Η επίθεση της αστυνομίας απέναντι σε κατοίκους στην Νέα Σμύρνη την Κυριακή 7 Μαρτίου, είναι η συνέχεια του κατασταλτικού κατήφορου μιας κυβέρνησης που κάτω από τα αδιέξοδα που δημιούργησε η πολιτική της στην διαχείριση της πανδημίας , βρίσκει οδό διαφυγής στην καταστολή τρομοκρατώντας οικογένειες, ηλικιωμένους και νέους σε πάρκα και πλατείες.
Η 8 Μάρτη ως ημέρα της γυναίκας είναι μια υπενθύμιση της διεκδίκησης ολόκληρου τ’ ουρανού. Καθώς το άλλο μισό τ’ ουρανού, τ’ ουρανού μας, συνθλίβεται στην επαφή του με τη γη. Η γυναίκα ως όνειρο, έρωτας, στίχος και ποίημα, εξαφανίζεται στην απτή καθημερινότητα, του σπιτιού και της εργασίας. Κι έτσι ο ουρανός μένει ορφανός ομορφιάς. Και περιεχομένου.
«Η κατεύθυνση που έχω δώσει στους συνεργάτες μου είναι να πάμε τις καλές ευρωπαϊκές πρακτικές, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ακούω γελώντας αυτά τα οποία λένε ότι θα καταργηθεί το οκτάωρο. Δεν αμφιβάλω ότι κι όταν και όταν παρουσιαστεί το νομοσχέδιο θα υπάρχουν μερικοί κολλημένοι που θα λένε «το καταργείτε» κτλ, γιατί έχουν βγάλει το αποτέλεσμα εκ των προτέρων». Κ. Χατζηδάκης
Την τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου γίναμε μάρτυρες αλλεπάλληλων περιπτώσεων λογοκρισίας από το δημοφιλέστερο τόπο κοινωνικής δικτύωσης, το facebook. Όλες οι απαγορεύσεις αφορούσαν αναρτήσεις αλληλεγγύης στον απεργό πείνας και δίψας Δημήτρη Κουφοντίνα. Κορυφή του παγόβουνου ήταν οι απαγορεύσεις σε αναρτήσεις των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου και Μαρίας Λούκα και στη συνέχεια σε δική μου ανάρτηση…
Το αντι-εκπαιδευτικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη υπερψηφίστηκε από κοινού με τους βουλευτές της ακροδεξιάς ελληνικής λύσης, εγκαινιάζοντας μια εποχή όξυνσης του αυταρχισμού στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τα πρώτα δείγματα εφαρμογής του νομοσχεδίου που παράγγειλε η αμερικάνικη πρεσβεία και πρόθυμα υλοποιεί η ελληνική δεξία, αποκαλύφθηκαν στην ακραία καταστολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από τα στρατιωτικοποιημένα σώματα προάσπισης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.
Υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα τα οποία ανασύρονται στη σκέψη μας ως θεατών του δράματος - στην επικαιρική σκέψη μας, καθώς ο βομβαρδισμός των εφήμερων πληροφοριών, το μίξερ όπου αλέθονται τα σπουδαία και τα ασήμαντα και γίνονται ένας πολτός, δεν μας επιτρέπει να σπουδαιολογούμε τα γεγονότα!
Η ιστορία με τον Δημ. Λιγνάδη δεν είναι υπόθεση Λιγνάδη. Είναι πολύ πιο σημαντική και ευρεία. Το πρωταγωνιστικό πρόσωπο συγκεντρώνει τα φώτα (και, εν προκειμένω τα πυρά), συχνά για να μείνει απ’ έξω το υπόλοιπο σκηνικό. Πως φωτίζεται στη σκηνή του θεάτρου ο πρωταγωνιστής και σκιάζεται η υπόλοιπη, τόσο που μόνο οι πρώτες σειρές μπορούν κάτι να ξεδιακρίνουν από τα συμβαίνοντα εκεί;
Στην περίπτωση μας λοιπόν κάποιοι πρέπει να παίξουν το ρόλο των θεατών των πρώτων σειρών και να μεταδώσουν στις πίσω τι κρύβουν οι έντονοι προβολείς.
Σε καθεστώς «βαθύ κόκκινο» παραμένει η χώρα.
Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα περίεργου φαινομένου: Όποιος γράφει το όνομα «Κουφοντίνας» στο διαδίκτυο φιμώνεται από το facebook.
Ξύλο, συλλήψεις, επιβολή προστίμων, ποινικές διώξεις. Και πάλι ξύλο, συλλήψεις, επιβολή προστίμων, ποινικές διώξεις.
Το κράτος δολοφονεί εν ψυχρώ και συνειδητά. Δεν πρόκειται για το πείσμα της οικογένειας που θέλει να εκδικηθεί.
Το σίριαλ γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό. Περιέχει βέβαια πολύ σκληρές σκηνές βίας και σεξ αλλά εκτίθεται σε κοινή θέα χωρίς σήμανση, κάτω των 8, των 12, των 16…
Οι καταστροφές που επέφερε η επέλαση της “Μήδειας” έχουν δικαίως τροφοδοτήσει την δημόσια κριτική και την πολιτική αντιπαράθεση. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΑΔΜΗΕ, περίπου 250.000 νοικοκυριά έμειναν χωρίς ρεύμα σε πολλές περιπτώσεις για πάνω από 24 ώρες, ενώ το βραχυκύκλωμα σε μετασχηματιστή μέσης τάσης της ΔΕΗ στην Κάτω Κηφισιά είχε ως αποτέλεσμα να βυθιστούν στο σκοτάδι περιοχές της Αττικής.
«Η εξουσία βασίζεται στην επιμονή και η επιμονή δεν είναι ποτέ τόσο εύθραυστη όσο τη στιγμή του μεγαλύτερου θριάμβου της»
Ίταλο Καλβίνο, «Ένας βασιλιάς αφουγκράζεται»
Λόγω ξεπουλήματος έκλεισαν, φως, νερό, τρένα και δρόμοι
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.