Είσαι μαθητής και διαβάζεις χιλιάδες ώρες για να πετύχεις στο πανεπιστήμιο. Έχεις όνειρα. Με κόπο περνάς και αρχίζεις μια νέα φάση της ζωής σου. Την πιο όμορφη. Απογαλακτίζεσαι από την οικογένεια. Ερωτεύεσαι. Κατακτάς την επιστήμη σου. Και ταξιδεύεις με ένα τρένο για να πας στο πανεπιστήμιο ή το σπίτι σου. Κι ενώ έχεις το πρόσωπό σου κολλημένο στο τζάμι και βλέπεις τα τοπία που αφήνει το τρένο πίσω του, άξαφνα κόβεται το νήμα της ζωής σου.

Γιατί σαν σε ταινία τρόμου μαζεύονται σε σάκους απανθρακωμένα πτώματα; Κομμένα ανθρώπινα μέλη; Γιατί τόσος πόνος για τους οικείους; Δεν χρειάζεται να είσαι αναλυτής υψηλού επιπέδου.

Είναι το ίδιο κράτος που ευθύνεται για την ποντικοπαγίδα στο Μάτι. Το ίδιο κράτος που με την έλλειψη συντονισμού αφήνει τα δάση να καίγονται. Το ίδιο κράτος που για χρόνια αδιαφορούσε για την καρμανιόλα Αθηνών-Πατρών με δεκάδες ανθρώπους να αφήνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Το ίδιο κράτος που ανέχεται κάθε χρόνο τα εκατοντάδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. Το ίδιο κράτος που λόγω της ακρίβειας ανάγκασε πολίτες να χρησιμοποιούν μαγκάλι με τραγική κατάληξη.

Αλλά αυτό το κράτος δεν είναι σε όλα ανίκανο. Είναι πολύ ικανό να προστατεύει τους ολιγάρχες. Τα λαμόγια που λυμαίνονται το δημόσιο. Τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ. Τους παιδοβιαστές και τους νταβατζήδες. Είναι ικανότατο να επιβάλλει δυσβάσταχτους φόρους και να διαλύει τις εργασιακές σχέσεις. Να στέλνει εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους να μεταναστεύουν. Να χρησιμοποιεί βία στις διαδηλώσεις. Να στιγματίζει τους συνδικαλιστές ως κοπρόσκυλα. Να βγάζει τις απεργίες παράνομες. Να παρακολουθεί τους πολίτες του. Είναι ένα κράτος πολύ ικανό να γανώνει τους εγκεφάλους μας για το πόσο καλή είναι η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, των συγκοινωνιών, της ενέργειας, του νερού, των τηλεπικοινωνιών και ό,τι άλλο μπορεί να εξασφαλίσει κέρδος. Αυτό το τόσο ικανό κράτος ήταν ανίκανο να διαθέσει μερικές εκατοντάδες ευρώ για την ασφάλεια των επιβατών των τρένων. Για μερικά κολοευρώ σκόρπισαν απροσμέτρητο πόνο.

Τα όνειρα τσακίστηκαν μέσα σε δύο τρένα, όπως τσακίστηκαν στα καμένα σπίτια, στις ματωμένες ασφάλτους, στους κατάφορτους αίμα εργασιακούς χώρους. Θα έρθει, όμως, στιγμή που τα όνειρα θα πάρουν την εκδίκησή τους. Θα έρθει…