14.9 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Χρειαζόμαστε ένα ακόμα άμεσο πολιτικό σχέδιο της αριστεράς και μετά βλέπουμε..;Του Ν. Γουρλά

Η αφήγηση ενός νέου οράματος απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό που μετουσιώνεται στην αναζήτηση του σύγχρονου επαναστατικού υποκειμένου της εποχής . Σε αυτό οι ανήσυχες δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς, που δεν βολεύονται στις βεβαιότητες των γραφών και των κομματικών κάστρων, συμφωνούν πως πρόκειται για την πραγματική πρόκληση της εποχής.

Στις 6/2, πραγματοποιείται η εκδήλωση-συζήτηση του Kommon με τίτλο: “Αναζητώντας την Αριστερά και τον Κομμουνισμό της εποχής μας”.

Κάποιοι ίσως αναρωτηθούν: τι νόημα έχει ακόμα μια εκδήλωση για την Αριστερά και τον κομμουνισμό, σε μια εποχή που όλα φαίνονται να ξεθωριάζουν και το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση απειλούμενο από ήττες στρατηγικού χαρακτήρα; Σε μια περίοδο που όλοι είναι κουμπωμένοι, άλλοι γιατί κάηκαν στον χυλό και τώρα φυσάνε και το γιαούρτι, άλλοι γιατί αναπολούν τις μέρες των βεβαιοτήτων και άλλοι γιατί θεωρούν ότι τα ζητήματα που πραγματεύεται το κείμενο των 17 συντρόφων είναι ήδη απαντημένα και συνεπώς δεν έχει κανένα νόημα αυτή η συζήτηση;

Αλλού, ενδεχομένως να χαμογελάσουν ειρωνικά και να σκεφτούν ότι πρόκειται για ακόμα μια απόδραση από το σήμερα, τη στιγμή που χρειαζόμαστε ένα ακόμα ένα πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς για το σήμερα. Για το μετά …βλέπουμε!

Σίγουρα η περίοδος δείχνει ότι δεν είναι ευνοϊκή για τέτοιου είδους εγχειρήματα, όταν η τάση υποταγής στην αστική πολιτική ενισχύεται, ακόμα περισσότερο μετά τις σαρωτικές υποχωρήσεις της “κυβερνώσας αριστεράς”, η οποία τώρα ετοιμάζεται να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο εικοσαετίας.

Όταν στον πλανήτη εμφανίζεται το φαινόμενο Τράμπ, που αλλάζει τα δεδομένα (και το οποίο, ωστόσο, συνοδεύεται από ένα πρωτοφανές κίνημα εναντίωσης στις ίδιες τις ΗΠΑ).

Όμως, από την άλλη, δεν μπορεί να μην διακρίνει κανείς το μεγάλο κενό που υπάρχει στο υπ’ αριθμό ένα ζητούμενο της εποχής για την εργατική τάξη και συνολικότερα για την κοινωνία. Η αφήγηση ενός νέου οράματος απελευθέρωσης από τον καπιταλισμό που μετουσιώνεται στην αναζήτηση του σύγχρονου επαναστατικού υποκειμένου της εποχής . Σε αυτό οι ανήσυχες δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς, που δεν βολεύονται στις βεβαιότητες των γραφών και των κομματικών κάστρων, συμφωνούν πως πρόκειται για την πραγματική πρόκληση της εποχής.

Εξάλλου ο κομμουνισμός, λέμε στο κείμενο για το Παρόν και το Μέλλον της Αριστεράς,

«είναι ο σκοπός που καθώς αναδύεται από το κίνημα το προσανατολίζει και του επιτρέπει να προσδιορίσει (εν αντιθέσει προς τις χωρίς αρχές πολιτικές, τις αποσπασματικές δράσεις και τους καθημερινούς αυτοσχεδιασμούς) τι μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό τον σκοπό και τι μας απομακρύνει από αυτόν. ..Το κομμουνιστικό κίνημα είναι η πραγματική κίνηση που περιγελά την ακινησία και τη μοιρολατρία και οδηγεί αδιάκοπα στην κατάργηση της σημερινής κατεστημένης τάξης πραγμάτων

Γι αυτό ακριβώς, για να αλλάξει προσανατολισμένα η σημερινή τάξη πραγμάτων, η συνολική προσπάθεια θα συμβάλει στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος θα παίρνει πρωτοβουλίες για την κοινές πολιτικές πρωτοβουλίας διαλόγου και κοινός δράσης των δυνάμεων της αριστερός, στην συγκρότηση του αναγκαίου πολιτικού και κοινωνικοί μετώπου για την ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου, ΕΕ και Κυβέρνησης.

