Και το όνομα αυτού… «δίκαιη ανάπτυξη»! Εμφανίζεται ως το αντίβαρο στα αλλεπάλληλα μνημονιακά πολυνομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τη λαίλαπα των νέων και παλιών μέτρων.
Αυτό το άρθρο γράφεται τρία χρόνια πριν το 2000. Δεκατρία χρόνια πριν το Πρώτο Μνημόνιο. Η Αριστερά περιγράφει την εκμετάλλευση, αλλά δεν βλέπει ακόμα την κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ο Κώστας Τζιαντζής συνδέει την εκμετάλλευση με την κρίση και περιγράφει νέες δυνατότητες χειραφέτησης της εργασίας.
Δυσοίωνες προβλέψεις για την ελληνική οικονομία. Δεν αποκλείστηκε το ενδεχόμενο υποτροπής της ελληνικής κρίσης. Επιδείνωση των βασικότερων μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, την οποία χρεώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι κίνδυνοι καθοδικής πορείας της παγκόσμιας οικονομίας εμφανίζονται πιο σαφείς, σε σχέση με λίγους μήνες πριν.
Ο Klaus Schwab, ιδρυτής και Εκτελεστικός Πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός σημείωνε στις 10 του περασμένου Μάρτη: «Σχεδόν τα πάντα που κάποτε ξέραμε αλλάζουν...»
Το χειρότερο είναι πως τα μέτρα που ψηφίστηκαν δε θα είναι τα τελευταία. Πέραν των όσων μέτρων θα φέρει ο «κόφτης» όσο η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών θα φτάνει στα όρια της είναι θέμα χρόνου κι ένα νέο κύμα αντιλαϊκών μέτρων που θα επιβληθεί υπό το βάρος δύο εξελίξεων.
Δικαιολογημένα όταν ο τραπεζικός γίγαντας της Ευρωζώνης χάνει σε αξία το 90% της τιμής της μετοχής του (από 100 ευρώ σε 10,6) τότε όχι μόνο η Γερμανία, αλλά ολόκληρη η Ευρωζώνη αρχίζει να τρέμει. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η καγκελάριος της Γερμανίας κ. Μέρκελ δεσμεύεται δημόσια ότι δεν πρόκειται το κράτος να τρέξει να την σώσει (bail out).
Η έκδοση του βιβλίου του Γιάννη Τόλιου, με τίτλο «Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα, αφετηρία εξόδου από την κρίση» εκδ. Ταξιδευτής 2016, αποτελεί ένα ευχάριστο γεγονός για δύο λόγους.
Γίνεται σιγά-σιγά φανερό πως τα τεράστια ποσά δημόσιου χρήματος που οδεύουν στις τράπεζες για λόγους ρευστότητας και εξυγίανσης του τραπεζικού συστήματος συνιστούν μία ακόμα απάτη.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.