Το 2013 ο ποιητής Νίκος Σταμάτης, που κι αυτός «έφυγε» λίγα χρόνια μετά, ένας από τους παλιούς και καλούς φίλους του Κώστα, συμμέτοχος στις ποιητικές αναζητήσεις τους, αλλά και στις ιδεολογικές εξερευνήσεις, κυκλοφόρησε την ποιητική του συλλογή Μορφογενέσεις στις εκδόσεις Τόπος.
Το πρώτο ποίημα αυτής της συλλογής, με τίτλο Ο κολυμβητής του πρωινού, είναι για τον σπουδαίο φίλο του.
Ο Κολυμβητής του πρωινού
Εσύ είσαι λοιπόν, άγριε μαχητή,
Κολυμβητή του πρωινού που σε βλέπω να χάνεσαι
Πέρα μακριά από τις ακτές, και να τολμάς
Το βάρος τόσων λαμπρών πεθαμένων ήλιων
Να παίρνεις στο στήθος-
Και να βυθίζεσαι πέρα στο μητρικό πέλαγος,
Χτυπημένος από μυστηριώδες ύπουλο φαρμάκι
Μιας ξαφνικής ευτυχίας
Εκείνης της στιγμής, δώρο παλαιών ελπίδων.
Βάλθηκες να χαθείς για πάντα
Ή να ξαναφανείς; Και
Σε ποιον θα δώσεις τη σκυτάλη
Της χαράς και του πόνου που νοιώθεις;
Φορώντας
Το αγαλματένιο πρόσωπο,
Κολυμβητής της άγνωστης τύχης,
Άπιαστη αίσθηση κι απόλυτη ειλικρίνεια,
Τι φέρνεις
Στα φωτεινά κύματα της ημέρας λίγο πριν να πεθάνει;
Εσύ – Φως ξαφνικό,
Που σπαρταράει και παραδίδει μπρος στο μάτι
Την υπόσχεσή του –
-Ναι εδώ είσαι, που φλογισμένα χείλη
Ξεδιψούν,
Εδώ, όπου αιωνιότητες νεότητας
Περιμένουν σειρά να γεννηθούν.
Περνάς γρήγορα τον πυρετό, που πιέζει τους κροτάφους
Και κάνει να παραπατά το μυαλό –
Πορφυρό πάθος αγνοείς τον κίνδυνο
Και πέφτεις στη μάχη·
Πρώτος καταμέτωπο στα δρεπανηφόρα άρματα
Πριν γνωρίσεις τη λυπημένη αρμονία που κυβερνά
Μιαν αιχμάλωτη ζωή –
Και την παρακμή των γηρατειών.
Γιατί μέσα στις απελπισμένες σιωπές και
Τις σκληρές αποφάσεις είναι, που
Ο λόγος ωριμάζει για να πέσει χρυσάφι
Την τρομερή ώρα των ονομάτων.
Σ’ ένα και μοναδικό βλέμμα, το τελευταίο,
Η φρίκη της απουσίας σου είναι πάντα παρούσα·
Τρυφερό ανθισμένο μειδίαμα ανασύρει
Το ζωντανό κεφάλι πάνω στα ιερά νερά.
Αυτό που αναζητάς κι αναζητούμε είναι κοντά,
Αυτό που μπορούμε να φτάσουμε
Δεν πρέπει να το αφήσουμε κάτω
Να πέσει και να χαθεί,
Αλλά,
Αν από σοβαρή τύχη βγούμε πέρα στον άλλο ορίζοντα,
Πηγαίνοντας από το ένα ον στο κατώφλι του άλλου όντος,
Στέκοντας
Και με την ευγένεια στο βάραθρο
Θα είσαι εκεί –
Όταν φυτρώνει ο σπόρος στην αυλή
Μες στης αλήθειας την ελευθερία –
Τις ξεχασμένες σκέψεις σου να ξανακάνουμε.
Έχει κρατηθεί ένα άδειο δωμάτιο στη φυλακή του χρόνου –
Μια λάμπα κρεμασμένη στο ταβάνι
Φωτίζει κίτρινο το χώρο.
Στους τοίχους τρέχουν τα μολυσμένα νερά της εποχής,
Που κανείς δε ζήτησε·
Κι επέτρεψε τη φρίκη του εγωισμού και την προδοσία
Του προσώπου –
Δηλαδή τον έρωτα να ασχημαίνει –
Κυνηγώντας τη λεία μια πεποίθησης που πάντα ξεφεύγει
Στο έρεβος.
Όμως τώρα που η μνήμη σε φέρνει μπρος μας,
Το πέρασμά σου μελετούμε, εσένα στην απαράμιλλη ύπαρξή σου,
Γυμνό σάρκινο σώμα, πάνω στο φωτεινό άλογο
Του καθενός σερνάμενη μοίρα,
Αβέβαιης λιγόστιγμης ζωής,
Με το πιστόλι στον κρόταφο
Αδιαφιλονίκητο ιερό άλλο.
Όμως
Έρχεται ένας αέρας
Και τα παίρνει όλα, αέρας πηχτού σκοταδιού
Και φωτός σύμπλεγμα,
Μιας απλής φράσης στη μέση του δρόμου.
Και λέει: το αίνιγμα του κόσμου είναι πάντα
Εδώ.