Από την άλλη θα αναζητά και θα αποκαλύπτει τις νέες δυνατότητες της εποχής αλλά και στην απεραντοσύνη των σκοπών μας.

Με βάση τις παραπάνω σκέψεις καταθέσαμε το κείμενο των 18 συντρόφων προσδοκώντας να ανοίξει η συζήτηση πάνω σε βασικά ζητήματα τα οποία αφορούν :

Τη βαθύτερη γνώση της εποχής ως όρο και προϋπόθεση στην εκπόνηση ενός προγράμματος για να μην είναι αυτό «φτερό στον άνεμο».

Την αναγκαιότητα βαθύτερης μελέτης και ερμηνείας της ιστορίας από τη σκοπιά των παρόντων και μελλούμενων αναμετρήσεων στην ταξική πάλη με επιδίωξη την τελική, την μεγάλη αναμέτρηση.

Το άνοιγμα της συζήτησης και των πρώτων βημάτων για την προώθηση του κόμματος. Ειδικό ζήτημα αποτελεί η αποκατάσταση της εργατικής δημοκρατίας στο εσωτερικό ενός επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος .

Το πρότυπο που λειτουργεί στη βάση ενός «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» δίχως όμως το σκέλος της δημοκρατίας ή καλλίτερα με μια δημοκρατία προσαρμοσμένη στην ηγεσία δεν έχει απλά ξεπεραστεί από την ίδια την ζωή, έχει χρεοκοπήσει και επιφέρει δεινά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.. Όπου εξακολουθεί να εφαρμόζεται αναπαράγει το αδιέξοδο, δημιουργεί συνθήκες συνεχών αποχωρήσεων και διασπάσεων, μετατρέπει την ιδεολογική διαπάλη σε διαπάλη μηχανισμών που συνήθως εξοβελίζει την άλλη άποψη.

Το κείμενο επικεντρώνεται στην οργανωμένη εργατική δημοκρατία που εδράζεται στον ενεργό και ισότιμο πολιτικό ρόλο των μελών και των οργανώσεων. «Στην προτεραιότητα του «εμείς» έναντι του «εγώ», δίχως ποτέ να ξεχνά πως τελικά το συλλογικό αποτελεί τη συνισταμένη ανεπανάληπτων ξεχωριστών προσωπικοτήτων μέσα από τις οποίες εκφράζεται. Εν τέλει, στην προτεραιότητα του οργανωμένου κοινωνικού ξεχωριστού ανθρώπου με υψηλό επίπεδο συλλογικής κουλτούρας, συνείδησης και αυτοπειθαρχίας έναντι ενός εγωιστικού – ανταγωνιστικού ατόμου ή μιας χλιαρής, πειθήνιας και παθητικής συλλογικότητας».

Στηρίζεται στη συλλογική πειθαρχία και αυτοπειθαρχία. Στην αρχή της πλειοψηφίας. Στην υποχρέωση και ανάγκη να δοκιμάζεται στην πράξη η άποψη που πλειοψήφησε. Δίχως αυτή την αρχή, το κόμμα θα ήταν ένα ασπόνδυλο σώμα, αδύνατο να εμπνεύσει τις εργατικές μάζες. Η αρχή αυτή συνοδεύεται από όλα τα μέτρα ουσιαστικής και σε ανώτερο επίπεδο σύνθεσης των απόψεων. Διασφάλισης των όρων ώστε η αντίθετη άποψη να έχει τη δυνατότητα να γίνει πλειοψηφική .

Βασική πλευρά της είναι η αντιμετώπιση από το ίδιο το κόμμα των δομών και της λειτουργίας του με ανοιχτό, δυναμικό, εξελισσόμενο και όχι στατικό, άκαμπτο και τυπολατρικό τρόπο. Αυτή η δημοκρατία της ουσιαστικής και δημόσιας συζήτησης είναι ένας από τους ουσιώδης όρους επανεκκίνησης ενός σύγχρονου κόμματος, μετώπου και του κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης.

Κεντρικό ζήτημα είναι η πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων από το χώρο της εργασίας και του πνεύματος ώστε να μπορούμε – η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα – να αναμετριόμαστε νικηφόρα με τις συμπεραινόμενες αστικές δυνάμεις του αντιπάλου.

