Στις 28 του Δεκέμβρη το σινεμά δε γιόρτασε κι ας έκλεινε τα 125 χρόνια της ζωής του. Γιατί σαν τέτοια μέρα, το 1895 στο υπόγειο του Gtand Cafe του Παρισιού και με ένα φράγκο εισιτήριο, 32 όλοι κι όλοι θεατές απόλαυσαν την πρώτη δημόσια κινηματογραφική απόπειρα. Εκείνη των αδελφών Λιμιέρ, μένοντας ''άναυδοι, έκπληκτοι και εντυπωσιασμένοι'' σύμφωνα με τα σχόλια της εποχής.

«Στον τάφο θα φέρω μονάχα την πίκρα ενός ατέλειωτου τραγουδιού» Ναζίμ Χικμέτ

Ο συγγραφέας, ο γραφιάς, ‘’είναι ο μηχανικός των ανθρώπινων ψυχών’’ όπως λέει ο Γκόρκι;

Είναι αληθές αυτό που λέει ο Τσέχωφ, πως ‘’ πιο εύκολα γράφεις για το Σωκράτη παρά για μια κοπέλα ή έναν μάγειρα’’;

Υπάρχουν συγκεκριμένες νόρμες και συνταγές για να είναι κάποιος συγγραφέας, ή εκείνο που χρειάζεται είναι 99ο\ο δουλειά, 99ο\ο πειθαρχία και 99ο\ο ταλέντο, όπως διατείνεται ο Ο. Φώκνερ;

Πότε ‘’ευτυχεί’’ ο συγγραφέας και πότε ο αναγνώστης; Πότε ένα βιβλίο θεωρείται επιτυχημένο; Είναι μήπως εκείνο που σε υποχρεώνει να το ξαναδιαβάσεις;

Το βράδυ της 29ης Μαΐου του 1453, όταν ο Μεχμέτ ο Β΄- ο πορθητής- ''πάτησε'' την Πόλη, περπάτησε μοναχός προς τη Χριστιανική Βασιλική και 'κεί επιτέλεσε το μουσουλμανικό τελετουργικό του.

Ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό ότι στις πολυάριθμες τάξεις του υπήρχαν και 30.000 χριστιανοί που συνέβαλαν καθοριστικά στην πολιορκία  της Πόλης. Όπως επίσης να μην είναι γνωστό ότι κατά την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204 [ κατά τη διάρκεια της Δ΄ σταυροφορίας ] οι ''ομόθρησκοι'' από τη Δύση προέβησαν στην πιο απίστευτη λεηλασία.

Λαφυραγώγησαν στην κυριολεξία το ναό αρπάζοντας κομμάτια επιχρυσωμένου ασημιού, χρυσούς σταυρούς, πολύτιμα αντικείμενα και σκεύη λατρείας και μεθυσμένοι ξεφάντωναν μέσα στη Βασιλική μετατρέποντάς την σε καταγώγιο.

Το  θέλει  πολύ,  του αρέσει  το γράψιμο σαν τρόπος επικοινωνίας . Αλλά και σαν τόπος  ανταλλαγής, ιδεολογικής  αναμέτρησης  και πολεμικής που πολλές φορές γίνεται. Τον συναρπάζει η λόγια γραφή, η αισθητική της σελίδας όπως και η μαχητική δημοσιογραφία εκείνη που ξέρει να διεκδικεί  και να ξεσηκώνει. Πάντα στο παρελθόν διάβαζε και μουτζούρωνε σελίδες, σκάρωνε αυτοσχέδιες αφίσες και πλακάτ καθώς και αποφθεγματικά συνθήματα που ακόμα ηχούν στ' αφτιά του. Όμως τώρα  μια νωθρότητα, μια παραίτηση, μια πνευματική και δημιουργική αμηχανία τον κατέχει.

Είναι γεγονός ότι ο κάθε γνήσιος ροκάς που σέβεται τον εαυτό του, γνωρίζει πως στον τάφο του Jim Morrison αναγράφεται η αρχαιοελληνική φράση «Κατά τον δαίμονα εαυτού».

Ο δαίμονας στην αρχαία Ελληνική συνθήκη δεν είχε την έννοια που του αποδίδουμε σήμερα. Δηλαδή του κακού, του σατανά, του εωσφόρου κλπ. Είχε τη σημασία της θεότητας, της μοίρας, του πεπρωμένου.

«Ήμουνα στην ΕΠΟΝ, όπως κάθε νέος άνθρωπος τότε. Ήταν μια εποχή που ο καθένας έδινε τη συμμετοχή του στον αγώνα εναντίον των Γερμανών. Η Αντίσταση ήταν όμως και μια νομιμοφανής ανταρσία και απέναντι στο σπίτι μας. Το ξενύχτι αποκτούσε νομιμότητα, οι ερωτικές μας ιστορίες αποκτούσαν νομιμότητα, διότι όλα αυτά ήταν συνδεδεμένα με την Αντίσταση. Εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχει μόνο ηρωισμός, υπάρχουν πάρα πολλλά κίνητρα για μια ηρωική πράξη. Η Αντίσταση και η επιτυχία της να μαζέψει όλη τη νεότητα στους κόλπους της εκείνη την εποχή, δεν ήταν απλώς συνδεδεμένη με την Αντίσταση απέναντι στους Γερμανούς. Ήταν συνδεδεμένη και με την κλασική ανταρσία του νέου απέναντι στο σπίτι του. Και ένας απ' αυτούς τους νέους ήμουνα κι εγώ».