Ένα χειμωνιάτικο βράδυ έξω από ένα μεγάλο εργοστάσιο στο Αιγάλεω που κατασκεύαζε καλσόν, βρέθηκα μαζί με άλλους συναδέλφους να μοιράζουμε ανακοινώσεις της ΕΣΑΚ μαζί με την εφημερίδα της, την Εργατοϋπαλληλική Φωνή. Ήταν η βάρδια που σχόλαγε στις 10, έκανε ψοφόκρυο και οι εργάτριες, στην μεγάλη τους πλειοψηφία κοπέλες κάτω των 25 χρονών, έτρεχαν να προλάβουν τα λεωφορεία στις στάσεις της Ιεράς οδού. 

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2020 το υπουργείο Εργασίας έδωσε στην δημοσιότητα ένα προπαγανδιστικό μανιφέστο για την κοινωνική ασφάλιση με τίτλο «12 ερωτήσεις και απαντήσεις για το νέο Επικουρικό των εργαζομένων». Εκεί φαινόταν ολοκάθαρα ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα σχέδια που θα ισοπεδώσουν ότι έχει απομείνει από τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης ξεκινώντας από τις επικουρικές. Στο μεταξύ, όλη την προηγούμενη χρονιά διάφοροι «σοφοί», επιτροπές καθηγητών, πρωθυπουργικοί σύμβουλοι κ.α., συμφωνούσαν πως είναι αναγκαία η εφαρμογή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στο ασφαλιστικό ώστε «να πάψει το κράτος να παίρνει τα λεφτά των νέων και να τα δίνει στους ηλικιωμένους».

Σε μια εποχή όπου ο Μπαλάσκας αναδεικνύεται σε πολιτειακό παράγοντα... Όπου ο Μπογδάνος επαναφέρει με πολύ «γλυκό» τρόπο τα νοήματα και τα ζητούμενα της εποχής του Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών... Όπου η εικόνα κυριαρχεί του λόγου, χωρίς απαραίτητα να είναι χίλιες λέξεις, αλλά δια τις συνεχούς επαναλήψεως να το λες και πλύση εγκεφάλου... Των Πετσομένων δελτίων ειδήσεων που δεν είναι ακριβώς ειδήσεις αλλά περισσότερο φέρνουν στα σκονάκια που έδινε στον Μητσοτάκη ο Πορτοσάλτε, όταν του έπαιρνε συνέντευξη... Στην εποχή των υπέρκομψων και των ανέμελων, αλλά και της πατρικής μορφής του Τσιόδρα να μας νουθετεί ως άτακτα παιδιά που δεν ακούμε τους μεγαλύτερους... Του Χαρδαλιά που καραδοκεί ως αυστηρός δάσκαλος με την βέργα να μας τις βρέξει επειδή ξεχάσαμε την τελευταία παράγραφο από το «πάτερ υμών», αλλά και του Άδωνη, όπου στο τελευταίο διάγγελμα του για το άνοιγμα της αγοράς να μας θυμίζει κάποιον από αυτούς που θαύμαζε παλαιοτέρα στις τηλεεκπομπές του... Του Χρυσοχοΐδη που άγρυπνος φρουρός μεριμνά στο να μην διαταραχθεί ο ύπνος των «ΚυρΠαντελήδων» από τους άνομους και τους απείθαρχους, από όσους επιμένουν να βγαίνουν στο δρόμο κάθε 17 Νοέμβρη…

Ένα μικρό αφήγημα

Τον Χρήστο τον γνώρισα στα μηχανουργία του Περάματος κάπου το ‘76. Ήταν από τις καλές «τσιμπίδες» ηλεκτροσυγκολλητής δηλαδή, αόρατο σχεδόν το «κορδόνι» του, η ραφή της κόλλησης, περιζήτητος στα συνεργεία. Αριστερό παιδί, από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες, ψήφιζε ΚΚΕ, χωρίς ποτέ να έχει οργανωθεί στην ΚΝΕ παρά την πίεση μου να τον στρατολογήσω. Η απάντηση του ήταν «άστο Νικόλα δεν κάνω εγώ για αυτά, δεν τα πολυπιάνω τα ιδεολογικά σας».

Τελικά, η πανδημία του κορονοϊού αποδείχθηκε η χρυσή ευκαιρία για την κυβέρνηση του Μητσοτάκη και το νεοφιλελεύθερο συρφετό του να περάσει μέτρα που ούτε στον ύπνο τους δεν μπορούσαν να φανταστούν σε άλλες συνθήκες . Η παροιμία «βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντε-έξι» φαίνεται ότι ισχύει απόλυτα αφού η κυβέρνηση σε λίγο μόλις διάστημα περνά το ένα μετά το άλλο νομοσχέδια που αφορούν την εργασία , τα δημοκρατικά δικαιώματα , ικανοποιώντας απαιτήσεις χρόνων του μεγάλου κεφαλαίου και της ακροδεξιάς πτέρυγας της .

Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που παρουσίασε  στο υπουργικό  συμβούλιο ο Βρούτσης   είναι η συμπύκνωση 50 χρόνων αντεργατικών μεθοδεύσεων και επιδιώξεων του  κεφαλαίου για  να κτυπηθούν οριστικά και αμετάκλητα  βασικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος  με πρώτα από όλα το 8ωρο , να  καταργηθεί στην πραγματικότητα το δικαίωμα στην απεργία, να μετατραπούν τα συνδικάτα σε γελοίες καρικατούρες ελεγχόμενες από το κράτος και την εργοδοσία .

 Η  Ν.Δ  μετά από 44 χρόνια επαναφέρει την βασική λογική του νόμου 330 του Λάσκαρη  όσον αφορά τις συνδικαλιστικές ελευθερίες  και τα δικαιώματα  που συμπληρώνουν  την βασική επιδίωξη  της εργοδοσίας  και των πολιτικών εκφραστών της  που χρόνια τώρα  είναι η κατάργηση του οκταώρου.

 Η κυβέρνηση της Ν.Δ στην πραγματικότητα θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω  κάπου στα τέλη του 19 αιώνα  όπου οι εργαζόμενοι δούλευαν από νύχτα έως νύχτα με 10 και 12 ώρες δουλειά,  νομοθετώντας  την δεκάωρη εργασία  με μισθούς  που θα ξεκινούν από 200 μέχρι 534 ευρώ ,  με εργαζομένους  χωρίς δυνατότητα να μιλήσουν, να  διεκδικήσουν, να  δράσουν μέσα από πραγματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και όχι ηλεκτρονικά ομοιώματα τους. Η κυβέρνηση  με αυτό το νομοθέτημα επιδιώκει να μετατρέψει το σύνολο των εργαζομένων σε δουλοπάροικους  επιβάλλοντας στο σύνολο της επικράτειας καθεστώς  Ειδικής Οικονομικής  Ζώνης .

Η αθλιότητα και το θράσος  της κυβέρνησης ολοκληρώνεται με το γεγονός ότι αυτό το τερατούργημα δημοσιεύεται ακριβώς την στιγμή που υπάρχει η έξαρση της πανδημίας, στοχεύοντας  στην εκμετάλλευση της υγειονομικής κρίσης  για να είναι όσο το δυνατόν πιο περιορισμένες οι αντιδράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος.

 Σύμφωνα  λοιπόν  με το νομοθετικό έκτρωμα του Κυβέρνησης  «…οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν εργαζομένους ως 10 ώρες ημερησίως κατά μέγιστο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός του ίδιου 6μήνου εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες άδειας…»,  και παρακάτω  «προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή». Δηλαδή οι εργαζόμενοι ως σύγχρονοι  δουλοπάροικοι  θα υποχρεούται  να εργάζονται 10 ώρες με απλήρωτες υπερωρίες για  6 μήνες, με μόνη προϋπόθεση οι εργοδότες να τους δίνουν λίγες μέρες άδεια στο ίδιο διάστημα , πράγμα αμφίβολο  και αυτό όταν γνωρίζουμε ότι εργοδότες ανάγκαζαν εργαζομένους να επιστρέφουν  μέχρι και το δώρο Χριστουγέννων .

Καταργείτε στην ουσία το δικαίωμα στην  απεργία στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, στα ΝΠΔΔ ακόμα και σε κρίσιμους εργασιακούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα  όπως  ακριβώς με τον νόμο του Λάσκαρη το 1976 αφού απαιτεί  προσωπικό ασφάλειας , στο 40% που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται σε περίπτωση απεργίας .

Δημιουργεί ένα τεράστιο μηχανισμό φακελώματος εργαζομένων με το  αρχείο συνδικαλισμένων εργαζομένων, το οποίο θα είναι στη διάθεση του υπουργείου και της εργοδοσίας.   «..καθίσταται προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος, η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο»,  Θέτοντας με τον τρόπο αυτό  στο μικροσκόπιο εργοδοσίας και κυβέρνησης  εργαζομένους που επιθυμούν να γραφτούν στα σωματεία  που στην πραγματικότητα θα τους αποτρέπει αλλά και οι ήδη υπάρχοντες θα είναι καταγεγραμμένοι στα μητρώα των επιχειρήσεων ως ανεπιθύμητοι για εργασία αφού το πρώτο που θα κάνει ο εργοδότης  πριν την  πρόσληψη θα είναι να ρίχνει μια ματιά  στο μητρώο των συνδικαλισμένων .