Σοβαρή πλευρά αυτής της πολιτικής είναι η χάραξη μετωπικής πολιτικής. Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως δεν συμβάλλει λιγότερο στη δημιουργία του κόμματος η προσπάθεια συγκρότησης του μετώπου καθώς τα δυο συνδέονται στενά.

Γίνεται ειδική αναφορά, στο θέμα της αναγκαίας μετεξέλιξης του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου καθώς εξελίσσεται η ταξική πάλη, σε μια περίοδο που η εργατική τάξη, με τους ανέργους, είναι πλέον πλειοψηφούσα δύναμη στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. «..Η σύγχρονη εργατική τάξη συγκροτεί έναν πολυκόσμο”, αναφέρεται στο κείμενο. «Είναι πολυάριθμη, πλειοψηφούσα πλέον δύναμη στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της κοινωνίας. Είναι η πλέον μορφωμένη αλλά και «διχαζόμενη» ανάμεσα στο σκύψιμο και τη χειραφέτηση. Εμπλουτίζεται διαρκώς λόγω των αναταράξεων στα μεσαία στρώματα που χτυπιούνται από την κρίση και αλλάζει η συμπεριφορά και η ιδιοσυγκρασία της λόγω της μετανάστευσης και της μετατόπισης σε αυτήν μεσαίων στρωμάτων. ….» Το μέτωπο αλλάζει ως προς το περιεχόμενο, ως προς τις πολιτικές αλλά και τις κοινωνικές δυνάμεις που το συγκροτούν καθώς περνάμε από το σήμερα, με το στόχο της επιβολής εργατολαϊκών νικών και ανατροπής της ασκούμενης αστικής πολιτικής, στην προοπτική της επανάστασης.

Γίνεται επίσης ειδική αναφορά, εξ αιτίας της αναγκαιότητας και του ιστορικού φορτίου που φέρει, στην πολιτική στάση των επαναστατών απέναντι στη μαχόμενη ρεφορμιστή Αριστερά . Η στάση απέναντι στις μαχόμενες ρεφορμιστικές δυνάμεις συνδέεται με την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Από το σήμερα μέχρι και την περίοδο που θα έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί υπέρ της εργατικής πολιτικής, η επαναστατική αριστερά, με σταθερό το μέτωπο απέναντι στην αστική πολιτική, διατηρώντας, και ενισχύοντας την αυτοτελή οργανωτική και πολιτική της παρουσία, απευθύνεται στις μαχόμενες ρεφορμιστικές δυνάμεις ώστε οι τελευταίες να τραβιούνται στα μέτωπα της ταξικής πάλης. Μια τέτοια πολιτική κυρίως αποβαίνει ωφέλιμη για το λαό. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνει, υπό προϋποθέσεις, το μετασχηματιστικό και ηγεμονικό ρόλο της πρωτοπορίας.

Αν αυτό δεν επιτυγχάνεται, τότε «η πρωτοπορία πρωτοπορεύει στον εαυτό της». Κάθεται «αναπαυτικά» στη γωνία της και διαπιστώνει αυτοεπιβεβαιωνόμενη διαρκώς την αρνητική καθοδική πορεία των ρεφορμιστικών δυνάμεων. Δηλαδή αυτοαναιρείται. Στο κείμενο των 18 σημειώνεται: «Η μαχόμενη Αριστερά ως άμεση και σταθερή πολιτική έχει τη συγκέντρωση ισχυρών δυνάμεων από το χώρο της εργασίας και του πνεύματος, ικανών για την κατάκτηση θέσεων υπέρ των εργατικών συμφερόντων και για νικηφόρα αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Με κεντρικό στόχο την ανατροπή της προωθούμενης κανιβαλικής πολιτικής.

