ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΟΠ, ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ο Νίκος δεν ήταν απλώς ένας μύθος του αντιδικτατορικού αγώνα, των πολιτικών και εργατικών αγώνων των πρώτων δεκαετιών της μεταπολίτευσης.
Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και η αλλαγή των συσχετισμών του, απαιτεί πρώτα απ’ όλα σαφήνεια στο τι περιεχόμενο θα έχει, ποια πολιτικά, εργατικά αιτήματα άμυνας και αντεπίθεσης θα προβάλλει. Του Νίκου Γουρλά.
Η μάχη των μαχών για το εργατικό κίνημα αναμφίβολα είναι το ασφαλιστικό. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη μάχη στην αρχή μιας νέας ιστορικής φάσης που θα χαρακτηρισθεί από κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας. Σωστά χαρακτηρίστηκε από δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σαν «αιτία πολέμου».
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στις εκλογές της 25ης Γενάρη μαύρισαν τα κόμματα - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.α. – που τους είχαν μαυρίσει την ζωή με τα μνημόνια και συνολικά με την αντεργατική βαρβαρότητα που επέβαλαν. Έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ελπίζοντας πως το κακό θα σταματήσει εδώ και θ’ αλλάξει η κατάσταση προς όφελος τους.
Η μάχη για να μην περάσει το ασφαλιστικό έκτρωμα του Κατρούγκαλου φαίνεται ότι οδηγείται σε μια ακόμα οπισθοχώρηση για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Είναι ανάγκη η νεολαία να βγει μπροστά σε αυτή τη μάχη, όχι σα γενικόλογη επίκληση στη συνολική αναγκαιότητα ούτε σαν ευχολόγιο αλλά ακριβώς επειδή αυτή πλήττεται πρώτα και κύρια από τον νόμο-έκτρωμα και μπορεί να δώσει ένα μάχιμο τόνο.
Ήδη έχουν ξεχαστεί τα δύο περιστατικά σε Πάτρα και Ηράκλειο που καταγγέλθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα. Εγκυμονούσες εργαζόμενες κλήθηκαν να διακόψουν την κύηση ή αλλιώς να αποχωρήσουν από την εργασία τους.
Συμπεράσματα από την κινητοποίηση των καθαριστριών στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, καθώς η τάση για ενωτικούς νικηφόρους αγώνες διεκδικεί την προσοχή μας. Του Νίκου Γουρλά.
Το ζήτησαν οι δανειστές κατόπιν παραγγελίας φυσικά των επιχειρηματικών ομίλων και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανταποκρίθηκε πάραυτα. Αυτή την φορά πρέπει να ομολογήσουμε χωρίς κλάματα και οδυρμούς αλλά στα πλαίσια της «δίκαιης ανάπτυξης»
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.