Ένα μεγάλο πρώτο βήμα, για τη συγκρότηση μιας Κίνησης-Ρεύματος Κομμουνιστών έγινε προχθές, 7 Μαρτίου, στην αίθουσα του συλλόγου Αρχαιολόγων, στην Αθήνα.
Ήταν μια συγκέντρωση ανθρώπων διαφορετικών γενεών, που παραμένουν προσηλωμένοι στην αναζήτηση του κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος της εποχής μας. Από τον Ευτύχη Μπιτσάκη, τη γενιάς της ΕΠΟΝ, μέχρι τους νέους των αγώνων εναντίον των μνημονίων και του δημοψηφίσματος.
Σε μια ουσιαστική συζήτηση τέθηκαν τα θεμέλια της περαιτέρω αναζήτησης, με βασικό άμεσο στόχο την διατύπωση σχεδίου διακήρυξης, τη δημοκρατική και ουσιαστική συζήτηση γύρω από αυτήν και τη τελική συγκρότηση μιας Κίνησης-Ρεύματος Κομμουνιστών.
Η συζήτηση βιντεοσκοπήθηκε και θα ανέβει στο Kommon. Εδώ παραθέτουμε την εισήγηση.
Συντρόφισσες, σύντροφοι, φίλες και φίλοι σας καλωσορίζω,
Ας αποδώσουμε την ανάλογη τιμή και προσοχή στην αυριανή ημέρα, που συμβολίζει και συγκροτεί τον αγώνα του εργατικού κινήματος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας – του άλλου μισού τ’ ουρανού. Ίσως δεν υπάρχει πιο εύγλωττη μαρτυρία για τον χαρακτήρα του 21ου αιώνα, της νέας εποχής του καπιταλισμού, από την μεταχείριση που επιφυλάσσει στις γυναίκες.
Από τις 8 Μάρτη του 1857 όταν ξεσηκώθηκαν οι γυναίκες εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη έχουν αλλάξει πολλά και πολλά έχουν μείνει ίδια. Η γυναικεία χειραφέτηση είναι πλέον συστατικό στοιχείο οποιουδήποτε κινήματος ανατροπής. Κι έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να γίνει αυτό συνείδηση ακόμα και από τις ονομαζόμενες πρωτοπορίες.
Ας έρθουμε τώρα στο θέμα της συζήτησής μας.
Η σημερινή εκδήλωση-πρωτοβουλία είναι η κατάληξη μιας πορείας αναζητήσεων και προσπαθειών πολλών χρόνων και η έναρξη μιας διαδικασίας επανασύνθεσης του κομμουνιστικού σχεδίου.
Μια πράξη διαχωρισμού για να επιτευχθεί μια λειτουργία ενότητας.
Μια επιθυμία δική μας και μια ανάγκη των καιρών (όπως νομίζουμε), να συναντηθούμε ξανά με τις αναζητήσεις, την αγωνία και την επιθυμία πολλών αγωνιστών, τόσο της παλαιάς όσο και της νεώτερης γενιάς, στην ανασύσταση ενός στρατηγικού σχεδίου.
Χωρίς τις πλαστές βεβαιότητες,
Αδιόρθωτοι κι επίμονοι.
Θέλουμε να συμβάλλουμε.
Να συμβάλλουμε στην ενότητα των κομμουνιστών που ερευνούν μια συγκλονιστικά καινούργια εποχή και αναζητούν ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα και ένα κομμουνιστικό κόμμα αυτής της εποχής.
Να συμβάλλουμε στην ενότητα των αριστερών που αναζητούν μια πολιτική απάντηση στη σημερινή υποχώρηση.
Να συμβάλλουμε στην ενότητα της εργατικής τάξης και της νεολαίας που αναζητά τρόπο να δουλέψει και να ζήσει.
Και για να συμβάλλουμε στην ενότητα αποφασίσαμε πως πρέπει να διαχωριστούμε.
