Σημασία λοιπόν για το ΠΑΜΕ δεν έχουν οι συσχετισμοί που ορίζει η τάξη, αλλά οι συσχετισμοί που ορίζουν τα εκλογικά συστήματα και διαμέσω των οποίων εκφράζονται οι κομματικές παρατάξεις.
Αναμφίβολα το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα ήταν η πιο μαζική εργατική λαϊκή κινητοποίηση των τελευταίων δύο χρόνων. Όμως το κύριο στοιχείο αυτής της κινητοποίησης είναι η αμηχανία των διοργανωτών απέναντι στην πρόκληση της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου και της κυβέρνησης που την υλοποιεί. Του Νίκου Γουρλά.
Η επέμβαση των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας μας περνάει από διάφορες φάσεις. Άλλοτε κινείται στο χώρο του παρασκηνίου, άλλοτε εμφανίζεται με μορφή βοήθειας κι άλλοτε είναι ωμή και απροκάλυπτη.
Ο αγώνας των εργαζομένων στην εταιρία SKOT AE εκφράζει σήμερα τις ανάγκες όλης της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό και μπορεί να γίνει ένα θεμέλιο στο σύγχρονο οχυρό που χρειάζεται να χτιστεί απέναντι στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα βρίσκονται στο πλάι τους.
Η τοξικομανία δεν είναι χρόνια και ανίατη νόσος, αλλά μία «παράδοξη στρατηγική επιβίωσης» των ευάλωτων και ανασφαλών ατόμων όλων των τάξεων και η κρίση έχει αυξήσει τη διάδοση όλων των ουσιών. Νόμιμων και παράνομων.
Τα τελευταία χρόνια, και υπό την ηγεσία του Μπαράκ Ομπάμα και μιας ομάδας επιχειρήσεων, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέστησαν πρωτοπόροι σε μια νέα στροφή του κεφαλαίου προς την τεχνολογία και την καινοτομία σε μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η κρίση του υπάρχοντος μοντέλου καπιταλιστικής παραγωγής που ήταν φανερό ότι είχε αρχίσει να ασθμαίνει επικίνδυνα.
Εντυπωσιακή είναι σήμερα η συμβολή της εργατικής τάξης στην κερδοφορία του κεφαλαίου, ακόμα και στον «ελεύθερο» χρόνο της, όπως αποδεικνύεται από τη λειτουργία των ηλεκτρονικών Μέσων.
Εξαρχής καταδικασμένος σε αποτυχία ο επιχειρούμενος περιορισμός και η σχεδιαζόμενη οριοθέτηση της επιστήμης, που όπως η ίδια η φύση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αέναη κίνηση, μια αενάως ανανεούμενη ενότητα εμφάνισης και εξαφάνισης.
Η τελική απάντηση στο ερώτημα αν η τεχνολογία, που αναπτύσσεται αντικειμενικά, θα ωφελήσει ή όχι την ανθρωπότητα, μπορεί να δοθεί μόνο από τους συσχετισμούς –και τη δυναμική τους– ανάμεσα στην εργατική και την αστική πολιτική. Εκεί, στη διεκδίκηση πρωτίστως όχι μόνο του χρόνου που απελευθερώνει η σύγχρονη επιστήμη αλλά και του χρόνου που απελευθερώνει την ίδια την εργασία.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.