Τη νύχτα της 15ης προς 16η Φεβρουαρίου 1945 έφτασε στο Μαουτχάουζεν μια αποστολή 1.500 Σοβιετικών κρατουμένων που είχαν μεταχθεί από το Ζαξενχάουζεν. Ο στρατοπεδάρχης Γκέοργκ Μπάχμαγιερ ενημερώθηκε ότι 400 από αυτούς ήταν πολύ άρρωστοι ή πολύ αδύναμοι για να ασχοληθούν μαζί τους και επιλήφθηκε του ζητήματος. Στην μακρά ιστορία των ναζιστικών εγκλημάτων, το συγκεκριμένο γεγονός έχει μια δική του υποσημείωση: Τους οδήγησαν στον χώρο ανάμεσα στις κουζίνες και τα πλυντήρια, τους έγδυσαν και επί ώρες τους έριχναν εναλλάξ ζεστό και παγωμένο νερό, ενώ η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους -20. Σε λίγο όλο το στρατόπεδο άκουγε τις κραυγές πόνου των δυστυχισμένων. Μόνο οκτώ επέζησαν από την υποθερμία για να δεχτούν τελικά τη «χαριστική βολή», στην προκειμένη ανελέητα χτυπήματα μέχρι θανάτου με τον υποκόπανο του τουφεκιού.

Δεκάδες κρατούμενοι έγιναν μάρτυρες αυτών των σκηνών και τις επόμενες μέρες το στρατόπεδο μιλούσε για έναν εκπληκτικού θάρρους αξιωματικό ο οποίος παρά την προχωρημένη του ηλικία, στάθηκε αγέρωχος. Φώναξε στους συμπατριώτες του να μην κάνουν τη χάρη στους Γερμανούς να δειλιάσουν, αλλά να πεθάνουν όρθιοι. Ο ίδιος στήθηκε στον τοίχο για να δείξει ότι περιμένει το παγωμένο νερό που τελικά σχημάτισε ένα φέρετρο πάγου γύρω από το σώμα του. Δεν έβγαλε άχνα.