Να διαχωριστούμε από την αυταρέσκεια και την επάρκεια εκείνων που λένε πως εμείς ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, δεν μένει παρά να το καταλάβουν και οι άλλοι.
Να διαχωριστούμε από την “αυτοπεποίθηση” εκείνων που λένε πως δεν υπάρχουν καινούργια πράγματα να αναζητήσουμε, αρκεί να εφαρμόσουμε σωστά τα παλιά.
Να διαχωριστούμε από τους ιδιοκτήτες της αλήθειας, από το μικροαστικό αίσθημα ιδιοκτησίας που διαβρώνει τους αριστερούς κατόχους τίτλων μικρών ή μεγάλων οργανώσεων.
Να διαχωριστούμε από την αδιάκοπη λαθολογία και το διαρκές αυτομαστίγωμα που παριστάνει το ρεαλισμό.
Να διαχωριστούμε από την επανάπαυση του “καλά είμ΄ εδώ”.
Διαχωριζόμαστε για να αναζητήσουμε μια βαθύτερη και ευρύτερη ενωτική συγκρότηση. Και σ’ αυτή την προσπάθεια δεν είμαστε μόνοι, δεν είμαστε λίγοι.
Δεν είμαστε όμως και αρκετοί!…
Πρέπει να συναντήσουμε όλους και όλες που έχουν την ίδια αγωνία. Είτε βρίσκονται ενταγμένοι σε οργανώσεις είτε όχι. Να συνομιλήσουμε με πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης, και ιδιαίτερα της νέας βάρδιας της.
Να γίνουμε κήρυκες, αλλά όχι δάσκαλοι, μιας νέας ιδέας για την Αριστερά και τον κομμουνισμό.
Να υπάρξουμε για να είμαστε κοινωνικά χρήσιμοι.
Να αποδεχθούμε και να αποδείξουμε εκείνο που είπαν οι νεολαίοι στην εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία και συγκέντρωσή τους την προηγούμενη Πέμπτη στην ΑΣΟΕΕ: πως η νέα γενιά δεν παραδίδεται έτσι εύκολα, πως το ρήγμα δεν έχει κλείσει.
Να αποδεχθούμε και να αποδείξουμε εκείνο που έκαναν συνθημά τους:
“Κάτι μας λέει πως οι επιθυμίες μας
είναι επιθυμίες πολλών
και πάμε να τους βρούμε”.
Να αποδεχθούμε και να αποδείξουμε (πρώτα απ΄ όλους στους εαυτούς μας) πως όλα τα λόγια μπορούν να γίνουν πράξη και αλήθεια.
Πως η ενότητα δεν είναι απλώς επιθυμία, αλλά και ρεαλισμός.
Πως αυτά που λέμε τα εννοούμε και τα εφαρμόζουμε.
Πως η πράξη θα είναι το κριτήριο της αλήθειας μας.
Σύντροφοι, συντρόφισσες
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει μπει σε νέα εποχή. Η αδυναμία ικανοποιητικής κερδοφορίας του κεφαλαίου, οδήγησε τους εκφραστές του συστήματος στη σκληρότερη και βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, των μοναδικών παραγωγών πλούτου στον κόσμο, με στόχο την αύξηση του ποσοστού υπεραξίας που ιδιοποιούνται οι κεφαλαιούχοι, άρα και την αύξηση των κερδών τους.
Η ανάκαμψη όμως της διεθνούς οικονομίας όπως τη γνωρίσαμε μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου έληξε προ πολλού και χωρίς γυρισμό.
Η αναζήτηση μιας νέας τάξης πραγμάτων είναι η αιτία που γέννησε το τέρας του νεοφιλελευθερισμού.
Η χώρα μας έγινε δοκιμαστήριο αυτής της νέας τάξης:
Στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα τα μέτρα που λαμβάνονται είναι ανελέητα. Μείωση αμοιβών και συντάξεων, επιβολή άδικης και εξαιρετικά υψηλής φορολογίας, ανεργία και ευρεία χρήση ελαστικών μορφών εργασίας, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ανατροπή των ωραρίων εργασίας, ουσιαστική διάλυση του συνδικαλισμού, διάλυση των κοινωνικών παροχών.
