της αναμόρφωσης του τοπικού λεγόμενου κράτους.
Ο καπιταλισμός (που γεννήθηκε από το τοκογλυφικό κεφάλαιο), «επιστρέφει» αναγκαστικά στα γεράματά του και πάλι στο σύγχρονο υδροκεφαλικό πλέον τοκογλυφικό κεφάλαιο που αποκτά ποιοτικά ενισχυμένο και δεσπόζοντα ρόλο στην κορυφή της μονοπωλιακής πυραμίδας.
Η πρωτοκαθεδρία της εξαγωγής κεφαλαίων – δηλαδή η εξαγωγή σχέσεων καπιταλιστικής εξουσίας– απέναντι στα εμπορεύματα αναπτύσσεται ποιοτικά και με ένα enter στον υπολογιστή μετακινούνται τεράστια κεφάλαια με την ταχύτητα του φωτός.
Οι ολοκληρώσεις και οι υπερεθνικοί ιμπεριαλιστικοί θεσμοί (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΠΟΕ), μορφές διεθνούς ρύθμισης και χειραγώγησης που δεν υπήρχαν στον κλασικό ιμπεριαλισμό, αναταράσονται στη σημερινή πραγματικότητα του αμύθητου πλούτου και της καταθλιπτικής φτώχειας.
Η ανοιχτή αποικιοκρατία, η εθνική καταπίεση και κατοχή, μετά και τις νικηφόρες αντιαποικιακές εξεγέρσεις του περασμένου αιώνα, μεταπολεμικά αντικαθίσταται από τις σύγχρονες μορφές νεοαποικιοκρατίας. Ένας καινούργιος γύρος και εδαφικού ξαναμοιράσματος του κόσμου έχει ξεκινήσει με «υπερτοπικούς» κυρίως ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Η εργατική τάξη, πιο παραγωγική και μορφωμένη είναι πλέον πλειοψηφική παραγωγική δύναμη στον κόσμο και την Ελλάδα.
Η εποχή λοιπόν άλλαξε ο καπιταλισμός άλλαξε και αλλάζει, οι όροι και οι συνθήκες ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και του επαναστατικού εγχειρήματος μεταβάλλονται.
Οι αντιθέσεις ανάμεσα στην επιστημονική οργάνωση της παραγωγής στο εσωτερικό κάθε επιχείρησης από τη μια, και την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής στο σύνολο της από την άλλη, το διαρκές λυσσώδες κυνήγι του κέρδους – αυτοσκοπού, ο ασυγκράτητος ανταγωνισμός, η συνεπαγόμενη άνιση ανάπτυξη τομέων, περιφερειών, χωρών συνθέτουν τη σημερινή πραγματικότητα, μαζί με την αντίθεση ανάμεσα στις σύγχρονες πρωτόγνωρες παραγωγικές δυνάμεις και τις καθηλωτικές σχέσεις καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και διαστροφής, κυοφορούν εξελίξεις.
Σε αυτή τη συνεχή ανατροπή της παραγωγής, τον αδιάκοπο κλονισμό όλων των κοινωνικών καταστάσεων, την αιώνια αβεβαιότητα και κίνηση μπορεί –και πάνω απ’ όλα είναι αναγκαίο– να αναγεννηθούν:
το σύγχρονο κόμμα και πρόγραμμα της εργατικής χειραφέτησης,
το αποφασιστικό πολιτικό μέτωπο του νέου αιώνα
το αναγεννημένο εργατικό κίνημα που έχει ανάγκη ο εργάτης του 21ου αιώνα.
Αλλά σε αυτές τις συνθήκες και στη χώρα μας, η Αριστερά μένει στάσιμη και ανεπαρκής, ο αστικοποιημένος και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός βυθίζονται όλο και περισσότερο στον εκφυλισμό. το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα προσπαθεί, αλλά αδυνατεί να βρει μαζικούς και ελπιδοφόρους βηματισμούς.
