Εν ριπή οφθαλμού κι εν μέσω πανελλαδικής απεργίας των υγειονομικών ψηφίστηκε από 156 βουλευτές τις προηγούμενες ημέρες νέος νόμος για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη. Ο νόμος μέσα στις διάφορες μεταρρυθμίσεις του προχωρά στην κατάργηση της πλήρης και αποκλειστικής απασχόλησης για τους γιατρούς του ΕΣΥ δίνοντας τη δυνατότητα για απασχόληση και στον ιδιωτικό τομέα ενώ παράλληλα θεσπίζει και την προκήρυξη θέσεων γιατρών ΕΣΥ με καθεστώς μερικής απασχόλησης.
Όπως σημείωνε η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος η παρούσα μεταρρύθμιση καταδικάζει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού σε ακόμα πιο υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας, οδηγεί σε “εκβιασμό των ασθενών ώστε να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στη τσέπη διαφορετικά θα καταδικάζονται σε πολύμηνες, πολύχρονες αναμονές για μία εξέταση, ένα χειρουργείο, με κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους”. Από την άλλη “εκβιάζονται οι γιατροί του δημόσιου συστήματος υγείας, αν και εφόσον «θέλουν» να ενισχύσουν το εισόδημά τους, να βγουν στην πιάτσα της αγοράς και να χρησιμοποιούν σαν δεξαμενή πελατείας τα δημόσια νοσοκομεία”.
Το ΕΣΥ βαδίζει στην πλήρη ιδιωτικοποίηση και το αγαθό της υγείας στην πλήρη εμπορευματοποίησή του και ούτε η πανδημία δε φάνηκε ικανή να σταματήσει το νεοφιλελεύθερο μουσώνα. Η κοινωνία μπαίνει πλέον σε “αμερικάνικα νερά”, αναγκάζοντας τον ασθενή να επιλέξει αν θα πεθάνει από την αρρώστια ή από το κόστος νοσηλείας.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας τα τελευταία δύο χρόνια ανέλαβε ολοκληρωτικά όλη την αντιμετώπιση της πανδημίας και της υγειονομικής κρίσης, ενώ ήδη βρισκόταν σε χρόνια υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση, με ελάχιστες προσλήψεις έξτρα προσωπικού κι αυτού με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Κρίσιμα για το σύστημα νοσοκομεία μετατράπηκαν σε ιδρύματα μίας νόσου (μόνο covid νοσηλείες) με σοβαρές επιπτώσεις στην αντιμετώπιση των υπόλοιπων νοσηροτήτων και υγειονομικών αναγκών της κοινωνίας. Στον αντίποδα ο ιδιωτικός τομέας συνέχισε εν μέσω πανδημίας απρόσκοπτα τη λειτουργία του, τρώγοντας από τη μεγάλη πίτα των διαγνωστικών τεστ και των δυστοκιών του ΕΣΥ, των αναβληθέντων χειρουργείων και εξετάσεων, αυξάνοντας τον κύκλο εργασιών του χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε στοιχειώδη βελτίωση των συνθηκών εργασίας του προσωπικού του. Κι όποτε καλέστηκε -για την ακρίβεια παρακαλέστηκε-να βάλει πλάτη στην πανδημία το έκανε με το αζημίωτο (βλέπε διπλασιασμό των αποζημιώσεων για κλίνες ΜΕΘ-non covid κτλ).
Δε χρειάζεται προφανώς να σημειώσουμε πως κατέληξε αυτή η εγκληματική διαχείριση από τη μεριά της κυβέρνησης: το ΕΣΥ γονάτισε, ο ιδιωτικός τομές έλαμψε και η Ελλάδα βρίσκεται, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων, από την αρχή της πανδημίας στην ένατη χειρότερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο θέμα της θνητότητας, με 3.213 θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Ενώ από την αρχή του έτους, έχει τη δεύτερη χειρότερη θέση σε θανάτους στην Ε.Ε. Και η πανδημία ακόμα συνεχίζει όσο κι αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο…
Μετά λοιπόν τη διαχρονική υποβάθμιση του ΕΣΥ, το μνημονιακό πετσοκόμμα των οργανικών θέσεων που ακόμα κι αυτές δεν είναι καλυμμένες σήμερα, τους μειωμένους προϋπολογισμούς και την ανύπαρκτη εδώ και χρόνια δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη (την τόσο αναγκαία βέβαια σε περιόδους πανδημίας) επόμενο βήμα είναι η ιδιωτικοποίηση. Η αρχή έγινε με την έναρξη των απογευματινών ιατρείων μέσα στα νοσοκομεία, επί πληρωμή του ασθενούς. Επόμενο βήμα ήταν η έναρξη των συμπράξεων δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα, τα λεγόμενα ΣΔΙΤ, όσον αφορά τη διαχείριση των κτιρίων και του εξοπλισμού όπως και την ανανέωση και συντήρηση των μηχανημάτων. Γεγονός που όχι μόνο ανοίγει ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας για τον ιδιωτικό τομέα εις βάρος των κρατικών ταμείων αλλά ταυτόχρονα εγείρει ζητήματα διαφάνειας, αξιοπιστίας και ελέγχου. Τραγική υπενθύμιση των ανεξέλεγκτων συνεπειών της εφαρμογής των ΣΔΙΤ στα εκπαιδευτικά κέντρα, το δυστύχημα στις Σέρρες με τον θάνατο ενός μαθητή από έκρηξη λέβητα κατά τη συντήρησή του. Στα σχέδια όμως των νεοφιλελεύθερων χαρτογιακάδων που διαμορφώνουν την υγειονομική πολιτική της χώρας δεν είναι βέβαια να μείνουν μόνο στις εγκαταστάσεις. Επιδίωξή τους είναι να προχωρήσουν σε ΣΔΙΤ και όσον αφορά την παροχή υπηρεσιών αλλά και να προχωρήσουν σε παραχώρηση του μάνατζμεντ μεγάλων νοσοκομείων σε ιδιώτες.