Στον τομέα των ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Όσο το σύστημα εξακοντίζει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στον τέταρτο κόσμο της φτώχειας, τόσο επιστρατεύει την καταστολή, τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς, τόσο χρειάζεται την ακροδεξιά εκδοχή της πολιτικής.
Στον κρατικό τομέα. Η ωμή κηδεμονία των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει εκμηδενίσει την ουσιαστική λειτουργία των θεσμών, του κοινοβουλίου, της κυβέρνησης κλπ.
Ο πλανήτης κυριαρχείται από την πολιτική του “δημιουργικού χάους”, στοχεύει στον κατακερματισμό και τη διαίρεση των χωρών της επιλεγμένης περιοχής με πολεμικά μέσα, ώστε, μέσω του χάους και της δυστυχίας, να καταστούν απόλυτα ελεγχόμενες και άρα έτοιμες για την πλήρη κυριαρχία και λεηλασία του πλούτου τους. Ζούμε στην εποχή που το κεφάλαιο συσσωρεύεται δια της υφαρπαγής.
Σύντροφοι, συντρόφισσες
Ο καπιταλισμός ποτέ δεν φαινόταν τόσο σαθρός και ταυτόχρονα τόσο πανίσχυρος.
Σαθρός γιατί δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στην κρίση και στην γενική αμφισβήτησή του. Να λύσει ακόμα και το πρόβλημα της επιβίωσης των ανθρώπων.
Δεν έχει πια δημιουργικό δυναμισμό, αντίθετα αποτελεί καταστροφική δύναμη για το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τις γνώσεις και τις ικανότητες των ανθρώπων.
Πανίσχυρος γιατί οι δυνάμεις που παλεύουν για την ανατροπή του είναι αδύναμες.
Δέκα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, η ανάκαμψη παραμένει ασταθής και υποτονική σε παγκόσμιο επίπεδο. Η έξοδος είναι μακρόσυρτη και αμέσως μετά την έξοδο μια νέα κρίση διαδέχεται την προηγούμενη.
Αν όμως η σταθερή ανάκαμψη παραμένει όνειρο για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους εργαζόμενους συνεχίζεται ως εφιάλτης.
Οι καπιταλιστές αναζητούν απαντήσεις σε μια παγκόσμια στροφή προς την ακροδεξιά πολιτική η οποία επηρεάζει την ατμόσφαιρα όλου του πλανήτη.
Όμως, η ανισόμετρη ανάπτυξη, ο διεθνής καταμερισμός, φέρνουν στο προσκήνιο με ιδιαίτερη ένταση τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η κύρια δύναμη, οι ΗΠΑ, στηρίζουν όλο και περισσότερο την ηγεμονική παρουσία τους στη στρατιωτική υπεροχή.
Οπότε έρχεται στην επιφάνεια ο πόλεμος, σε τοπικά πεδία, ενώ το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου πολέμου δεν είναι πλέον μια μακρινή πιθανότητα. Το νέο δόγμα των ΗΠΑ συνιστά ευθεία απειλή για την ανθρωπότητα.
Και να μην διαφεύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι η χρήση σύγχρονων πολεμικών πυρηνικών όπλων θα μετατρέψει το οποιοδήποτε θέατρο πολέμου σε παγκόσμιο πεδίο μάχης.
Ήδη ο Πούτιν, σε απάντηση, παρουσιάζει περήφανος τα νέα “ακαταμάχητα” όπλα της Ρωσίας.
Αυτή είναι η εποχή μας, μια ποιοτικά νέα ιστορική εποχή.
Διαμορφώνεται ένα ολοκληρωτικό τοπίο και μια κατακερματισμένη κοινωνία, που διασχίζεται από αντιθέσεις, παλιές και νέες. Η βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας παίρνει νέα μεγέθη σε βάθος, αλλά και πολλαπλές μορφές, ανάλογες με την πολύμορφη εργατική τάξη της εποχής μας.
