Όταν ο λύκος καταβρόχθισε την Κοκκινοσκουφίτσα, τα παραμύθια έλαβαν τέλος στη ζωή μου. (Έτσι το σκέφτηκα πολύ μετά). Καθότι, δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα πως έληξε έτσι άδοξα εκείνη η περιπέτεια του αθώου κοριτσιού. Τόσο που δεν θυμάμαι πλέον ποιά είναι η τελική έκβαση του παραμυθιού, ώστε να καταλήξει στην ιστορικά αισιόδοξη πάγια επωδό: “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Δεν με έπειθε οποιαδήποτε αίσια έκβαση, καθόσον αν το κοριτσάκι ήταν στο στομάχι του λύκου λιανισμένο από τα κοφτερά του δόντια, δεν μπορούσε να επανασυναρμολογηθεί, ακόμα κι αν άνοιγαν την κοιλιά του σφετεριστή. Δεν είναι σαν το στομάχι του κήτους που ξέβρασε ζωντανό τον Ιωνά.
Ήταν άραγε μια προετοιμασία για την πραγματική ζωή, μια άσκηση στο να αποδέχομαι ό,τι έχει συμβεί, επιμένοντας ωστόσο να κάνω με σαφήνεια τη διάκριση ανάμεσα στο καλό και το κακό;
Καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου, μέχρι εδώ, παρακολουθούσα έναν λύκο που καιροφυλακτεί να κατασπαράξει τα καλύτερά μας. Όλη μας η προσπάθεια ήταν πως θα αποκαλύψουμε το λύκο ή πως θα τον κάνουμε ακίνδυνο, μάλλον λιγότερο απειλητικό και επικίνδυνο, πως θα αλλάζουμε τους συσχετισμούς ώστε να μη μπορεί να παραστήσει τη γιαγιά και να μας καταβροχθίσει. Μονάχα που ο λύκος έβρισκε πάντα νέους τρόπους πολύ πιο γρήγορα και πολύ περισσότερους απ’ ό,τι εμείς. Η Δικαιοσύνη δεν μπορούσε να τον καταδικάσει, την είχε στο χέρι. Ο σερίφης ήταν δικός του. Εμείς διαθέταμε μονάχα την καλή μας προσδοκία και την αγωνιστική μας τιμή.
Και κάποιοι, που διέθεταν το προνόμιο, έγραφαν με φαρδιά πλατιά το όνομά τους, για τα συμβαίνοντα. Άλλοι ήσαν από εκείνους που τα βάζανε με το σύνολο της κοινωνίας της αδικίας, και άλλοι από εκείνους που απλώς (;) αποκάλυπταν τις όψεις της, μερικές φορές με όχι και πολύ καθαρές προθέσεις.
Ήταν τότε που δεν σκεφτόταν κανένας από την ευρεία παράταξη του λύκου, ούτε ο σερίφης, ούτε ο δικαστής, ούτε ο λύκος ο ίδιος, πως έπρεπε να ασκήσει εναντίον τους, ένδικα ή ένοπλα μέσα, προς συμμόρφωση.
Έτσι κύλησαν χρόνια και χρόνια. Κι εκείνοι δεν ζούσαν καλά ούτε κι εμείς καλύτερα.
Οι λύκοι όμως ευδαιμονούσαν. Και κυρίως αποθρασύνονταν χρόνο με τον χρόνο, προσθέτοντας στο χαρτοφυλάκιό τους ομάδες, τράπεζες, κατασκευαστικές εταιρείες, τηλεοράσεις, εφημερίδες, πόρταλ, βουλευτές, δημάρχους…, και κυρίως προσθέτοντας αυτοπεποίθηση και αλαζονεία, όπως βλέπαμε στις ταινίες…
Έτσι κύλησαν χρόνια και χρόνια. Κι εκείνοι εξακολουθούσαν να μη ζουν καλά ούτε κι εμείς καλύτερα. Οι λύκοι όμως ευδαιμονούσαν.
Κατά καιρούς ξέσπαγαν σκάνδαλα. Αποκαλύψεις για τις ασυδοσίες των λύκων. Οι ερωτήσεις διατυπώνονταν όπως στην ιστορία. Γιαγιά, γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά; Για να σ’ ακούω καλύτερα. Γιαγιά, γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια. Για να σε βλέπω καλύτερα. Γιαγιά, γιατί έχει τόσο χρωματιστά πλουμίδια; Για να με βλέπεις καλύτερα. Γιαγιά γιατί έχεις τόσες χρωματιστές και ωραίες οθόνες; Για να χάφτεις το λόγια καλύτερα. Γιαγιά, γιατί έχει τόσο μεγάλα δόντια; Εκείνη η ερώτηση της συνειδητοποίησης γινόταν ακριβώς μια στιγμή πριν το μοιραίο χράπ, της κατασπάραξης.
Α, οι τηλεοράσεις δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, δεν μιλούσαν για το λύκο. Όπως, είπαμε, κι οι δικαστές. Κι όπως ο σερίφης.
Tώρα, θα ρωτήσει κάποιος: τι σχέση έχει το παραμύθι, έστω και με τις μεροληπτικές προεκτάσεις, με τα συμβάντα των ημερών;
Όπως ξέρετε το μυαλό του ανθρώπου είναι περίεργο και παράδοξα ευφάνταστο. Ακούω, διαβάζω, βλέπω (όχι στα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης) για απόπειρες δολοφονίας, για χρηματισμούς, για πληρωμένους δολοφόνους, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, για ερωτικές απιστίες και ερωτικές ρυθμίσεις, για κέντρα εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής.
Κι είναι που βλέπω το λύκο στις νέες περιπέτειες. Είναι εφοπλιστής, δημοσιογράφος, ναρκέμπορος…, έχει οικονομικό και κοινωνικό κύρος, έχει ιδιοκτησίες, ομάδες, τράπεζες, τηλεοράσεις, εφημερίδες, είναι θύτης και θύμα, είναι αλαζονικός, με εξουσία, μπορεί να είναι και σχεδόν ή και εντελώς δική του (η εξουσία), με δικό του πολιτικό προσωπικό. Που όταν έρχεται η ώρα παραγγέλνει και κάποιες δολοφονίες, για να σιγάσουν επικίνδυνοι μάρτυρες ή ομιλητικοί πρώην φίλοι (ακόμα κι όταν τα θύματα είναι της ίδια προέλευσης, από την άποψη του φυράματος, δεν σημαίνει πως ο εκτελεστής, ηθικός και φυσικός, είναι λιγότερο βδελυρός. Κι ούτε μας επιτρέπει να στρέφουμε την πλάτη, πως δεν μας αφορά.
(Πολύ περισσότερο όταν ο δικαστής, ο σερίφης και ο δημοσιογράφος δεν αντιδρούν.)
Είναι ένα ανώτερο στάδιο του κοινωνικού συστήματος αυτό που ζούμε; Το στάδιο του μαφιόζικου καπιταλισμού, άραγε;
