Τα κύρια χαρακτηριστικά των φετινών φοιτητικών εκλογών είναι τα εξής:
Πρώτο, η διατήρηση της υψηλής αποχής με ορισμένα σημάδια, ωστόσο, κάποιας αντιστροφής.
Δεύτερο, η συνεχιζόμενη ηγεμονία και μεγάλη άνοδος ΔΑΠ, για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία, καθώς και η συνεχής ανοδική πορεία της ΠΑΣΠ (παρόλη την κατά πολύ μειωμένη παρουσία, σε σχέση με προηγούμενα, σε σχολές). Και αυτό σε συνθήκες συνεχιζόμενης, θατσερικού τύπου, επίθεσης στη Παιδεία και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και από τη σημερινή κυβέρνηση.
Τρίτο, η σημαντική άνοδος της ΠΚΣ
Τέταρτο, η στασιμότητα και διατήρηση των δυνάμεων της ΕΑΑΚ.
Η πολιτική εικόνα
Η αποχή – παρά τα σημάδια αντιστροφής – από τις συλλογικές διαδικασίες (συνελεύσεις, εκλογές, αγώνες) αποτύπωνε και αποτυπώνει την κυρίαρχη πλέον τάση των φοιτητών να αντιλαμβάνονται το σύλλογο, τις διαδικασίες και τα όργανά του σαν κάτι έξω από την καθημερινή τους πρακτική. Αποτελεί ένδειξη των προχωρημάτων της νεοσυντηρητικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται χρόνια μέσα στα Πανεπιστήμια.
Είναι μία από τις σημαντικές προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος.
Η ΔΑΠ εμφανίζεται με ένα επιθετικό υποστηρικτικό λόγο υπέρ της νεοφιλελεύθερης πολιτικής μέσα και έξω στα Πανεπιστήμια. Συσπείρωσε φοιτητές και φοιτήτριες, εκφράζοντας με επιθετικό τρόπο τις θέσεις της ΝΔ για τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ ακόμα και στις πιο αποκρουστικές εκφάνσεις τους, όπως είναι η επιδίωξη μείωσης του αριθμού των σπουδαστών. Συνδυάζοντας το «γκλάμουρ» προφίλ με την πιο αντιδραστική ρητορική, κατάφερε να εκφράσει όλο το φάσμα της Δεξιάς στη χώρα και να κρατήσει ενωμένη τη «δεξιά πολυκατοικία». Γι αυτό έπαιξε ρόλο η δεξιά-ακροδεξιά στροφή ( η οποία δεν έχει ακόμη αυτοτελή φοιτητική έκφραση) που παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία και αγγίζει και τη νεολαία. Για τη ΔΑΠ αυτή η εκλογική μάχη είχε κεντρική πολιτική σημασία. Η συνολική αυτή κατάσταση επισημαίνει την ανάγκη μιας ανώτερης αντιπαράθεσης με τα ρεύματα του ατομισμού, του νεοφιλελευθερισμού αλλά και του εθνικισμού τα οποία δεν αφήνουν ασυγκίνητη τη φοιτητική νεολαία.
Η ήττα, πολιτική και ιδεολογική αυτών των ρευμάτων είναι απαραίτητο στοιχείο για μια ουσιαστική αλλαγή των συσχετισμών προς όφελος του κινήματος.
Στο χώρο της μαχόμενης Αριστεράς, η ΠΚΣ, υπό μία έννοια είναι η δύναμη που μπορεί να ισχυριστεί ότι βγαίνει κερδισμένη από τις εκλογές. Η ενίσχυση της, αν και έχει θετικά στοιχεία, περισσότερο συνδέεται με ένα πολιτικό σχέδιο ισχυροποίησης του ΚΚΕ παρά με μία πραγματική προσπάθεια ενίσχυσης, αναγέννησης και ανασυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων και του κινήματος σε αγωνιστική κατεύθυνση. Αδυνατεί να δει και υλοποιήσει το αντικειμενικό αίτημα για την ανάγκη μιας «οργάνωσης νεολαίας για το κίνημα και όχι – όπως προωθεί- ένα κίνημα για την οργάνωση της νεολαίας». (H ιεράρχηση ως κύριο στόχου της εκλογικής ενίσχυσης και μόνο φάνηκε και στα γεγονότα στο σύλλογο Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ). Σε μία περίοδο που, με λίγες εξαιρέσεις, απουσιάζουν οι κινηματικές μάχες και οι μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες, η ΚΝΕ δεν δέχεται πίεση από ένα ενωτικό και ανατρεπτικό ρεύμα, δεν εκτίθενται επαρκώς τα όρια και οι αδυναμίες της πολιτικής κατεύθυνσης της. Τα όρια της και η ανεπάρκεια της τρέφονται από την ανεπάρκεια του φοιτητικού κινήματος.