Ταυτόχρονα όμως βγαίνουν στην επιφάνεια με οξύ τρόπο αντιθέσεις σε όλα τα επίπεδα, στο περιβαλλοντικό, το γυναικείο, το έμφυλο, το εθνικό, το θρησκευτικό, το μεταναστευτικό κ.α., τα οποία αναζητούν τον δικό τους τρόπο έκφρασης και σύγκρουσης με τις κυρίαρχες απόψεις, ή άλλες φορές γίνονται επιχείρημα και άλλοθι αντιδραστικών πολιτικών.
Όσο για μας, χρειάζεται να κατανοήσουμε τόσο τον κατακερματισμό, όσο και τη διεύρυνση των κινημάτων χειραφέτησης και των αντίστοιχων υποκειμένων.
Να βρούμε την βαθειά ουσία της σημερινής εργατικής τάξης, τη ραχοκοκκαλιά του λαϊκού κινήματος.
Να ξαναδούμε τη σχέση μας με τα πολύμορφα κινήματα, όχι ως εξωτερική καθοδήγηση, αλλά ως συστατικό στοιχείο που βοηθά στην συγκρότησή τους, τα πυροδοτεί, που κατανοώντας την αντιφατικότητά τους γίνεται κομμάτι τους και ως κομμάτι τους τα ενοποιεί, τα ριζοσπαστικοποιεί, τα μετασχηματίζει.
Και η Αριστερά που είναι και τι κάνει;
Είναι αλήθεια ότι η κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού οδήγησε την Αριστερά παγκοσμίως σε κρίση στρατηγικής αλλά και σε πολλές ανακατατάξεις, θετικές και αρνητικές.
Και είναι αλήθεια επίσης πως η αναφερόμενη σήμερα ως κομμουνιστική Αριστερά, δεν έχει βγει από την κρίση στρατηγικής που προκαλεί αμηχανία.
Στέκεται αμήχανη απέναντι σε μια εργατική τάξη του σήμερα που, πολύ περισσότερο από κάθε προηγούμενη περίοδο, παλινδρομεί ανάμεσα στην υποταγή και τη χειραφέτηση, ανάμεσα στην εξασφάλιση ενός υποβαθμισμένου πλαισίου αναγκών και τη διεκδίκηση του πλούτου και των ελευθεριών της εποχής μας.
Στέκεται, ως εκ τούτου, αμήχανη και απέναντι στα νέα κινήματα και αναζητήσεις. Συνεπώς αδυνατεί να τα συνενώσει, να τα αναδείξει, να τα επηρεάσει και να επηρεαστεί από αυτά, να τους δώσει έναν οδηγητικό στόχο, που δεν θα τα καθυποτάσσει.
Στέκεται αμήχανη ακόμα και απέναντι στο στρατηγικό στόχο, απαντώντας με κινηματισμό, με ελιτισμό απέναντι στο λαό και τις “μικρές” ανάγκες του, με επανάληψη λέξεων που δεν παίρνουν νόημα από την καθημερινότητα αλλά από τα έγγραφα των οργανώσεων, όπως “επανάσταση”, “κομμουνισμός” κ.ά.
Στέκεται αμήχανη, και συχνά αρνητική, απέναντι στην ανάγκη της πολιτικής πράξης, με την ουσιαστική της έννοια, δηλ. ως ηγεμονικής ενοποιητικής δύναμης και ταυτόχρονα ως τέχνης της καθημερινής διευθέτησης των αντιθέσεων σε όφελος της στρατηγικής στόχευσης. Απαξιώνει τη σημασία της πολιτικής, στο όνομα ενός μέλλοντος που έχει ήδη απομακρυνθεί στο αχανές σύμπαν.
