Η κυβέρνηση της ΝΔ μέσα στο καλοκαίρι, ενώ δεν είχαμε ακόμα συνειδητοποιήσει τι έγινε στη Θεσσαλία, εισήγαγε από την πίσω πόρτα τη δουλειά μέχρι τα 74. Τώρα έρχεται να φέρει ένα νομοσχέδιο, εφαρμογή οδηγίας της Ε.Ε.,  με το οποίο θα γίνει νόμιμη η 13ωρη εργασία την ημέρα και επιτρέπει την 6ήμερη εργασία. Δίνει τη δυνατότητα να μετατρέπει ο εργοδότης μονομερώς το ωράριο του εργαζομένου από 8ωρο σε 10ωρο και οι ώρες να μετατρέπονται σε οφειλόμενα ρεπό που πρέπει να δοθούν εντός 6μηνου. Ποινικοποιεί το δικαίωμα στην απεργία και την υπεράσπιση της.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με υπεροψία από την εκλογική νίκη της, συνεχίζει την σκληρή νεοφιλελεύθερη αντεργατική πολιτική της, απόλυτα ταυτισμένη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.  Βασικός της στόχος: η αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων για να αυξηθούν τα κέρδη της εργοδοσίας και του μεγάλου κεφαλαίου, πατώντας προφανώς πάνω στους αρνητικούς κοινωνικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς, στην άσχημη κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Πυρήνας του νομοσχεδίου αποτελεί ο χρόνος εργασίας και η ρύθμιση του εργάσιμου χρόνου. Ουσιαστικά θεσμοθετείται όλη η εργασιακή ζούγκλα που είχε επιβληθεί παρανόμως από την εργοδοσία, διαλύει όσα δικαιώματα έχουν μείνει, νομιμοποιεί ότι για να ζήσουμε αξιοπρεπώς δε φτάνει ο ένας μισθός, χρειάζεται να δουλεύουμε σε δυο και τρεις δουλειές. 

Η ρύθμιση του εργάσιμου χρόνου και η αύξηση της απόλυτης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης αποτελεί μονόδρομο για την αστική τάξη στην χώρα αλλά και διεθνώς. Την ίδια πολιτική ακολουθούν και οι περισσότερες χώρες στην ΕΕ(πχ νομοσχέδιο για 12ωρο στην Αυστρία, Ασφαλιστικό στην Γαλλία). Αυτή είναι αναγκαία τάση του σύγχρονου καπιταλισμού για να αυξήσει την κερδοφορία του.

Για αυτό και ούτε θέλουν ούτε μπορούν να συγκρουστούν με τον πυρήνα του νομοσχεδίου ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα ακροδεξιά μορφώματα. Κατανοούν την αναγκαιότητα που έχουν για το κεφάλαιο αυτές οι επιλογές. Για αυτό η κριτική τους γίνεται σε δευτερεύοντα ζητήματα ή σε μια γενική καταγγελία, αλλά κυρίως αρνούνται να θέσουν θετικά αιτήματα υπέρ της εργατικής τάξης.

ΜΕΤΩΠΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ:

ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ

ΜΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ

Η νομοθέτηση αυτού του νομοσχεδίου θα σημαίνει ακόμη μια τρομακτική υποβάθμιση της ίδιας της μισθωτής εργασίας σε οικονομικό, κοινωνικό, θεσμικό και δημοκρατικό επίπεδο. Η ποινικοποίηση της περιφρούρησης της απεργίας αποτυπώνει το ταξικό μίσος τους, αλλά και τον φόβο τους για αγώνες που μπορούν να γεννηθούν.

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε μεγάλη υποχώρηση και την ηγεμονία συνεχίζουν να την έχουν οι δυνάμεις της ταξικής συμφιλίωσης-υποταγής ενώ η πλειοψηφία της εργατικής τάξης βρίσκεται εκτός συνδικάτων και συλλογικής εκπροσώπησης.

Χαρακτηριστική είναι η στάση των δυνάμεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, των εργοδοτικών βαστάζων που βρίσκονται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος και οι οποίοι εμπόδισαν την οργάνωση απεργιακού αγώνα και στηρίζουν το νομοσχέδιο με τη δικαιολογία ότι βελτιώνει τις συνθήκες εργασίας έναντι της αδήλωτης δουλειάς. Βρίσκονται σε τέτοια πολιτική και ιδεολογική σύμπλευση με τις δυνάμεις του ΣΕΒ και των μεγαλοεπιχειρηματιών που δεν μπαίνουν στον κόπο ούτε κατ’ επίφαση να αντιδράσουν.

Η μάχη απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι ένα κατοστάρι, αλλά αποτελεί μία σκληρή μάχη απέναντι στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, γι ‘ αυτό κι απαιτείται αντίστοιχη προετοιμασία. Δεν θα κριθούν όλα σε μια μόνο απεργία αλλά σε μια ολόκληρη περίοδο αγώνων που χρειάζεται να αναπτυχθούν. 

Για αυτό απαιτείται μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων σε ιδεολογικό-πολιτιστικό-πολιτικό-κοινωνικό επίπεδο υπέρ των εργατικών συμφερόντων και της υπεράσπισης της εργασίας. Με καθοριστικό το ρόλο της εργατικής τάξης, κυρίως στους μεγάλους χώρους παραγωγής, απαιτείται ένα πλατύ κίνημα που θα υπερασπιστεί το δικαίωμα ότι ο/η εργαζόμενος/η να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς, από μία δουλειά, να έχει πραγματικό ελεύθερο χρόνο, κι όχι να μετατρέπεται όλη του η ζωή, ο χρόνος, οι ανάγκες κι οι επιθυμίες του σε εμπόρευμα, που θα “πουλάει” στο κεφάλαιο.

Μαζί με την άρνηση και την αντίσταση στη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα, απαιτείται να συγκροτηθεί ξανά ένα θετικό πλαίσιο αιτημάτων της σύγχρονης πολύμορφης και κατακερματισμένης εργατικής τάξης. Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε όραμα και ελπίδα οι εργαζόμενοι, να στρατευτούμε πλατιά σε νέους αγώνες, να γεννηθούν νέες οργανώσεις της εργατικής τάξης, νέα συνδικάτα, να αναγεννηθεί το εργατικό κίνημα.

Σήμερα που η παραγωγικότητα της εργασίας έχει εκτιναχθεί, που οι τεχνολογικές κι επιστημονικές κατακτήσεις μεταμορφώνουν ταχύτατα τη ζωή μας, δε μπορούμε να γυρίσουμε έναν αιώνα πίσω. Η ανάπτυξη που επιδιώκουν οι αστικές δυνάμεις σημαίνει διαρκή αποστράγγιση του φυσικού πλούτου και του οικοσυστήματος σε βάρος της ανθρωπότητας και ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης.

Απέναντι σε αυτό η σύγχρονη εργατική τάξη μπορεί να διεκδικήσει το παρόν και το μέλλον της.

Σταθμός σ΄ αυτή τη μάχη είναι η απεργία της 21/9 που καλείται από μία σειρά ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και συνδικάτων. Να πετύχει η απεργία!

Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που δημιουργούν τον κόσμο, σε αυτούς που δημιουργούν τον πλούτο της κοινωνίας!

Απεργούμε και πορευόμαστε με τα σωματεία μας

στηρίζουμε το εργατικό μπλοκ της ΜΑΧΗ (Όθωνος & Αμαλίας 10.30 π.μ.)

Πρωτοβουλία για μια Μεταβατική Κομμουνιστική Οργάνωση

(ΑΡ.ΑΝ., Κ Σχέδιο, ανένταχτοι/ες)