Στα σκαριά επίσης βρίσκεται κι η εφαρμογή των απογευματινών επί πληρωμή χειρουργείων (που έχουν ήδη θεσμοθετηθεί) και που θα οδηγήσει προφανώς σε πλήρη απαξίωση των πρωινών δωρεάν χειρουργείων. Να σημειωθεί εδώ ότι οι λίστες αναμονής για πολλά χειρουργεία μπορεί να φτάνουν μέχρι και τα δύο χρόνια, κι αυτό διότι εν μέσω πανδημίας το ΕΣΥ αναγκάστηκε να αναβάλει το 80% των προγραμματισμένων μη έκτακτων χειρουργείων του, οδηγώντας εκβιαστικά πολλούς ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η ρύθμιση αν ισχύσει σε συνδυασμό με την πρόσφατα ψηφισμένη απελευθέρωση του επαγγέλματος του ιατρού του ΕΣΥ μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ατράπους: παραδείγματος χάρη πως θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των απογευματινών χειρουργείων όταν η πληρότητα των κλινών στα δημόσια νοσοκομεία πλησιάζει συχνά το 100%; πως θα διασφαλιστεί ότι για να υπερβεί ένας ασθενής την αναμονή σε δημόσιο νοσοκομείο δε θα σπρώχνεται από το γιατρό του σε ιδιωτικές δομές υγείας με την οποία νομίμως πλέον θα συνεργάζεται παράλληλα;
Μιλάμε λοιπόν για ένα νέο ΕΣΥ που θα λειτουργεί με πλήρη επιχειρηματικά κριτήρια αλλά και για ένα ΕΣΥ που θα λειτουργεί ως δεξαμενή ασθενών για τις ιδιωτικές κλινικές. Η κυβέρνηση της ΝΔ όχι απλά δεν διαχειρίστηκε στοιχειωδώς την υγειονομική κρίση, αλλά επιτάχυνε και επιταχύνει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στο ΕΣΥ. Ωστόσο η πολιτική αυτή δεν είναι καινούρια, ούτε εμφανίστηκε στην παρούσα τετραετία. Να μην ξεχνάμε ότι μετά τις μνημονιακές περικοπές τη σκυτάλη ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το άνοιγμα του νοσοκομείου της Θηράς με όρους εξ αρχής «ιδιωτικού δικαίου» και χωρίς την ένταξη του στο ΕΣΥ. Είναι φανερό λοιπόν πως η πολιτική αυτή αποτελεί επιταγή του ευρωπαϊκού σχεδίου για την υγεία, είναι κομμάτι της νεοφιλελεύθερης ατζέντας που εναντιώνεται σε ένα πλήρως δημόσιο και κρατικό σύστημα υγείας και αντιλαμβάνεται την παροχή υγείας ως ένα πεδίο ιδιωτικών επενδύσεων και κερδοφορίας.
Με τη ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση να ορίζουν την κοινωνική πραγματικότητα για την πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού, με την αύξηση της φτωχοποίησης και την όξυνση του διατροφικού ζητήματος για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας θα οδηγήσουν αντικειμενικά όχι μόνο σε αφανισμό του λαϊκού εισοδήματος αλλά και σε αύξηση της νοσηρότητας και της θνητότητας για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Το ζήτημα της υπεράσπισης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της περίθαλψης και της απρόσκοπτης πρόσβασης στο αγαθό της υγείας όλου του λαού, σε μια εποχή εκτόξευσης των επιστημονικών δυνατοτήτων για την ανθρωπότητα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, πεδίο αγώνα και διεκδικήσεων όχι μόνο των υγειονομικών αλλά και του συνόλου των εργαζομένων και του λαού.