Στέκεται αμήχανη απέναντι στα βαθύτερα πολιτικά και στρατηγικά ερωτήματα όπως είναι η σχέση κράτους-κυβέρνησης-εξουσίας, μια σύγχρονη θεωρία μετάβασης και μεταβατικό πρόγραμμα, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και του λαϊκού κινήματος, η σχέση εθνικού-διεθνικού, η συγκρότηση των οργάνων του κινήματος, η σχέση και ο ρόλος της πολιτικής πρωτοπορίας κλπ
Στέκεται αμήχανη απέναντι στη θεωρία, την αναζήτηση, τον μαρξισμό τον ίδιο.
Στέκεται αμήχανη και μετατρέπει την αμηχανία σε βεβιασμένες βεβαιότητες, με βάση τα γνωστά πολυμεταχειρισμένα σχήματα. Αν η κομμουνιστική Αριστερά επιστρατεύει τις παλιές συνταγές της ήττας της για να δώσει βιαστικές απαντήσεις σε κρίσιμα και δομικά προβλήματα, δεν κάνει τίποτ’ άλλο από το να αναπαράγει την κρίση, με αποτέλεσμα να οδηγείται ο κόσμος σε συντηρητικές επιλογές.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Εμείς θέλουμε να σηκώσουμε το γάντι και να αναμετρηθούμε ξανά με τα ερωτήματα αυτά με διαφορετική μεθοδολογία, και σε διαλεκτική σύνδεση με την πράξη.
Ή, έστω, θέλουμε να βάλουμε σε διαφορετική βάση και να ανοίξουμε τη συζήτηση για όλα αυτά.
Μόνο τότε μπορεί να ξαναγεννηθεί μια ελπίδα για την αντιμετώπισή τους.
Πιστεύουμε πως αυτή η νέα ιστορική εποχή συγκροτεί από μόνη της την αιτία για αναζήτηση νέων μοντέλων στην Αριστερά, που αφού αφομοιώσει με κριτικό και βαθιά ερευνητικό τρόπο την ιστορική εμπειρία, θα προχωρήσει μέσα και από υπερβάσεις να διαμορφώσει έναν σύγχρονο στρατηγικό σχεδιασμό, ο οποίος θα περιγράφει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, τη νέα κοινωνία που θέλει να οικοδομήσει και ταυτόχρονα μέσα από την καθημερινή τακτική πολιτική πάλη θα συμβάλλει στη σύνθεση του πολιτικού υποκειμένου της επανάστασης, δηλαδή του μετώπου, του κινήματος και του κόμματος.
Αυτός ο σαφής προσδιορισμός του στρατηγικού στόχου είναι το απαραίτητο στοιχείο του μέτρου. Αυτός σε τελευταία ανάλυση προσδιορίζει την ισορροπία δημοκρατίας και συγκεντρωτισμού, πειθαρχίας και ελευθερίας μέσα πάντοτε στις συγκεκριμένες συνθήκες.
Φυσικά στη ζωή συνυπάρχουν ταυτόχρονα πολλοί στρατηγικοί στόχοι, που υπηρετούνται από αντίστοιχες τακτικές. Αυτοί οι στρατηγικοί στόχοι κάθε ιστορικής περιόδου ιεραρχούνται και η συνδυασμένη εφαρμογή των τακτικών κινήσεων αναδεικνύει την τέχνη της πολιτικής. Σε αυτά οφείλουμε να μαθητεύσουμε.
Σύντρόφισσες και σύντροφοι
Μέσα στις δύσκολες συνθήκες ο λαός μας πρόβαλε αντίσταση διαδηλώνοντας και παλεύοντας στις μεγάλες απεργίες, στις πλατείες, στο δημοψήφισμα με το ΟΧΙ κλπ. ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα, την Ε.Ε. και την τρόικα,
Η ήττα που ακολούθησε στο μαζικό λαϊκό κίνημα ήταν προϊόν της αδυναμίας του να μετασχηματιστεί σε ανώτερο οργανωτικό επίπεδο, να συνθέσει πρόγραμμα εξόδου απ’ την κρίση σε όφελος του λαού και να επιλέξει νικηφόρες μορφές πάλης.
Ήταν το προϊόν της στρατηγικής αμηχανίας της Αριστεράς που αναφέραμε πιο πάνω.
