14.9 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το Ηρώδειο της Μενδώνη και ο ΛΕΞ, του Θανάση Σκαμνάκη


 

Το καλοκαίρι είναι των θεαμάτων. Ήταν και παραμένει. Κάθε εποχή με τις επιλογές της, τις μόδες της, τα μοντέλα του πολιτισμού της.

Εκεί και συντελείται, πάντα και τώρα, μια υπόγεια αναμέτρηση ανάμεσα στο επίσημο και στο άλλο, με όλες τις μορφές.

 

Μόλις μπήκε ο Ιούλιος παρουσιάστηκαν τα δείγματα.

 

Πριν μερικές ημέρες μια συναυλία στο Ηρώδειο υπό την προστασία, και παρουσία, της υπουργού (κατ’ ευφημισμόν) Πολιτισμού με σκοπό την διεθνή προβολή της διεκδίκησης των μαρμάρων του Παρθενώνα. Με όλη τη «δεξιά κουλτούρα» επί σκηνής, προεξάρχοντος του πολύ Σάκη Ρουβά, και από τον παρακμιακό Άλις Κούπερ μέχρι σκυλάδικο. Παρόντες οι τηλεοπτικοί αστέρες στο μεγάλο γεγονός. Όλος ο θίασος επί σκηνής. Αυτό έχουμε αυτό δείχνουμε. Γι’ αυτό καμαρώνουν. Δεν ξέρουν πόσο εκτίθενται. Ας κρατήσουμε την εικόνα. Ο Ψινάκης, ο Τρύφωνας Σαμαράς, η Μενδώνη και τα λοιπά έκδοχα του κιτς.

 

Μια άλλη εκδοχή, η απονομή των βραβείων Mad Max 2022 της μουσικής βιομηχανίας. Εκεί οι τράπερ προκειμένου να εφαρμόσουν όσα λένε στις μουσικές τους τα έκαναν καλοκαιρινά. Ένας εκτεταμένος καυγάς, με μπουνιές , κλωτσιές, τραυματίες. Οι τηλεοπτικοί αστέρες και πάλι παρόντες, σε ένα άλλου τύπου κιτς. Κάποιοι έφυγαν κακήν κακώς μη τους πάρουν τα σκάγια του καυγά. Οι άλλοι έμειναν  και συνέχισαν. Και μάλιστα με την εμφάνιση στη σκηνή και τη βράβευση κάποιων από εκείνους που επιδίδονταν πριν στην κλωτσοπατινάδα. Η μουσική βιομηχανία δεν γνωρίζει εμπόδια. (Προφανώς με αυτούς τους τύπους το κύριο πρόβλημα δεν είναι ο καυγάς, όσο αυτά που τραγουδούν, τα οποία συχνά ξεπερνούν το όριο της χυδαιότητας, πολλαπλώς).

 

Το «δεξιά», δεν είναι μόνο, μπορεί και όχι κυρίως, μια πολιτική επιλογή. Είναι τρόπος, να ζεις, να σκέφτεσαι, να διασκεδάζεις, να συμπεριφέρεσαι (και ακριβώς γι’ αυτό ο Χατζιδάκις ποτέ δεν ανήκε, κι ούτε ανήκει, στη δεξιά). Τόσα χρόνια μας «ψυχαγωγεί» από τις οθόνες της τηλεόρασης αυτό το μοντέλο, του κουτσομπολιού, του κοινωνικού σκανδάλου, της τρομολαγνείας και του κιτς. Οι αστέρες ανάλογου επιπέδου, χαριεντίζονται ή ξεκατινιάζονται, αναπαράγονται ως είδος ο ένας από τον άλλο, και το συνηθίσαμε τόσο που νομίζουμε πως έτσι είναι το ωραίο να ζούμε. Ακόμη και στα τηλεπαιχνίδια νομίζεις πως ελληνική μουσική είναι κάτι απίθανα ονόματα, που συνιστούν, ως φαίνεται τον ακρογωνιαίο λίθο του εν λόγω συστήματος.   

Αυτά εμφανίζονται και στις μουσικές εκδηλώσεις που παρουσιάζει το επίσημο ή ημιεπίσημο σύστημα.

 

Από την άλλη πλευρά ο ΛΕΞ. Φαινόμενο. Δεν είναι μόνο που γέμισε ο Πανιώνιος. Είναι και η ένταση, ο ενθουσιασμός, η συνύπαρξη, η νεανικότητα, η οργή.

Σχεδόν από το πουθενά, για όσους δεν ασχολούνται με τα υπόγεια ρεύματα, του πολιτισμού και της κοινωνίας. Δεν ασχολήθηκε κανένα μέσο από τα αυτοαποκαλούμενα ενημέρωσης με το γεγονός. Δεν προβλήθηκε. Δεν αξιολογήθηκε. Θυμηθείτε, κάτι ανάλογο ζήσαμε τη δεκαετία του 90 με τις «Τρύπες».

 

Καθώς, όπως επεσήμανε και η Φρίντα Λιάπα στην παλιά εκείνη ταινία της, οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί, δηλαδή άδηλοι και περίπλοκοι, τα φαινόμενα τύπου ΛΕΞ εμφανίζονται και αναστατώνουν το τελματωμένο τοπίο, προκαλώντας απορίες στους μη γνωρίζοντες, ελπίδα στους μη κατέχοντες και φουρτούνα στις εξουσίες.

 

Υποδηλώντας με έμφαση πως κάθε γενιά αναζητεί και βρίσκει τους δικούς της τρόπους να εκφράσει το εξεγερτικό της αίτημα, να εκδηλώσει την αντίθεσή της, να πολιτικοποιηθεί και να δράσει. Τα μοντέλα ανανεώνονται και αλλάζουν μαζί με τις απαιτήσεις, τους τρόπους συμπεριφοράς και πρόσληψης της πραγματικότητας, ανάλογα με τις συσσωρεύσεις οργής, αισθημάτων, αδιεξόδων κ.ο.κ.

 

Για την Αριστερά παραμένει η απαίτηση να μπορεί να παρακολουθήσει, να συνδεθεί και να εκφράσει αυτές τις αναζητήσεις. Αλλιώς το παιχνίδι είναι χαμένο – σαν πολλά παρόμοια παιχνίδια που χάθηκαν με αυτόν τον τρόπο έως τώρα.

Τα ριμέικ δεν αρέσουν στους νέους ανθρώπους καθώς υποδηλώνουν πάντα  απομίμηση του παλιού γνήσιου.

 

Αν κάθε φορά ο κόσμος βιώνει μια νέα κατάσταση, γιατί οι τρόποι θα είναι οι παλιοί; Προφανώς οι φιλοσοφικοί και κοινωνικοί προσδιορισμοί συνιστούν ασφαλές και δοκιμασμένο υπόβαθρο. Αλλά από κει και πέρα υπάρχει η νέα κάθε φορά πραγματικότητα. Μα ό,τι απαιτεί.

Αυτό εξ άλλου είναι το ουσιαστικό νόημα της Αριστεράς. Η έκφραση του κάθε φορά καινούργιου.    

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