14.9 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Σχόλια για τον καιρό… του Θανάση Σκαμνάκη


 

Όταν στεκόμαστε και παρατηρούμε το τοπίο και τον κόσμο, βλέπουμε ό,τι τα μάτι και οι καιρικές συνθήκες μας επιτρέπουν. Αλήθεια είναι μόνο ό,τι βλέπεις. Οι άνθρωποι έκαναν πολλές παροιμίες γι’ αυτό. Κι ας έχει διαψευστεί πάλι και πάλι, η συνείδηση είναι τόσο βαθειά ώστε ακόμη κι εκείνοι που ξέρουν πως τίποτα δεν μένει ανάλλαχτο δεν μπορούν να ξεφύγουν από το άγχος του ασάλευτου, της μονιμότητας. Μερικές φορές και την επιθυμία, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα, να μην ταράξει τίποτα τη ζωή τους.

 

Μόνο στο βάθος του χρόνου αισθάνεσαι πως κάτι γίνεται, ας πούμε ο θάνατος, ανυποχώρητος και αναπότρεπτος. Ό,τι όμως συντελείται αδιόρατα, αλλαγές και εκπλήξεις, δεν τα υπολογίζουμε. Ο κόσμος είναι ίδιος, δεν αλλάζει ποτέ. 

 

Τώρα, πως μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο τόσο πεπεισμένο πως η πραγματικότητα είναι αυτό που βλέπει, ότι συντελούνται ανακατατάξεις, κυοφορούνται αλλαγές, ό,τι βλέπει σήμερα δεν είναι ίδιο με εκείνο που θα βλέπει αύριο, κι ας φαίνεται το ίδιο, και πως εκείνα τα αραιά σύννεφα στο βάθος δεν είναι περαστικές κυρίες με κρινολίνα αλλά καταιγίδες που ωριμάζουν – που μπορεί και να εκτονωθούν πριν μας αγγίξουν, αλλά μπορεί και όχι;  

 

Θέλω να πω, εν τέλει, πως εκείνο που θεωρείται αιώνιο σαρώνεται σε μια στιγμή, εκείνο που θεωρείται αμετακίνητο καταρρέει. Και στο ερώτημα, τι μπορούμε να κάνουμε, απάντηση δεν είναι το ανασήκωμα των ώμων, αλλά το σήκωμα των μανικιών. 

 

Έτσι λοιπόν εκείνο το ακίνητο τοπίο ξαφνικά καταρρέει. Μια κρίση, ένας πόλεμος, μια ταραχή, δείχνει πως ο βασιλιά δεν είναι μόνο γυμνός αλλά και ανασφαλής. Πολεμικές θωρακίσεις, πλήθος αυλικών, πιστοί υπήκοοι, μοσχαναθρεμένοι γόνοι, ηχηρές προπαγανδίσεις, δεν αρκούν.  

 

Ο κόσμος μας δεν είναι ακίνητος. Ό,τι τώρα φαίνεται αιώνιο και ακατάβλητο είναι μοιραίο να καταρρεύσει. Κάτι σαν γραφτό; Μπορεί όχι ακριβώς. Δεν είναι των θεών η βούληση και το σχέδιο. «Όσα η Μοίρα έκλωσε στη γέννα του, την ώρα που τον έφερε η μάνα του στον κόσμο» που λέει κι η Ήρα για τον Αχιλλέα, στο Υ της Ιλιάδας. 

Είναι η ίδια η φύση. Των πραγμάτων και των γεγονότων. Και του καπιταλισμού βεβαίως!..

 

Εκείνοι που προφητεύουν επερχόμενες ημέρες υποφέρουν από την περιφρόνηση των γύρω, εκείνων που κοιτάζουν και βλέπουν ασάλευτο τον ορίζοντα. Όσοι μιλούν για τις αναταράξεις που ακούγονται από το εξασκημένο αυτί, αποδοκιμάζονται γιατί δεν ακούνε φυσιολογικά. Εκείνοι που εξεγείρονται στην καθημερινή βία και αναισθησία, χλευάζονται γιατί είναι υπερβολικά ευαίσθητοι και, γι’ αυτό, απροσάρμοστοι. Κι όσοι επιμένουν να λένε πως οι αντιθέσεις δεν επιδέχονται τακτοποίησης, αλλά προετοιμάζουν ανατροπές, κερδίζουν μεν συμπάθειες, αλλά όχι υποστήριξη, γιατί «δεν γίνεται τίποτα».

 

Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά δεν είναι μόνο πως μερικές φορές  έρχονται τα προφητευόμενα γεγονότα, αλλά και πως όταν έρχονται οι παρατηρητές και επαναπαυμένοι, ακόμη και τότε, δεν απευθύνουν το δίκιο σε εκείνους που το έχουν, αλλά εξακολουθούν να δικαιώνονται, πως κι αν αλλάζει εκείνοι δεν έχουν τίποτα να πουν και κυρίως να κάνουν.        

 

Που πάει να πει πως οι καιροί της αφασίας και της αποχής «γεννάνε δίκαιο» που λένε οι νομικοί, κάνουν τους ανθρώπους όχι απλώς μόνους, αλλά και άμαθους, άβουλους, μοιραίους. Κι όμως χωρίς αυτούς δεν έγινε τίποτα ποτέ στην ιστορία. Κι αυτή η ίδια ιστορία συνεχίζεται. Σαν φαύλος κύκλος που ψάχνει το σημείο της διάρρηξης του.

 

Το στέρεο οικοδόμημα είναι σαθρό, ό,τι φαντάζει αιώνιο είναι πρόσκαιρο, οι ισχυροί καταρρέουν.

 

Δείτε πως «ξαφνικά» ο κόσμος έγινε άνω κάτω. Τα σταθερά σημεία γίνονται ασταθή, οι μόνιμες αναφορές γίνονται προσωρινές, το τι θα ακολουθήσει άδηλο. Κι εκείνοι που τώρα ποζάρουν ως νικητές, της μιας ή της άλλης πλευράς, εκείνοι που κατακτούν δυο μέτρα έδαφος κι εκείνοι που κατακλύζουν τα μυαλά μας σε απευθείας μεταδόσεις, που μολύνουν τα νερά και τη ψυχή μας, δεν έχουν καμία βεβαιότητα για τη νίκη τους. Είναι τόσο εύθραυστοι. Αρκεί ένας επόμενος άνεμος.

 

Και κυρίως η πεποίθηση πως αυτά πρέπει και μπορούν ν’ αλλάξουν. Όχι μόνο γιατί το θέλουμε αλλά· και γι’ αυτό.  

 

Κι όμως, ο κόσμος αλλάζει,  Κεμάλ. 

 

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