Τα δυο πρόσωπα του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη
Οι πιο επιθετικές δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αποχαλινωμένες από τις νίκες τους επί των εργατικών και λαϊκών ξεσπασμάτων, μετά την κρίση, αναθέτουν τώρα στην Ακροδεξιά, ακόμη και σε δηλωμένους νεοφασίστες, να δράσουν ως λαγός στο ολοένα και πιο βάρβαρο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα:
Δώδεκα ώρες εργασίας την ημέρα και 60 την εβδομάδα, (Αυστρία), μέχρι και 400 ώρες απλήρωτης υπερωρίας, (Ουγγαρία), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, προσφύγων και αυριανών σκλάβων, όπως στο Γ΄ Ράιχ.
Νεοφιλελεύθεροι και Ακροδεξιοί συμφωνούν στρατηγικά αλλά διαφέρουν στην τακτική της εκμετάλλευσης!
Οι ίδιες δυνάμεις, δοξάζουν τη θεά Αγορά, υμνούν ξεχωριστά και ανοιχτά το δίδυμο αδερφό της, τον θεό Ανταγωνισμό,
Κηρύσσουν – με τις ΗΠΑ να σφυρίζει την έναρξη – το νέο οικονομικό πόλεμο.
Καλλιεργούν τον εθνικισμό.
Αυξάνουν τις πολεμικές δαπάνες.
Στην ουσία είμαστε μπροστά σε μια νέα ιστορική περίοδο που εμπερικλείει μέσα της τους μεγαλύτερους κινδύνους για την ανθρωπότητα, ακόμη και τον πυρηνικό όλεθρο.
Η εργατική τάξη, 80 χρόνια μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με την απειλή της Ακροδεξιάς, του νεοφασισμού και τον πολέμου.
Ειδικά τα Βαλκάνια και η Αν. Μεσόγειος αποτελούν επικίνδυνες εστίες για ιμπεριαλιστικές αλλαγές συνόρων και στρατιωτικές αναμετρήσεις.
Μέρος τους αποτελεί ο οξυνόμενος ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός.
Η φετινή Πρωτομαγιά είναι μια αφορμή για να σημάνει καμπανάκι κινδύνου!
Ήδη, στις χώρες που η σύγχρονη Ακροδεξιά πήρε τα ηνία της εξουσίας και εφαρμόζει σταδιακά το πρόγραμμά της, όπως στις ΗΠΑ, την Αυστρία και την Ουγγαρία, εργαζόμενοι, γυναίκες, επιστήμονες και νέοι, έγχρωμοι και μετανάστες, βγαίνουν στους δρόμους. Αλλά αυτό δεν φτάνει.
Ο «αριστερός ψάλτης» του νεοφιλελευθερισμού και του τραμπισμού
Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να εμφανίσουν τον εαυτό τους ως «αριστερό» προστάτη των εργαζομένων και αντίπαλο τόσο του νεοφιλελευθερισμού όσο και της Ακροδεξιάς.
Στην ουσία, ασκούν νεοφιλελευθερισμό με ξεθυμασμένη αριστερή ρητορεία: εκτίναξαν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τις ιδιωτικοποιήσεις, έβαλαν στο γύψο την απεργία.
Την ίδια στιγμή, συμμαχούν με τις πιο αντεργατικές τάσεις του σημερινού καπιταλισμού, την Ακροδεξιά του Τραμπ και το σιωνισμό του Ισραήλ.
Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται συντηρητικότεροι τόσο η ΝΔ στρέφεται όλο και πιο εθνικιστικά.
Μαζί με το ΚΙΝΑΛ, συμφωνούν στην απρόσκοπτη εφαρμογή των μνημονιακών νόμων και τον άτεγκτο ευρωατλαντικό προσανατολισμό.
Απέναντί τους είναι ανάγκη να αντιταχθεί ένα εργατικό λαϊκό μέτωπο και μια αριστερή συμμαχία ανατροπής της πολιτικής τους, με πρόγραμμα διεκδικήσεων ώριμων και ικανών να βελτιώσουν ουσιαστικά τη θέση των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Σε αυτή την ανάγκη οφείλει να ανταποκριθεί όλη η μαχόμενη Αριστερά, υπερβαίνοντας την προγραμματική ανεπάρκεια και τον κατακερματισμό, πρώτα από όλα στο εργατικό κίνημα.
Από την οικονομική άνοδο να κερδίσει η εργασία!