Ειδική αναφορά γίνεται στα ζητήματα τακτική και στρατηγικής και της αναμεταξύ τους σύνδεσης. Στα πλαίσια αυτής της προβληματικής ανιχνεύεται η θέση της επανάστασης στην τακτική και τη στρατηγική της Αριστεράς. Ζήτημα που όσο κι αν φαίνεται «μακρινό» εντούτοις επιδρά στην καθημερινή πολιτική των αγωνιστών και συλλογικοτήτων της Αριστεράς. Η υπέρβαση του δίπολου περιθωριοποίηση-ενσωμάτωση δεν πραγματοποιείται με το να αλλάζει κανείς από καιρό σε καιρό τις δόσεις ανάμεσα στην τακτική και τη στρατηγική, στο «όραμα» και στους «συσχετισμούς». Αλλά με το να προωθεί πρακτικά στη ζωή ένα άμεσο πρόγραμμα για υλικές – πολιτικές κατακτήσεις, για μικρές και μεγάλες νίκες και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και των υπαρκτών συσχετισμών από τη σκοπιά των επαναστατικών ελευθεριών που έχει ανάγκη η εργαζόμενη πλειοψηφία, υπερασπίζοντας τη δυνατότητα και την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά επανάστασης προς τον κομμουνισμό. Στο κείμενο υπογραμμίζεται: «…Αυτή καθαυτή η επανάσταση αποτελεί το διακριτό κρίκο που συνδέει την τακτική με τη στρατηγική. Συγκροτεί μια νέα κοινωνική και πολιτική ποιότητα στην εξέλιξη του εργατικού κινήματος. Είναι μια πορεία αυτενέργειας και δημιουργίας, το διαρκές πολιτικό πανεπιστήμιο του αγωνιζόμενου λαού. Η καθημερινότητα, η εργασία, η δημιουργία, η ζωή η ίδια, αποκτούν άλλο νόημα, ενεργοποιούνται νέες, πρωτόγνωρες κοινωνικές δυνάμεις.

Αυτή η ορμητική ενεργοποίηση της εσωτερικής τάσης του ανθρώπου για δημιουργία, η ορμητική παρουσία του «εμείς» και του τόσο αναγκαίου ουμανισμού απέναντι στο εγωιστικό εγώ, αποτελούν θεμέλια ανατροφοδότησής της, βάση για το πέρασμα σε μια διαρκή περίοδο ανάτασης και δημιουργίας στο χώρο και στο χρόνο, για την έναρξη της διαρκούς επανάστασης». Τέλος, η υποστήριξη της αναγκαιότητας της επανάστασης, δε σημαίνει ότι ευτελίζεις την επανάσταση σε προγραμματικό ελιξίριο για όλες τις χρήσεις μιας αυθαίρετης βουλησιαρχικής επιδιωξης άμεσης επιβολής της, όταν μάλιστα δεν υπάρχουν οι συνθήκες και οι συσχετισμοί. Μια τέτοια λογική αδυνατεί να αντιμετωπίσει την αστική πολιτική, ευνοεί τελικά αντί να μετασχηματίζει τις ρεφορμιστικές δυνάμεις

Τα ιστορικά ρεύματα που καθόρησαν την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος με τις νίκες και τις ήττες του, με τις διαφορετικές αποχρώσεις και σύγχρονες μετεξελίξεις τους, αλλά και άλλα νέα ρεύματα κομμουνιστικής αναφοράς, όσο μικρά η μεγάλα και αν είναι, παρά τις με πρώτη ματιά αγεφύρωτες προσεγγίσεις, κατανοούν όλο και περισσότερο την ανάγκη ότι αυτός ο διάλογος πρέπει να ανοίξει, ότι οι μοναχικές αναζητήσεις δεν οδηγούν πουθενά.

Η πρωτοβουλία συλλογικοτήτων (ΝΑΡ, Πρωτοβουλία για την Κομμουνιστική Αριστερά,

ανεξάρτητοι αγωνιστές κλπ) επιβεβαιώνουν την ανάγκη να ανοίξει ο διάλογος για το επαναστατικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής και θα είναι ακόμα πιο ελπιδοφόρο αν και άλλες συλλογικότητες της κομμουνιστικός αριστεράς η ακόμα και ανέντακτοι κομμουνιστές συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Ο διάλογος και η Πράξη για το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο θα αυτοϋπονομευτεί αν σε αυτόν επικρατήσουν λογικές «οδηγητών» που θα προσδοκούν να είναι ο «Πυρήνας» των όποιων εξελίξεων. Ο διάλογος αυτός η θα είναι ισότιμος και ανοικτός σε όλους η δεν θα υπάρξει. Το όλο εγχείρημα είναι ιστορικής σημασίας, οι αναμετρήσεις γι αυτό μεγάλες, δεν μπορεί επομένως να ξοδευτεί σε αδιέξοδες και μάταιες εσωτερικές «αναμετρήσεις» Συνεπώς προσερχόμαστε σε αυτόν με διάθεση υπερβάσεων αλλά και συντροφικού διάλογου που θα σέβεται την ιστορία και τις καταβολές των διαφορετικών ρευμάτων, θα συνθέτει την διαφορετική άποψη και θα προχωρά παρακάτω αφού εξαντληθούν όλα τα περιθώρια επαναστατικών συνθέσεων.

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