Η ευφορία της «παγκοσμιοποίησης» και της «ευρωπαϊκής ιδέας» κατά την τελευταία 10ετία του προηγούμενου αιώνα έδωσε σταδιακά τη θέση της στους διάφορους «εθνοκεντρισμούς» και «ευρωσκεπτισμούς» για να περάσουμε, ειδικά μετά την τελευταία δομική κρίση, με ορόσημο την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς, τον Σεπτέμβριο του 2008, σε μια όξυνση όλων των μορφών εθνικού ανταγωνισμού:

Πέρα από τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα άρθρα του, έχει κεντρικό αφιέρωμα στα 150 χρόνια από την Α' Διεθνή, με τίτλο "Το ανεπανάληπτο και το ζητούμενο"!  

Οι σύγχρονοι κολασμένοι θα επιλέξουν την επανάσταση όταν θα έχουν εξαντλήσει τα αποθέματα υπομονής, θυσιών, αυταπατών και εύκολων λύσεων, όταν δηλαδή δεν τους απομένει άλλος δρόμος. Από την ομιλία του Αλέκου Αναγνωστάκη στην εκδήλωση του ΝΑΡ για την κομμουνιστική απελευθέρωση στο Πολυτεχνείο.

Ο Κεουσεγιάν, σε μια συζήτηση με τον αντιπροέδρου της Βολιβίας Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, ξεκινά εξετάζοντας για ποιους λόγους η κρίση της εποχής μας, που σε πολλά σημεία μοιάζει με την κρίση του 1930, δεν επέτρεψε στην ιδέα του κοινωνικού μετασχηματισμού –που βρίσκεται σε ρήξη με τον καπιταλισμό– να κερδίσει την κοινή γνώμη και τις εκλογικές διαδικασίες.

Οι ρήτορες του "ναι στην Ευρώπη" κάνουν ένα μεγάλο, ιστορικό και μεθοδολογικό λάθος. Είτε αγνοούν το βάθος της ευρωπαϊκής κληρονομιάς, είτε το θάβουν κάτω από το χαλί, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μπερδεύουν έναν εξουσιαστικό μηχανισμό, όπως είναι η ΕΕ, ο οποίος εμφανώς απο την ίδρυση του εξυπηρετεί ολιγαρχικά συμφέροντα, με την Ευρώπη των ανθρώπων, του πολιτισμού της, της κληρονομιάς της.

Είναι πάρα πολλές οι πολιτικές θέσεις που διατυπώθηκαν τους τελευταίους δύο αιώνες από το επαναστατικό κίνημα, για τις οποίες ενώ δεν αμφισβητώ την «ιστορική τους αλήθεια», αμφισβητώ όμως την ισχύ τους κατά τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή που διατυπώθηκαν και το συνολικό πλέγμα πολιτικών κι ιδεολογικών αντιλήψεων που κληροδότησαν.

Σημασία έχει ότι οι μπολσεβίκοι δεν φοβούνται να διαφωνούν οσοδήποτε σοβαρά κι αν είναι τα προβλήματα που έχουν να επιλύσουν (ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό) κι οσοδήποτε κρίσιμη κι αν είναι η ιστορική στιγμή που παρουσιάζονται.

Το ζήτημα της εξόδου από τον καπιταλισμό δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρο. Τίθεται με τους όρους και τον επείγοντα χαρακτήρα μιας ριζικής καινοτομίας. Από την ίδια του την ανάπτυξη, ο καπιταλισμός άγγιξε ένα όριο το οποίο είναι ανίκανος να ξεπεράσει.

Ο Γιώργος Σαρηγιάννης σε αυτό το άρθρο που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Απρίλιο στον ιστότοπο www.greekarchitects.gr απαντά σε θεωρητικά ερωτήματα γύρω από τη μέθοδο του Ιωάννη Δεσποτόπουλου - η συζήτηση για το έργο του οποίου έχει ανοίξει δυναμικά.