Η ΕΑΑΚ διατηρεί τις δυνάμεις της και αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να αποτελεί έναν χώρο αναφοράς του ριζοσπαστικού και μαχητικού τμήματος της φοιτητικής νεολαίας που δε βολεύεται με τη σημερινή κατάσταση.
Ωστόσο, τα ανεπαρκή πολιτικά όρια και ο κατακερματισμός των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς και πολύ περισσότερο της ίδιας της ΕΑΑΚ επιδρούν και βαραίνουν ουσιαστικά κάθε προσπάθεια μαζικής παρέμβασης και διαμόρφωσης μαχητικού, ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού ρεύματος στη φοιτητική νεολαία.
Απ’ αυτή τη σκοπιά γι’ αυτή την κατάσταση οι ευθύνες βαραίνουν και εμάς.
Η παραπάνω κατάσταση γεννά τον κατακερματισμό της Αριστεράς και στο χώρο των φοιτητικών συλλόγων με τα σχήματα ακόμα και της ίδιας της ΕΑΑΚ να κατεβαίνουν χωριστά σε μία σειρά από σχολές.
Αν μάλιστα η ξεχωριστή κάθοδος των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων προκαλεί μια φορά τον προβληματισμό όλων μας, ο ετεροκαθορισμός του κάθε ΕΑΑΚιτικου σχήματος από την οπτική του άλλου σχήματος ΕΑΑΚ, η αναζήτηση ενός εσωτερικού εχθρού και η ανάδειξη του ως κυρίαρχου, μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια σε υπαρκτά προβλήματα των φοιτητών. Οι παραπάνω πρακτικές βάζουν τέλμα στην δυνατότητα μαζικής παρέμβασης και νικηφόρας αντιπαράθεσης με τις αστικές πολιτικές και τους εκφραστές τους μέσα στα πανεπιστήμια. Κοστίζουν πολλαπλά στην ίδια την ΕΑΑΚ και όπου εφαρμόστηκαν στην εκλογική μάχη είναι φανερό ότι ανάλογα με την περίπτωση έβγαλαν ευνοημένες τις δυνάμεις της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ ή της ΠΚΣ για διαμόρφωση πλειοψηφιών ή και διεκδίκηση αυτοδυναμιών.
Και μάλιστα σε μια περίοδο που παρόλο τις υπαρκτές διαφορές μεταξύ των αντιλήψεων που παρεμβαίνουν στο εσωτερικό της, καταφέραμε να δώσουμε τις μάχες ενιαία.
Η λογική αυτή που θέτει σε ευρύτερο κίνδυνο το σύνολο της παρέμβασης της ΕΑΑΚ εκτρέφει την ήττα του φοιτητικού κινήματος, πρέπει εδώ και τώρα να σταματήσει.
Ας αντλήσουμε θετικά συμπεράσματα από τις περιπτώσεις και τα παραδείγματα των σχημάτων που εκπονούν ένα ουσιαστικό πολιτικό λόγο και μένουν ενωμένα.
Τέτοια κοινά κατεβάσματα και φέτος κατάφεραν να ενισχυθούν και να αποτυπώσουν μια ελπιδοφόρα, διαφορετική δυναμική μέσα στους συλλόγους.
Οι περιπτώσεις αυτές – όπου τα σχήματα συνεργάστηκαν μπροστά στη μάχη είτε διαμόρφωσαν ευρύτερες συνεργασίες με τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ – δείχνουν σημαντική αντοχή και σε ορισμένες περιπτώσεις ενίσχυση.
