Όταν τον περσινό Ιούνιο του 2014 οι Financial Times (FT) δημοσίευσαν το γεγονός της απόφασης για την ίδρυση της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και υποδομών – Α.Ι.Ι.B. (Asian Infrastructure Investment Bank) με 100 δις δολάρια διαθέσιμα και βασικό μέτοχο την Κίνα (πάνω από το 50%), πολύ λίγοι έδωσαν τη σημασία που έπρεπε.

Την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ, μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων για τις δημοτικές εκλογές στην Ιταλία ο Μπέπε Γκρίλο βγήκε στο μπαλκόνι του σπιτιού του να πανηγυρίσει κρατώντας μια …κρεμάστρα.

Λίγο μετά την οριακή ήττα του λαϊκού στρατοπέδου της Βολιβίας στο δημοψήφισμα  για την τροποποίηση του Συντάγματος, ο αντιπρόεδρος της χώρας Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα πραγματοποίησε μια σημαντική παρέμβαση που εξηγεί τους λόγους της αποτυχίας.

Απόσπασμα από άρθρο του Φιντέλ Κάστρο που δημοσιεύτηκε στη Granma

Της Leticia Martínez Hernández, από τη Granma

Αυτό το απόγευμα, δύο άνθρωποι γιόρταζαν τα γενέθλιά τους. Δεν ξέρω πόσο χρονών γίνονταν, και ούτε έπαιζε κάποιο ρόλο, καθώς σε λίγες στιγμές θα έφταναν εκεί που κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται. Στον τάπητα του διεθνούς αεροδρομίου Χοσέ Μαρτί επιβιβάστηκαν στην πτήση IL-96 που θα τους πήγαινε στη Σιέρα Λεόνε.

Οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι οι γιατροί Eldys Rodríguez και Roberto Ponce, που πριν ακριβώς επιβιβαστούν στο αεροπλάνο δέχθηκαν ευχές για τα γενέθλια τους από εκατοντάδες συναδέλφους τους του κουβανικού συστήματος υγείας. Οι ίδιοι είχαν πει αμέσως το «ναι» όταν ρωτήθηκαν για ένα ενδεχόμενο ταξίδι στην Αφρική. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να είχαν αρνηθεί, όταν από την πρώτη στιγμή που παρακολούθησαν την ιατρική επιστήμη στο πανεπιστήμιο, διδάχθηκαν να έχουν σαν ανώτερη αξία το να σώζουν ζωές.

Ο δόκτωρ Rodríguez μόλις αγκάλιασε την οικογένειά του. Τους καθησύχασε. «Το ξέρουν ότι πρέπει να πάω. Είναι μια ιστορική στιγμή που πρέπει να ζήσω. Τώρα, καθώς το αεροπλάνο είναι έτοιμο να φύγει, είμαι γεμάτος ευτυχία, νοσταλγία, συναισθηματισμό για την Επανάσταση, αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε μπροστά, να αποτρέψουμε την εξάπλωση της αρρώστιας, να την αποτρέψουμε να έρθει στη χώρα μας. Αυτό είναι μια ακόμα δοκιμασία της ζωής, την ημέρα των γενεθλίων μου. Θα πρέπει να είναι καλός οιωνός!»

Ελπίζω να μην σε πειράζει να ρωτήσω, αλλά δεν φοβάσαι;

«Όχι, μόνο θέλει προσοχή», απάντησε χαμογελώντας.

Δίπλα του στέκεται ο δόκτωρ Roberto Ponce, ένας ψηλός αποφασισμένος άντρας, που έχει επίσης αφιερώσει τη ζωή του στην ιατρική. Ειδικεύεται στην περιεκτική οικογενειακή ιατρική, που είναι εντατική θεραπεία-νοσηλεία, με δίπλωμα στην εντατική θεραπεία και μάστερ στις Ιατρικές επιστήμες. Η Σιέρα Λεόνε μπορεί να καυχιέται ότι έχει τους καλύτερους εξειδικευμένους γιατρούς στη μάχη κατά του Έμπολα.

Υποψιάζομαι ότι ο Ponce έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από μία ηρωικές προσπάθειες. Και είχα δίκιο. «Ήμουν στη Σρι Λάνκα, όταν τη χτύπησε το τσουνάμι το 2004. Και από το 2005 ως το 2007 εργάστηκα στο Λεσότο στη Νότια Αφρική. Αυτή είναι η τρίτη μου αποστολή». Σχετικά με την επιστροφή του στις περιοχές της Αφρικής, παραδέχεται ότι «Η αποστολή θα είναι δύσκολη». Αλλά δείχνει ήρεμος. Η προετοιμασία των προηγούμενων εβδομάδων τον έχει εφοδιάσει με όλα τα απαραίτητα μέτρα και τις απαιτούμενες γνώσεις. Μάλιστα μου εξομολογείται και κάτι επιπλέον:

«Οι αρρώστιες δεν με φοβίζουν, πιο πολύ φοβάμαι αυτό το αεροπλάνο εδώ πέρα!». Προσπαθώ να ζυγίσω αυτούς τους άντρες, Ήρωες με σάρκα και οστά, με ένδοξα κατορθώματα και άλλα που αξίζουν να μνημονευτούν, με χαρές και με φόβους. Άνθρωποι που αποφάσισαν, παρόλα τα ρίσκα, να αφιερώσουν τη ζωή τους σε άλλους.