Επιστέγασμα ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ επανεξελέγη και η Αριστερά δεν μπόρεσε να υποδεχτεί το δυναμικό που τον εγκατέλειψε.
Κι έτσι σήμερα δεν προβάλλεται αξιόπιστη αντίσταση, απέναντι σε μια κυβέρνηση που οδηγεί τα εργατικά δικαιώματα στο ναδίρ, τις δημοκρατικές ελευθερίες σε υποστολή, που φέρνει πιο κοντά τον εθνικισμό, την ακροδεξιά πολιτική και λογική και τον πόλεμο.
Το σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αδιέξοδο, καθώς το χρέος και η επιτήρηση μένουν πάνω από τα κεφάλια μας, οι μισθοί και οι συντάξεις θα μείνουν καθηλωμένοι, ακόμα κι αν υπάρξει έξοδος από τα μνημόνια, ενώ το διεθνές περιβάλλον, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το μακεδονικό γίνονται παράγοντες αστάθειας. Η αστική πολιτική μέσω της “αριστερής” κυβέρνησης χρησιμοποιεί τις περιπλοκές αυτές για να προωθήσει την υποταγή της χώρας στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ- Αιγύπτου, βάζοντάς μας στην καρδιά μιας πολεμικής σύρραξης στην εύφλεκτη ανατολική Μεσόγειο.
Ήδη φέρνουν τον Τράμπ και τον αμερικάνικο στόλο τοποτηρητή με πρόσχημα τα οικόπεδα της Κύπρου.
Γι΄αυτό χρειάζεται να αντιτάξουμε ένα ισχυρό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Ωστόσο το χάσμα που άνοιξαν οι σεισμοί των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων δεν κλείνει εύκολα.
Δεν αρκούν, όμως, ευχές με γενικές εξαγγελίες επαναστατικών προγραμμάτων για να παραμείνει ανοιχτό και να διευρυνθεί.
Απαιτείται πολιτικό πρόγραμμα άμεσων στόχων και επιδιώξεων με την συμβολή όλων των δυνάμεων, πολιτικών, συνδικαλιστικών, νεολαιίστικων.
Απαιτείται ενωτική πολιτική συνένωσης των ευρύτερων δυνατόν δυνάμεων γύρω από επί μέρους και γύρω από συνολικούς στόχους.
Απαιτείται η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού-δημοκρατικού μετώπου για μια εργατική-λαϊκή ανατροπή.
Χρειάζεται μια Αριστερά που θα ξαναγίνει αξιόπιστη.
Χρειάζεται επίσης η ανασύνθεση του κομμουνιστικού κινήματος, η αναζήτηση λύσεων στο μεγάλο ερώτημα του καιρού μας, το πρόβλημα του κόμματος, του πολιτικού μετώπου και του εργατικού κινήματος.
Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος της περιόδου και σε αυτόν θέλουμε να στρέψουμε την πρωτοβουλία μας.
Βέβαια όλοι θα κριθούμε στην άμεση πολιτική δράση.
Και υπάρχουν εδώ μεγάλες καθυστερήσεις, στείρες αντιπαλότητες, την ώρα που απαιτούνται τολμηρές πρωτοβουλίες, κοινή δράση, συμφωνίες για το μαζικό κίνημα, δοκιμασία στην πράξη και αντίστοιχα πολιτικές συμφωνίες και μέτωπο ανατροπής.
Μέσα από αυτούς τους στόχους θα εκφράζεται η στρατηγική και ταυτόχρονα αυτοί οι στόχοι θα οδηγούν στη στρατηγική στόχευση.
Σύντροφοι, συντρόφισσες
Καμιά θεωρία δεν είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει την κοινωνία.
Αλλά ούτε και η πάλη χωρίς ένα συνεκτικό θεωρητικό και προγραμματικό πλαίσιο φέρνει αποτέλεσμα.
