Ο τίτλος είναι παραπλανητικός το νομοσχέδιο κατατέθηκε με ευκαιρία το νεκρό χρόνο της πανδημίας όπως πολλά άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Στην πραγματικότητα ήταν έτοιμο από καιρό, το χαλί ήταν καλά στρωμένο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με νόμους που ποτέ δεν κατάργησε ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα το έστρωσε καλύτερα συνεχίζοντας την πολιτική της αδιοριστίας με το νόμο νόμο Γαβρόγλου (ν.4547) τον Γενάρη του 2019.

Έγινα παιδαγωγός γιατί αγαπώ τη γνώση και τα παιδιά. Σπούδασα και ξανασπούδασα και ακόμα σπουδάζω. Χρόνια ολόκληρα, όπως πολλοί, από σχολειό σε σχολειό, από πόλη σε πόλη,  με το φόβο της ανεργίας και της επαναπρόσληψης. Από το 1988 ως σήμερα, μόνιμη πια από το 2010, πληρώνομαι περίπου 1.100  ευρώ, έχοντας πίσω μου 32 χρόνια και τρία μεταπτυχιακά. Κάποιοι λένε πως είμαστε τεμπέληδες και γω απλά γελώ, καθώς ακόμα συναντώ μαθητές μου, μεγάλους πια, να με αγκαλιάζουν με αγάπη για όσα τους έμαθα, και γω απλά απαντώ πως πολλά βράδια ξενύχτησα προσπαθώντας να βρω τρόπους να έρθω κοντά σε παιδιά με νοητική στέρηση, σε μαθητές που αντιμετώπιζαν οικογενειακές δυσκολίες, σε παιδιά με οποιαδήποτε μορφής αναπηρία.

       Στον  εφιαλτικό  κόσμο  του  «1984»  του  Τζωρτζ  Όργουελ,   ο  παντεπόπτης  μεγάλος  αδερφός  ηδονίζεται  από  τη  μεγάλη  συγκίνηση  «να  ποδοπατά  έναν  ανήμπορο  εχθρό»  και  παρουσιάζει  στον  μη  διατεθειμένο  να  υποκύψει  σε  κάθε  ολοκληρωτισμό  Γουίνστον  την  εικόνα  του  μέλλοντος  που  ο  ίδιος  οραματίζεται: 

« Αν  θέλεις  μια  εικόνα  του  μέλλοντος,  φαντάσου  μια  μπότα  να  πατάει  το  πρόσωπο  ενός  ανθρώπου – για  πάντα ».

Η υπουργός Παιδείας αποφασίζει με την έγκριση των ειδικών την επαναλειτουργία των σχολείων. Η απόφασή της υπαγορεύτηκε, όπως ισχυρίζεται, από την ανησυχία της για τις ψυχοσυναισθηματικές και πνευματικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει για τους μαθητές ο εγκλεισμός και η αποχή από την εκπαιδευτική διαδικασία. Αγωνιά, δηλαδή, για τα παιδιά μας. Αγωνιά τόσο πολύ που αναζητεί τρόπους ώστε κανένα παιδί να μην μείνει μακριά από τη σχολική τάξη. Γι‘ αυτό  και υποδεικνύει απλά μέσα («με ένα  κινητό βρε παιδιά»), ώστε κάθε μαθητής - που οι γονείς του επιθυμούν να μην εκτεθεί στους κινδύνους που εγκυμονεί η επαφή με τους άλλους-  από το κρεβάτι  του την ώρα που χουζουρεύει ή από τον καναπέ καθώς παίρνει το πρωινό του, με ή χωρίς συντροφιά, να παρακολουθεί τη σχολική ζωή, να σχολιάζει  ή να γελά με τις γκάφες των συμμαθητών του, να αναζητεί ευφάνταστους τρόπους επικοινωνίας μαζί τους, να συνδέεται και να αποσυνδέεται όποτε θέλει και παράλληλα …να μαθαίνει. Κάποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές στη σκηνή και κάποιοι οι θεατές στην πλατεία.