«Εξάμηνη αμειβόμενη εμπειρία» γράφουν οι εφημερίδες διαφημίζοντας τη νέα πίστα απογείωσης της εκμετάλλευσης που στήνεται στο Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών. Από το γραφείο Τύπου του ΔΑΑ διαψεύδουν ότι η αμοιβή θα είναι τα έξοδα μεταφοράς όπως φαινόταν στη σχετική ανακοίνωση. Μιλούν για τα προβλεπόμενα από την ΕΣΣΕ.

Ξεκίνησε την Κυριακή που μας πέρασε η μεγάλη πορεία συνδικάτων, ανέργων και άλλων συλλογικοτήτων κατά της ανεργίας από την Πάτρα, η οποία θα καταλήξει στην Αθήνα την ερχόμενη Κυριακή 10 Απριλίου.

Πλήρη δικαιώματα, που απορρέουν από τη συλλογική σύμβαση των ΟΤΑ, διεκδικούν για τους εργαζόμενους της «κοινωφελούς εργασίας» σωματεία εργαζομένων στους Δήμους, ζητώντας να σταματήσουν τα προγράμματα υπερεκμετάλλευσης των ανέργων. Καλούν ακόμα σε συμμετοχή στην απεργία στις 12 Νοεμβρίου.

Τι έχει αλλάξει μετά από τριάντα πέντε χρονιά από τότε; Σχεδόν τίποτα. Οι αιτίες τραγικά σε μεγάλο βαθμό ίδιες και αυτό επιβεβαιώνεται από τα παρακάτω κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ – το ένα μόλις σήμερα και το άλλο το μακρινό 1983.

Η ταξική συνείδηση των δυνάμεων της εργασίας δεν υπάρχει έτσι και αλλιώς, λόγω της εργασιακής εκμετάλλευσης ούτε λόγω της χειροτέρευσης της κοινωνικής κατάστασης (π.χ. φτώχεια, ανεργία, μετανάστευση κλπ.). 

Την ώρα που απαιτούνται πολιτικές που θα δημιουργούν θέσεις σταθερής εργασίας, με αξιοπρεπή μισθό και εργασιακά δικαιώματα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ απαγορεύει τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και επιβάλει την κοινωφελή εργασία.

Ο φασισμός επιδιώκει τους κοινούς στόχους της άκρας Δεξιάς με τρόπους που οι άλλες μερίδες της συνήθως αποφεύγουν, και πρώτα – πρώτα στήνοντας μαζικό κίνημα

32.000 θέσεις (όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων) θα κατανεμηθούν στους δήμους της χώρας και 3.500 θέσεις στις περιφέρειες. Οι δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που αποφάσισαν να εφαρμόσουν τη λεγόμενη "κοινωφελή εργασία", συμβάλλουν στην περαιτέρω απορρύθμιση της εργασίας και εφαρμόζουν μνημονιακές πολιτικές που καταγγέλλουν. Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου*.

Πως γίνεται, τούτη  την εποχή  μάλιστα, ένα σωματείο συνταξιούχων με τη δράση του, όχι μόνο να μην είναι απαξιωμένο στα μάτια όλων, αλλά κάθε χρόνο να διπλασιάζει τα μέλη του, να ετοιμάζεται για ίδρυση παραρτημάτων σε όλη την χώρα, να πολλαπλασιάζει τις  παρεμβάσεις του, να διατηρεί την αγωνιστική του κατεύθυνση και να αντέχει στον πόλεμο των κυβερνητικών μηχανισμών και όχι μόνο;