Στην Ελλάδα, ο οικονομικός κύκλος κινείται ξανά ανοδικά αλλά αναιμικά, σαθρά και κυρίως αντιδραστικά.
Για το κεφάλαιο η έξοδος από τα μνημόνια είναι πραγματικότητα, η κρίση είναι παρελθόν προετοιμάζοντας την επόμενη.
Για τους εργαζόμενους, όμως, η κρίση συνεχίζεται.
Οι βασικοί μνημονιακοί όροι είναι εδώ.
Η πολιτική του ταξικού εργατικού κινήματος δεν μπορεί να είναι ίδια στη φάση της ανόδου του οικονομικού κύκλου με αυτήν της καθόδου.
Στη φάση της κρίσης, ο πυρήνας του εργατικού αγώνα για την ανατροπή της αστικής πολιτικής στόχευε τα βάρη της δικιάς τους κρίσης να τα επωμισθούν αυτοί που τη γέννησαν.
Αμύνονταν ώστε να χάσουν λιγότερο οι μισθοί από όσα τα καπιταλιστικά κέρδη.
Αυτή είναι η ουσία του συνθήματος «την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο και η ολιγαρχία» για να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι.
Όμως τα κενά και η πολιτική ανεπάρκεια των εργατικών πρωτοποριών οδήγησε σε μια «υποχώρηση σε όλη τη γραμμή του μετώπου», εκτός λίγων υπαρκτών θυλάκων αντίστασης πολύτιμης σημασίας.
Τώρα, στη φάση της οικονομικής ανόδου, απαιτείται άλλη πολιτική αντίληψη.
Χρειάζεται ένα πλαίσιο πολιτικών διεκδικήσεων, ειδικά για τη συνδικαλιστική – οικονομική πάλη, που θα παίρνει υπόψη το επίπεδο της υποχώρησης του εργατικού κινήματος, αλλά και την άνοδο της οικονομίας και των κερδών.
Που θα εφορμά από τους κλάδους και επιχειρήσεις με τη μεγαλύτερη κερδοφορία όπου συγκροτείται ταξικά «κρίσιμη μάζα» ενωμένων αγωνιστών με γενικό σύνθημα:
Από την οικονομική άνοδο να κερδίσει η εργασία!
Να πάρουμε πίσω ό,τι μας ανήκει!
Επιβολή «μέτρων πανκοινωνικής ισχύος» που να καλύπτουν τις απώλειες της κρίσης ώστε οι μισθοί να αυξάνονται πάνω από το ποσοστό ανόδου των κερδών και της παραγωγικότητας.
Με συλλογικές συμβάσεις που θα στοχεύουν στη γενική αύξηση των μισθών, μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερή σχέση εργασίας.
Για εθνικοποιήσεις με εργατικό λόγο!
Για δημόσια υγεία, παιδεία και ασφάλιση.
Όπλο σε αυτή την πάλη είναι ένα ανεξάρτητο από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δίκτυο ταξικών και αγωνιστικών συνδικάτων. Μοχλοί, οι ενωτικές εργατικές συσπειρώσεις – παρεμβάσεις σε επιχειρήσεις και κλάδους και δίπλα τους, μια μαζική, πανελλαδική, ταξική εργατική κίνηση.
Προσανατολισμός στους ομίλους και τις μεγάλες επιχειρήσεις
Στην Ελλάδα, το 2013, οι 62 μεγαλύτεροι όμιλοι συγκέντρωναν σχεδόν το 25% των μισθωτών της χώρας, ενώ ελέγχουν μια μεγάλη στεφάνη μικρομεσαίου κεφαλαίου εργολάβων και υπεργολάβων με χιλιάδες εργαζόμενους.
Ταυτόχρονα, το 2015, 3.790 επιχειρήσεις με πάνω από 50 εργαζόμενους συγκέντρωναν το 44,13% της μισθωτής εργασίας.
Από την άλλη, όμως, το 88,8% των επιχειρήσεων απασχολούν από έναν έως 10 εργαζόμενους.
Σε αυτή την ελληνική «ιδιομορφίᨻ της ταυτόχρονα συγκέντρωσης επιχειρήσεων και του κερματισμού τους σε μικρές, η εργατική τάξη είναι κοινωνικά δεσπόζουσα και πολιτικά, δυνητικά, αποφασιστική δύναμη.
