Τρίτη βράδυ, βγαίνει στην τηλεόραση να υπονομεύσει τη συνέντευξη Τσίπρα της προηγούμενης ημέρας και το δημοψήφισμα. Δηλώνοντας, με την περίπλοκη γλώσσα της πολιτικής διπλωματίας - που στέλνει μήνυμα προς τους αστικούς μηχανισμούς, αλλά δεν ξεγελάει του εργαζόμενους - τις απόψεις του περί ενός ακραίου συμβιβασμού με τις επιταγές του ιερατείου της ΕΕ. Την επομένη το φιλικό του “Βήμα gr”, του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, φυσικά, έβγαλε πληροφορία περί σχεδίου για αλλαγή κυβέρνησης με πρωθυπουργό Δραγασάκη. Τυχαία;
Σήμερα, Παρασκευή, το πρωί ξαναχτυπά, από το «Κόκκινο» αυτή τη φορά, πείθοντας τους ταλαντευόμενους να μην πάνε να ψηφίσουν και κάνοντας τους αποφασισμένους να σπάνε ραδιόφωνα.
Και είναι απλώς φήμες όλα όσα λέγονται για τη στάση του στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες; Για την άποψή του να υπογραφεί η κατάπτυστη συμφωνία που πρότεινε με το τελεσίγραφο της 27ης Ιουνίου ο Σόϊμπλε και οι άλλοι; Για τις σημερινές εισηγήσεις προς τον πρωθυπουργό να ακυρώσει το δημοψήφισμα και να κάνει έναν συμβιβασμό όπως-όπως;
Δεν μας εκπλήσσουν όλα αυτά που λέγονται. Ξέρουμε πως ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι, είναι πολύ κοντά στην αλήθεια.
Η σημερινή στάση είναι επιστέγασμα μιας πολιτικής άποψης που ξεκίνησε από τη δεκαετία του '80.
Εντός του ΚΚΕ πρωτοστάτησε, με την ρητή ή υπόρρητη συμφωνία της τότε ηγεσίας, στον «ιστορικό συμβιβασμό» του τότε κόμματός του με την πολιτική έκφραση της αστικής κυριαρχίας. Ένθερμος υποστηρικτής του κοινού πορίσματος της Αριστεράς, της δεξιάς στροφής του κόμματος, φανατικός αντίπαλος της αριστερής ριζοσπαστικής τάσης εντός του.
Το ζήσαμε.
Πρωταγωνιστής της όλης επιχείρησης «Βρώμικο '89», της συνεργασίας του ΚΚΕ με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Τζανετάκη, της συνεργασίας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, εν συνεχεία, υπουργός της «οικουμενικής κυβέρνησης» και εκ των πρωτεργατών της εκχώρησης, άρον άριον και άνευ προϋποθέσεων, άδειας στους ιδιώτες να δημιουργήσουν ραδιοσταθμούς και κανάλια. Τα οποία μαστίζουν, ακόμα άνευ αδείας και προϋποθέσεων, την ελληνική κοινωνία, στο δρόμο που χάραξε ο Γιάννης.
Η σχέση με τους εκδότες είναι έκτοτε θερμή. Και εκείνοι τον τιμούν, με κάθε ευκαιρία, ιδιαίτερα τα συγκροτήματα Λαμπράκη και Μπόμπολα.
Ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχει άμεσο ρόλο (όχι φυσικά και χωρίς πρωθυπουργική ευθύνη) για την επιλογή στις διοικήσεις των τραπεζών, ως εκπροσώπων της κυβέρνησης, όλων των υπερασπιστών των μνημονίων και της τρόικας. Κάνοντας σχεδόν αδύνατη κάθε κυβερνητική απόπειρα διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος προς όφελος της ελληνικής οικονομίας.
Είχε και συνεχίζει να έχει διαλέξει τη γραμμή του «ήπιου», δηλαδή του ενσωματωμένου αριστερού.
Αν μη τι άλλο, είναι συνεπής στο συμβιβασμό με την αστική κυριαρχία και την αστική τάξη των συγκροτημάτων.
Τι ρόλο καλείται να παίξει σήμερα; Τι θα αποδεχτεί;
Θα γίνει ο Τσιριμώκος της νέας εποχής;
Η κατασκευή μιας άλλης κυβέρνησης, που θα δίνει την εικόνα της συναίνεσης είναι πολλαπλώς διακηρυγμένη επιλογή της αστικής τάξης. Τι θα γίνει; Η δυναμική του δημοψηφίσματος - ανεξαρτήτως αποτελέσματος - είναι απρόβλεπτη για το πολιτικό σύστημα. Ο ριζοσπαστισμός, η γενικευμένη αμφισβήτηση στην πολιτική της ΕΕ, η συγκρότηση ενός ισχυρού ρεύματος που αντιπαρατίθεται ανοιχτά στον ευρωμονόδρομο, διαμορφώνει κατάσταση κινδύνου για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, εντός και εκτός Ελλάδας.
Η «ήπια» και «σοβαρή» στάση του αντιπροέδρου, του έτοιμου να υπογράψει τα πάντα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης σταθερότητας, αποτελεί ένα σημαντικό ατού για το σύστημα.
Γιώργος Μανιάτης
Θανάσης Σκαμνάκης