Ο κουβανός πρόεδρος Raul Castro Ruz σφίγγει το χέρι καθενός από αυτούς πριν ανέβουν στο αεροπλάνο. Τους εύχεται καλό ταξίδι και γρήγορη επιστροφή, να προσέχουν τους εαυτούς τους. Αυτοί ανταπαντάνε να έχει εμπιστοσύνη στην αποστολή και ανταποδίδουν με έναν εναγκαλισμό. Μερικοί στέκονται προσοχή μπροστά στον πρόεδρο, άλλοι με τα χέρια στο ύψος της καρδιάς τους...

Έτσι η Κούβα τιμά την ομάδα των 165 αλληλέγγυων διεθνιστών, που αποτελείται από 63 γιατρούς και 102 νοσοκόμες από όλη τη χώρα, με περισσότερα από 15 χρόνια πρακτικής προϋπηρεσίας και με το 81% από αυτούς να έχει συμμετάσχει ξανά σε διεθνείς αποστολές.

Χαιρετάνε για λίγο τη χώρα τους, επιβεβαιώνοντας το αναμφίβολο γεγονός ότι η Κούβα δε δίνει ό,τι έχει περισσέψει, αλλά ό,τι καλύτερο διαθέτει, το πιο πολύτιμο δυναμικό: τα παιδιά της, τους ήρωες με τις λευκές στολές.

«…Ανησυχώ για έναν κόσμο,

στον οποίο οι πλούσιοι γράφουν κανόνες

που όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να υπακούμε»

Angus Deaton, Νόμπελ Οικονομίας 2015

Η δολοφονία του Πρέσβη της Ρωσίας στην Άγκυρα «δείχνει» Φετουλάχ Γκιουλέν, δηλαδή δυτικό δάκτυλο. Το δείχνει όμως πολύ φανερά και αυτό είναι περίεργο.

Η σύλληψη δεκάδων βουλευτών του HDP ανάμεσά τους και των ηγετών του κόμματος Σελαχατίν Ντερμιτάζ και Φίγκεν Γιουκσεντάγ αποτελεί μια εξέλιξη εξαιρετικά επικίνδυνη για την Τουρκία και την περιοχή.

Χθες τα ξημερώματα, δύο πολεμικά πλοία των ΗΠΑ στη Μεσόγειο εκτόξευσαν 59 πυραύλους Κρουζ τύπου Tomahawk σε μια συριακή αεροπορική βάση στο Shayrat, 40 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Χομς.Μια κίνηση η οποία απειλεί να βάλει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της πολεμικής αναμέτρησης που διεξάγεται στην περιοχή.

Πριν μερικές ημέρες ανακοινώθηκε η υπογραφή συμφωνίας ειρήνης μεταξύ του FARC και της κυβέρνησης της Κολομβίας. Λίγες ημέρες αργότερα το κοινοβούλιο της χώρας αρνήθηκε να επικυρώσει τη συμφωνία. Τα πράγματα εκεί παραμένουν μετέωρα.

Ωστόσο, στο διεθνή τύπο και στην Ελλάδα γράφτηκαν αρκετά γι’ αυτή τη συμφωνία.

Έτσι κρίναμε αναγκαίο να ακούσουμε την ίδια τη φωνή των μαχητών του FARC, για το πως βλέπουν τη σημερινή κατάσταση, πως βλέπουν τους εαυτούς τους και πως κρίνουν τη συμφωνία.

Το FARC, ούτως ή άλλως, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της γενικότερης κομμουνιστικής προσπάθειας για την απελευθέρωση και ταυτόχρονα μέρος της γενικότερης κρίσης μιας στρατηγικής που πρέπει να αλλάξει. Να αλλάξει επαναστατικά, σύμφωνα με την εποχή μας και με τις πρωτοπόρες τάσεις της, και όχι προς τις διάφορες μορφές της ενσωμάτωσης.

Το FARC αντιστάθηκε, δεν προσαρμόσθηκε ούτε στον γκορμπατσοφισμό ούτε στον σοσιαλφιλευθερισμό. Έτσι, μαζί με την Κούβα, συνέβαλε στο ριζοσπαστικό ρεύμα της Λ. Αμερικής της προηγούμενης δεκαετίας.

Γι’ αυτό και η εμπειρία του συνιστά ισχυρή παρακαταθήκη επαναστατικής γνώσης και πείρας. Τόσο για το ίδιο, όσο και για μας, η πρόκληση είναι μπροστά.                                                                            

 Kommon