Πέρασαν 50 χρόνια, μισός αιώνας …Δεν το κατάλαβα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάντα τέτοια εποχή δεν ξεκινάνε οι μνήμες. Από τις 14 του Νοέμβρη πάντα. Του Αγίου Φιλίππου. Τότε, το 1973, ήταν Τετάρτη. Γιόρταζε μια θεια μου. Η θεια μου η αγαπημένη (παλιά της Αλληλεγγύης του ΕΑΜ) που έμενε πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο. Θυμάμαι που τ’ απόγεμα, στην καθιερωμένη επίσκεψη, της διηγιόμουν τι γινόταν με τους φοιτητές. Ενδιαφερόταν πολύ. Είχαν αρχίσει οι συνελεύσεις στο Πολυτεχνείο. Απ’ ό,τι θυμάμαι είχαν αρχίσει και οι καταλήψεις σε κάποιες σχολές. Της εξηγούσα ότι οι φοιτητές μου φαίνονταν πολύ μαχητικοί, πολύ αποφασισμένοι πια. (Εγώ είχα αποφοιτήσει πριν δυο χρόνια, παρακολουθούσα όμως από κοντά τι συνέβαινε στον φοιτητικό χώρο.) Τώρα το ένοιωθες στην ατμόσφαιρα ότι η κατάσταση γινόταν όλο και πιο εκρηκτική. Δεν τολμούσα όμως να της πω τι μου είχε συμβεί την παραμονή το σούρουπο, είχε δεν είχε, πέσει το βράδυ.
Είχα επιφορτιστεί -επειδή όλοι οι άλλοι στον πυρήνα της οργάνωσης που ανήκα τότε, ήταν φοιτητές- να πετάξω μόνη μου τις προκηρύξεις και τα τρυκ που είχαμε ετοιμάσει για να τους συνδράμουμε, έπρεπε να κάνω ό,τι μπορούσα καλύτερο. Να παρακινηθεί ο κόσμος. «Εργάτες, Αγρότες και Φοιτητές», « Έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά» «Λαέ πολέμα, σου πίνουνε το αίμα», «Κάτω η Δικτατορία», «Έξω οι Αμερικάνοι», «Λαϊκή Κυριαρχία» κ.λπ.
Και η καλή σου, είχα γεμίσει το πίσω κάθισμα ενός παλιού Μόσκβιτς του πατέρα μου, και είχα βάλει πλώρη για τη Δάφνη, Υμηττό και ΄Αγιο Δημήτριο. Θα τις έριχνα σε γιαπιά, στις αυλές σχολείων, σε καταστήματα κλειστά κ.λπ.
΄Εκανε ψύχρα εκείνο τον Νοέμβρη. Με βόλευε γιατί είχα φορέσει ένα καμπαρντινάκι κοντό -τα λέγαμε τότε άνορακ- και φαρδύ που κάλλιστα κουκούλωνε εσωτερικά ένα κρεμαστό τσαντάκι με το υλικό που το φόρτωνα κάθε φορά. Είχα τελειώσει την περιοχή Δάφνη-Υμηττός, αλλά ακόμα το μισό υλικό ήταν στο πίσω κάθισμα... Βγήκα πάλι στη Βουλιαγμένης. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει για καλά. Είχε πολλή κίνηση. Πολλά αστυνομικά και περιπολικά με κατεύθυνση προς την Αθήνα. ΄Αρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου. Ας πάω λίγο μέσα στα στενά πάλι, να ηρεμήσω, να πιω λίγο νερό. ΄Οντως σε λίγο, αφού είχα ψιλοηρεμήσει, έκανα μερικούς γύρους μέσα στη Δάφνη και ξαναβγήκα στη Βουλιαγμένης για να περάσω απέναντι στον Άγιο Δημήτριο. Χαμός στην κίνηση.
Αλλά γιατί τα αυτοκίνητα έρχονται όλα κατά πάνω μου; Γιατί μου αναβοσβήνουν τα φώτα; Γιατί έχει βάλει σειρήνα αυτό το περιπολικό που έρχεται από απέναντι; Και… κρύος ιδρώτας με περιλούζει…. Είχα μπει ανάποδα στη Βουλιαγμένης, κόντρα στο ρεύμα.
Ευτυχώς κατάφερα και σταμάτησα στο πλάι, το περιπολικό με προσπέρασε και έφυγε βολίδα προς την Αθήνα.
Απορώ ακόμα πως δεν τράκαρα, δεν λιποθύμησα, δεν πέθανα από το φόβο μου. Ακόμα θυμάμαι τους χτύπους της καρδιάς μου στο στήθος μου και τα πόδια μου που έτρεμαν σαν ελατήρια. Σκοτοδίνη….
Αλλά τα νιάτα, τι σου είναι… Πέρασε λίγο η ώρα, άρχισα να ηρεμώ, κάπνισα ένα τσιγάρο . Ύστερα από λίγο, έβαλα μπρος το αυτοκίνητο και συνέχισα μέσα στον Άγιο Δημήτριο, προσεκτικά, σιγά-σιγά, κάνοντας τις αναγκαίες στάσεις. Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν πήρα το δρόμο του γυρισμού. Η αποστολή είχε ολοκληρωθεί...
14.11.2023