Να προσανατολιστούμε λοιπόν προς τους πολυεθνικούς ομίλους και τις μεγάλες επιχειρήσεις!
Στους ομίλους και τις επιχειρήσεις τους που ανθεί ο εργοδοτικός διευθυντικός συνδικαλισμός.
Εδώ που βρίσκεται και η πιο εξελιγμένη, μορφωμένη και νεαρή εργατική τάξη, αυτή που χειρίζεται τα νέα μέσα παραγωγής, τον υπολογιστή και το διαδίκτυο των 4G και αύριο 5G, αυτή που επικοινωνεί με εργαζόμενους από όλο τον κόσμο.
Εδώ συνενώνονται η χειρωνακτική, η τεχνικά σύνθετη και η επιστημονικά συγκροτημένη μισθωτή εργασία, αλλοδαποί και έλληνες εργαζόμενοι.
Εδώ βρίσκεται ο κύριος όγκος από το περίπου 45% των γυναικών που εντάσσονται στην παραγωγή, θέτοντας σε νέα βάση το αίτημα της ισότητας και συνεργασίας των δυο φύλων, γενικά το έμφυλο ζήτημα.
Εδώ, μπορεί να ενωθεί ευκολότερα η κατακερματισμένη εργασία ενώνοντας και την εργατική τάξη των μικρών επιχειρήσεων.
Εδώ βρίσκεται η εργατική τάξη που «αν κλείσει τους διακόπτες» μπορεί να εκβιάσει αποτελεσματικά το κεφάλαιο.
Εδώ βρίσκεται και η μήτρα του σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος και μιας νέας επαναστατικής απόπειρας.
Αλλά η εργατική τάξη δεν ταυτίζεται με τη μισθωτή εργασία. Σε αυτήν, περιλαμβάνονται κοινωνικές κατηγορίες που κοινωνικά – ταξικά εντάσσονται στην αστική τάξη ή στα μικρομεσαία, ενδιάμεσα στρώματα της μεγάλης, βιομηχανικής παραγωγής, ή στους αυτοαπασχολούμενους..
Μέσα από την ένταξη τους στη μισθωτή εργασία και από πολύπλοκες διαδικασίες, τα ανώτατα και ανώτερα, διευθυντικά και ημιδιευθυντικά μισθωτά στρώματα, σταδιακά, «πήραν στα χέρια τους» τα συνδικάτα. Παλιότερα, η αστική τάξη έλεγχε τα συνδικάτα «απ’ έξω», μέσω της εξαγοράς εργατών συνδικαλιστών, της συμμαχίας της με την εργατική αριστοκρατία και της κρατικής παρέμβασης.
Ο πρόεδρος και η ίδια η ΓΣΕΕ, αποτελούν την κορυφή ενός παγόβουνου: του εργοδοτικού – διευθυντικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού.
Η νέα κατάσταση επιβάλει αλλαγή αντίληψης για τη θεμελιώδη κοινωνική συμμαχία:
Κίνημα και μέτωπο της διευθυνόμενης μισθωτής εργασίας!
Επιβάλλει ταξική ανεξαρτησία και ενότητα της εργατικής τάξης για να οικοδομηθεί η συμμαχία με τα διευθυνόμενα ενδιάμεσα στρώματα της μισθωτής εργασίας και τους αυτοαπασχολούμενους. Επιβάλλει και δυο βασικές, ανάμεσα σε άλλες, αλλαγές στο πολιτικό περιεχόμενο του ταξικού συνδικαλισμού:
– αιτήματα όχι μόνο για το ύψος του κατώτατου μισθού, αλλά και για το ύψος του ανώτατου μισθού.
– εκκαθάριση των συνδικάτων από την άμεση συμμετοχή των διευθυντών και του κράτους.
Σύγχρονο κομμουνιστικό σχέδιο για έναν Εργατικό Διαφωτισμό
Θεμέλιο για την ταξική αναγέννηση του εργατικού κινήματος, των συνδικάτων, μετώπων και κομμάτων του, είναι η κατάκτηση μιας νέας στρατηγικής για την άλλη κοινωνία, για την εργατική δημοκρατία και χειραφέτηση, για τον κομμουνισμό, που θα καθοδηγεί το αναγκαίο άμεσο πρόγραμμα της τακτικής.