Με διάφορες  μεθοδεύσεις  μειώνουν ακόμα περισσότερο τον μέσο μισθό όπως γράφαμε σε προηγούμενο  άρθρο μας « 200 ευρώ μισθός και πολλά μας είναι;» ενώ καθιστά τον ΟΜΕΔ και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τους μοναδικούς συνομιλητές   με το κράτος  και την εργοδοσία. Στην πραγματικότητα αυτός "συνδικαλισμός"  θα  επιτρέπεται, δηλαδή οι συναντήσεις των εργατοπατέρων με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της.

Το κερασάκι στην τούρτα της  αυτού του δυστοπικού  εργασιακού τερατουργήματος είναι τα μέτρα καταστολής  που νομοθετούνται για την περίπτωση που τα ταξικά συνδικάτα αμφισβητήσουν όλα τα παραπάνω , τότε  προβλέπετε  ότι "απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής(!) ή σωματικής βίας". Αν δηλαδή εκφραστεί κάποια μορφή αλληλεγγύης από άλλους εργαζόμενους  η οι εργαζόμενοι προστατέψουν την απεργία τους  από την απεργοσπασία  , τότε η απεργία καθίσταται παράνομη και οσοι μετέχουν τελούν ποινικώς «κολάσιμη πράξη». Έτσι λοιπόν η βία της κρατικής και   εργοδοτικής ασυδοσίας γίνεται νόμος και η διεκδίκηση των εργαζομένων βαφτίζεται "βία", ώστε να μπορεί η αστυνομία να διαλύει οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση μετά από κάλεσμα εργοδότη που θα δηλώνει  ότι του ασκήθηκε «ψυχολογική βία»!

 Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπαίνει στην πιο κρίσιμη εποχή των τελευταίων 50 χρόνων αν και τώρα δεν επιδιωχθεί ο μέγιστος εργατικός ταξικός συντονισμός σημαίνοντας συναγερμό για μια οργανωμένη εργατική και λαϊκή  αντεπίθεση , καταργώντας διαχωρισμούς υπερβαίνοντας τους κατακερματισμούς και τους άνευ  νοήματος πια  ηγεμονισμούς  για να μην περάσουν τα άθλια νομοθετήματα των εργοδοτών και της κυβέρνησης . Οι μέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι μέρες    κρίσιμες  για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.  Εδώ και τώρα  να παρθούν πρωτοβουλίες  για την πιο πλατιά αγωνιστική ταξική ενότητα  για να καταλήξει και αυτός ο νόμος εκεί που κατέληξε και ο νόμος του Λάσκαρη ,στα σκουπίδια της ιστορίας

Αφού προηγουμένως είχαν βγει διάφοροι «λαγοί» που διέρρεαν το πόσο αναχρονιστικός είναι ο νόμος 1264 και γενικότερα το εργατικό δίκαιο…

Κώστα έκανα μια μικρή ερευνά στο διαδίκτυο αναζητώντας τα ίχνη της δουλειάς σας και διαπίστωσα ότι έχετε ήδη μια πορεία τριών χρόνων...

Σαν σήμερα 14 Σεπτέμβρη του 2001 έφυγε από την ζωή ο Στέλιος Καζαντζίδης. Ο Καζαντζίδης ήταν όχι μόνο η μεγάλη φωνή του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και ο κατεξοχήν εκπρόσωπος μιας εποχής που έχει κάποιες αναλογίες με τη σημερινή. Τα τραγούδια του συνδέθηκαν με την  μεταπολεμική ιστορία, εκφράζοντας πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα.

Φαίνεται ότι η ανατολή του νέου γύρου του εργατικού κινήματος παγκόσμια ξεκινά από τις ΗΠΑ, με «άγριες» απεργίες που διαρκούν μεγάλα διαστήματα όπου δοκιμάζονται νέες πρωτότυπες μορφές αγώνα αλλά και τα όρια των προηγούμενων διεκδικήσεων που ξεφεύγουν από τα παραδοσιακά εργατικά αιτήματα υιοθετώντας αιτήματα που απασχολούν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας όπως το φυλετικό, των κοινωνικών ανισοτήτων, της ανεργίας και των απολύσεων. Ακόμα και πιο προωθημένα αιτήματα που στοχεύουν τον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής και την διεκδίκησης του πλούτου που παράγεται. Είναι απεργίες που έχουν μεγάλη διάρκεια και στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην νέα βάρδια της εργατικής τάξης και ενίοτε νικούν ΕΔΩ.