12,5 δισεκατομμύρια ώρες εργασίας κάθε μέρα. Αόρατες! Απλήρωτες! Ανασφάλιστες! Και σε άθλιες συνθήκες! Τόσες δουλεύουν εντελώς τζάμπα οι γυναίκες του πλανήτη μας σε αυτό που, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, είναι η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας!
Με την παρούσα επιστολή οι κάτωθι υπογράφουσες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας θα θέλαμε να σας συγχαρούμε για την ανάληψη των νέων καθηκόντων σας στη θέση του Υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου και να σας ευχηθούμε κάθε επιτυχία στη θητεία σας. Παράλληλα, επιθυμούμε να εκφράσουμε την ικανοποίησή μας για την πρόθεση της κυβέρνησης να διεκδικήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση την εδραίωση ενός μηχανισμού ίσης κατανομής των ευθυνών στην υποδοχή ανθρώπων που μεταναστεύουν.
Πάει να κλείσει μήνα η απεργία των σιδηροδρομικών στην Γαλλία σπάζοντας όλα τα ρεκόρ ακόμα και αυτά του Μάη του ‘68 και της μεγάλης απεργίας το 1986 που κράτησε 28 μέρες.
Το αμόλημα των ΜΑΤατζίδικων σκυλιών είναι η φυσική αντίδραση της κάθε Δεξιάς κυβέρνησης όταν ότι δεν της βγαίνουν οι λεγόμενες «κεντροδεξιές» πολιτικές. Όταν ακόμα και αυτά τα ελάχιστα που έταξε στους πάντα ταλαντευόμενους μικροαστούς δεν μπορεί να υλοποιήσει… Όταν ο Ερτογάν τους «πάει καροτσάκι» και τους ξεφτιλίζει… Όταν αρχίζει να ακούει εκείνο το υπόγειο βουητό που έστειλε στα αζήτητα της ιστορίας τον Σαμαρά και πολλούς άλλους...
Ενώ η Χρυσή Αυγή βρίσκεται προ της οργανωτικής και πολιτικής, ίσως, διάλυσης της με τον αρχηγό και τα πρωτοκλασάτα στελέχη της να έχουν δώσει το σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», το πνεύμα της πλανάται πάνω από πολλές πόλεις και νησιά της χώρας με αφορμή το μεταναστευτικό.
Να λοιπόν που η εργατική τάξη από την άλλη μεριά του Ατλαντικού φαίνεται πως αρνείται να πάει στον …παράδεισο. Η απεργία των εργαζομένων στην General Motors που ξεκίνησε στα μέσα Σεπτέμβρη και συμμετέχουν σε αυτή οι εργαζόμενοι και στα 31 εργοστάσια της, αλλά και άλλων 21 εταιρειών στις ΗΠΑ, από το Μίσιγκαν και το Οχάιο μέχρι το Κάνσας το Κεντάκι και τον Καναδά που συμμετέχουν στον όμιλο είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια απεργία που έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ.
Η περίοδος μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει έναν κύκλο όπου το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η διάψευση των προσδοκιών μεγάλων τμημάτων των εργαζόμενων, οδηγώντας πλατιά τμήματα του κόσμου της εργασίας στην αδράνεια την αναμονή και τελικά στην παραίτηση και την αποχή. Έναν κύκλο που διέλυσε αυταπάτες αλλά φέρνει ξανά στο προσκήνιο, με άλλη ποιότητα και βάθος, το ερώτημα «για ποια και με ποια Αριστερά». Η εκλογική νίκη της ΝΔ στην πραγματικότητα δεν οφείλεται στην πολεμική των συνασπισμένων με την ΝΔ μέσων ενημέρωσης, όπως θέλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τα μέλη του και τους ψηφοφόρους της. Οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι αφαιρέθηκε από τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης και η τελευταία ριζοσπαστική επαγγελία με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και την εφαρμογή μιας πολιτικής διαχείρισης ενός λάιτ νεοφιλελευθερισμού με ολίγη από κοινωνική και επιδοματική πολιτική. Στην πραγματικότητα το αναπτυξιακό νομοσχέδιο του Μητσοτάκη πατάει στις διαρθρωτικές αλλαγές που πραγματοποίησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του κεφαλαίου.
Η αυτοκτονία εργαζομένου στην γαλακτοβιομηχανία Δέλτα στο εργοστάσιο στο Πλατύ της Ημαθίας δεν είναι η πρώτη αυτοκτονία στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα ψυχολογικής εργοδοτικής βίας. Η εργοδοσία προκειμένου να υλοποιήσει τα σχέδια της για το κλείσιμο του εργοστάσιου και την μεταφορά της παράγωγης του στο εξωτερικό ανακοίνωσε πρόγραμμα «εθελούσιων» απολύσεων, με ασφυκτικά μάλιστα χρονοδιαγράμματα, για να εντείνει τον εκβιασμό, αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Με αφορμή τις διώξεις που ασκήθηκαν από την εισαγγελία για το Μάτι και το επικοινωνιακό σκηνικό που στήνεται τόσο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και από ΝΔ – ΚΙΝΑΛ, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι για ακόμα μια φορά δεν θα αποκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες που τέτοια φαινόμενα διαχρονικά δεν μπορoύν να αντιμετωπιστούν από τον κρατικό μηχανισμό.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.