Πρόκειται ασφαλώς για ένα ζήτημα που αφορά πρώτα από όλα τον κομμουνιστικό φορέα – κόμμα και τον μαρξισμό της εποχής μας.
Συνδέεται με τις διαδικασίες συγκρότησης του αντίστοιχου αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού και δημοκρατικού μετώπου της εργασίας και των πολιτικών συμμαχιών στην Αριστερά.
Το εργατικό πρόγραμμα και το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και δημοκρατικής ανατροπής απαιτείται να θέσουν στο στόχαστρο την Ακροδεξιά και το φασισμό μαζί με το νεοφιλελευθερισμό και τις αιτίες που τους γεννούν:
τον ίδιο τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και το νεοϊμπεριαλισμό.
Η αποανθρωποποίηση του ανθρώπου, ο νεοφασισμός, ο κανιβαλισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, γεννιούνται μέσα από την εκμετάλλευση, τη φετιχοποίηση και αλλοτρίωση του εμπορεύματος που ονομάζεται «εργασιακή δύναμη», στα πεδία της παραγωγής και της αγοράς.
Αλλά, μέσα από τη θέση και τις ανάγκες του, ο εργάτης της εποχής μας είναι αυτός που μπορεί καλύτερα και βαθύτερα, από όλα τα άλλα κοινωνικά στρώματα, να τη γνωρίσει για να την αντιμετωπίσει
Το ταξικό ρεύμα εργατικής χειραφέτησης, για να ενωθεί και να ενώσει, χρειάζεται να συνδεθεί με τα πρωτοπόρα απελευθερωτικά ρεύματα σε όλες τις βασικές επιστήμες.
Για αυτό χρειάζεται ένα κύμα Εργατικού Διαφωτισμού μέσα στον πολυ-κόσμο της σύγχρονης εργατικής τάξης και πρώτα από όλα, στην εργαζόμενη νεολαία.
Για μια πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων που άμεσα θα επιδιώκει τη βελτίωση –ανακούφιση της ζωής των εργαζομένων και (ταυτόχρονα) το πέρασμα σε μια δυναμική κατάσταση ουσιαστικής καλυτέρευσης της διεκδίκησης και επίτευξης στόχων.
Ώστε να ζήσουμε μια νέα περίοδο ουσιαστικής ενίσχυσης των όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης σε βάρος της προωθούμενης αστικής λαίλαπας.
Για:
Την ήττα της εισοδηματικής πολιτικής,
Ουσιαστικές νίκες στο ζήτημα της δημοκρατίας με πρώτο και κύριο τη θεσμοθέτηση – επιβολή μέτρων κατοχύρωσης και προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους δουλειάς,
στόχους – νίκες αποδυνάμωσης του ιμπεριαλιστικού πλέγματος στη χώρα (βάσεις, ΝΑΤΟ, ευρώ, ΕΕ)
Την επιβολή μέτρων προστασίας και διεύρυνσης της δημόσιας δωρεάν Παιδείας και Υγείας
Τη διεκδίκηση όχι μόνο του χρόνου που απελευθερώνει η επιστήμη αλλά και του χρόνου που απελευθερώνει την εργασία από κάθε εκμετάλλευση και αλλοτρίωση.
Με μόνιμη επιδίωξη μια σύγχρονη αυτοδιοικούμενη κοινωνία της ισότητας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της αρμονικής συμβίωσης με τη φύση, της οριστικής διεθνικής υπέρβασης της σύγχρονης βαρβαρότητας και κάθε εκμετάλλευσης.
Αυτήν την κοινωνία που είναι αντικειμενική αναγκαιότητα για την ανθρωπότητα.
Αναγκαιότητα που μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο ως πρωτότυπη συλλογική δημιουργία των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων.
Δουλειά, Ειρήνη, Ψωμί, Δημοκρατία!
Κάτω ο πόλεμος!
Κάτω το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.!
Όλοι και όλες στις ταξικές συγκεντρώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς!