Η ταξική πάλη διεξάγεται ασταμάτητα, αλλά παραμένει στα όρια του συστήματος όσο η δυσαρέσκεια και η ανυπακοή των μαζών δεν μετασχηματίζονται σε πολιτικό ρεύμα.
Για να γίνει αυτό απαιτείται μια ειδική διαδικασία μετασχηματισμού, που πραγματοποιείται με τη συμβολή του επαναστατικού υποκειμένου.
Χρειάζεται μια σαφής αντίληψη πως ο κομμουνισμός αποτελεί τον ορίζοντα του χειραφετημένου ανθρώπου αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και τον αγώνα γι’ αυτόν τον ορίζοντα, γεγονός που συνεπάγεται πως σ’ αυτήν την πάλη εντάσσονται και υποτάσσονται όλα τα ζητήματα τόσο της στρατηγικής όσο και της τακτικής.
Χρειάζεται μια ανασύνθεση της νοοτροπίας και της ηθικής αντίληψης του κομμουνιστικού κινήματος, της σχέσης πρωτοπορίας και μαζών, ηγεσίας και οργάνωσης, ηγεμονίας και εξάρτησης, συλλογικότητας, δημοκρατίας και αποτελεσματικότητας, πειθαρχίας και ελευθερίας, επίδρασης στο λαϊκό κίνημα και επηρεασμού από αυτό.
Χρειάζεται όχι μόνο ένα σχέδιο στρατηγικής και πολιτικής επιδίωξης, αλλά και ένα σχέδιο πολιτικής και ηθικής συμπεριφοράς. Χρειάζεται να πάρουμε αλλά και μαζί να απορρίψουμε το παρελθόν των ηρωικών φυσιογνωμιών και των οδυνηρών εσωτερικών καταδιώξεων.
Στην ουσία χρειαζόμαστε μια ηθική συλλογική συνείδηση σήμερα ανάλογη του σκοπού που ευαγγελιζόμαστε για το μέλλον.
Να ξαναβρούμε την ηθικο-πολιτική έννοια της ιδιότητας κομμουνιστής: αγωνιστής και υπερασπιστής των ιδεών του και των ανθρώπων, των συγκεκριμένων ανθρώπων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το ρεύμα μας, η χρήση το έκανε Kommon, και οι σύντροφοι που προέρχονται από τη νεολαία, πήραμε αυτή την πρωτοβουλία για την έναρξη των διαδικασιών συγκρότησης μιας κίνησης- ρεύματος κομμουνιστών.
Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, κομμουνιστών, όπως δηλώνουμε, προερχόμενων από διάφορους πολιτικούς χώρους της κομμουνιστικής αριστεράς που αναζητούν τη διέξοδο σε μια νέα προοπτική υπέρβασης, στη βάση των προθέσεων που πιο πάνω περιγράφηκαν.
Πως θα γίνει αυτό;
Εντός των επόμενων ημερών θα έχει διαμορφωθεί σχέδιο διακήρυξης, με βάση και τη σημερινή συζήτηση. Με βάση αυτό θα οργανωθούν συνελεύσεις-συναντήσεις συζήτησης σε γειτονιές, κλάδους ή άλλους χώρους. Οι παρατηρήσεις, προτάσεις κ.λπ. θα συζητηθούν εκτενώς εκεί, αλλά και σε άλλες θεματικές συνελεύσεις.
Θέλουμε αυτή η διαδικασία να κάνει τον κύκλο της που θα έχει κατάληξη μια έναρξη.
Μια πανελλαδική συνέλευση η οποία θα εγκρίνει τη διακήρυξη και τη λειτουργία αυτού του Ρεύματος-Κίνησης.
Σύντροφοι, φίλοι, φίλες, συντρόφισσες
Ο κόσμος μας σκληραίνει και ταυτόχρονα πολλαπλασιάζει τις ευαισθησίες.
Κατακερματίζεται και ταυτόχρονα αναζητεί ενότητες.
Γίνεται κυνικός και ταυτόχρονα ξαναθέτει το ερώτημα: Ποιος έρωτας θα μας ενώσει;