Να στραφούμε ξανά στην πολιτική διαμόρφωσης ενεργών αντιστάσεων και νικηφόρων διεκδικήσεων
Τα παραπάνω, υπογραμμίζουν με επώδυνο τρόπο, την απουσία ενός ουσιαστικού πολιτικού ρωμαλέου μετώπου της Ανατρεπτικής Αριστεράς, ικανού να θέσει στη δημόσια συζήτηση επιτακτικά το ζήτημα της νικηφόρας ρήξης με ΕΕ-ΔΝΤ-Μνημόνια. Ένα τέτοιο μέτωπο θα τροφοδοτούσε και θα τροφοδοτούνταν από τα κινήματα της νεολαίας, θα γινόταν δύναμη για τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ,
Θα ενίσχυε την αυτοτέλεια του φοιτητικού κινήματος θα αποδυνάμωνε την ηττημένη και επικίνδυνη λογική της ιδιοκτησίας επί των φοιτητικών σχημάτων, των αγωνιστών της, του ίδιου του φοιτητικού κινήματος.
Η απουσία αυτή γίνεται ακόμα πιο ορατή αν εξετάσουμε το πώς επιδρά η αντιπαράθεση των υπαρχόντων σχηματισμών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) στο εσωτερικό της, η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το ότι η ΕΑΑΚ δεν κατέβηκε σε αυτές τις εκλογές με ενιαίο στίγμα και φυσιογνωμία.
Στην πραγματικότητα οι φετινές φοιτητικές εκλογές ήταν σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένες με τις επερχόμενες Ευρωεκλογές και βουλευτικές. Υπηρέτησαν αντίστοιχους κομματικούς – πολιτικούς στόχους, συγκροτήθηκαν με αντίστοιχο τρόπο τα πολιτικά ρεύματα μέσα στις σχολές.
Στις σημερινές συνθήκες ο φοιτητικός συνδικαλισμός ηγεμονεύεται από την αστική πολιτική, τόσο σε επίπεδο περιεχομένου, προγράμματος όσο και σε επίπεδο οργανωτικής δομής. Κύριος φορέας αυτής της πολιτικής είναι οι δυνάμεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, οι κύριοι εκφραστές της πολιτικής του κεφαλαίου και του επιχειρηματικού πανεπιστημίου.
Την αντιστροφή αυτής της κατάστασης δεν μπορεί να την εγγυηθεί ένας κομματικός συνδικαλισμός στη λογική της ΠΚΣ με το κίνημα σε ρόλο «νεροκουβαλητή» του κόμματος.
Αντίθετα, οφείλουμε να στραφούμε ξανά στη διαμόρφωση ενεργών αντιστάσεων και διεκδικήσεων σε όλα τα επίπεδα της ζωής της σπουδάζουσας νεολαίας.
Να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τη δυνατότητα του φοιτητικού συνδικαλισμού μέσα από ζωντανές συλλογικές διαδικασίες να απαντάει σε υλικά διακυβεύματα από την καθημερινή πάλη μέχρι τη διεκδίκηση συνολικά των δικαιωμάτων για ολόκληρη ζωή της νεολαίας, για μόρφωση, εργασία, ελευθερία και ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.
Για ένα φοιτητικό κίνημα που θα κατορθώνει νίκες και κατακτήσεις σε καθημερινό επίπεδο, αλλά και θα αναμετριέται με τα νομοσχέδια του Γαβρόλου, τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.
Για να οικοδομηθεί ένα μαζικό μέτωπο αγώνα κι ανατροπής της σπουδάζουσας νεολαίας, που θ’ ανατρέπει τους πολιτικούς συσχετισμούς, θα προκαλεί ρήγματα στο αντίπαλο στρατόπεδο, θα χτίζει συνείδηση και νέα κεκτημένα για τη νέα γενιά.
Σε αυτή τη βάση για εμάς χρειάζεται μια ΕΑΑΚ των αγωνιστών και των σχημάτων της, με νέα ενότητα σε πρόγραμμα, περιεχόμενο και συντροφικό πολιτισμό, μετωπική και ριζοσπαστική η οποία θα εγκολπώνει τα διαφορετικά ρεύματα, θα είναι δημοκρατική και θα ακουμπάει στα προβλήματα των φοιτητών βάζοντας σαν στόχο το μαχητικό φοιτητικό κίνημα και την σύγκρουση με την αστική πολιτική.
Οργάνωση, συλλογική αντίσταση, νεολαιίστικη αντεπίθεση
Συγκέντρωση δυνάμεων με πρόγραμμα και αξίες για να νικήσουμε
