Μία νουβέλα πολιτικής φαντασίας ή μήπως μεταλλαγμένης πραγματικότητας, από τον Δημήτρη Μπελαντή. Εκδόσεις «ΑΠΑΡΣΙΣ»
(Από την παρουσίαση του Βιβλίου στις 18-11-2019)
Όταν ο Δημήτρης Μπελαντής αποφασίζει να μας παρουσιάσει μία νουβέλα, ήδη υποψιαζόμαστε ότι τα υλικά του θα είναι παρμένα από την ιστορία του κομμουνιστικού ή αριστερού ή αναρχικού κινήματος, εγχώριου ή και διεθνούς, από την σύγχρονη πολιτική συγκυρία, από την αστείρευτη πολιτική του φαντασία, από μία τάση του να παρεμβαίνει στον κόσμο της πολιτικής θεωρίας με πρωτότυπο τρόπο.
Αλλά… για μας που τον γνωρίσαμε εκτός των γραπτών του και ως πολιτικό ακτιβιστή, να μπαίνει μόνιμα στον πειρασμό να ανακατεύεται με τον παρόντα χρόνο, την πολιτική καθημερινότητα των οργανώσεων της Αριστεράς, ακόμα και του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που συναπαντηθήκαμε για λίγο, ξέρουμε και την προβοκατόρικη πλευρά του.
Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη νουβέλα του τη χρώσταγε του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν του αρκούσαν οι ανελέητες κριτικές του για την δεξιά του πλήρη μετάλλαξη ακόμα κι αν τον κρίνεις με όρους σοσιαλδημοκρατίας, έπρεπε να τον περάσει στο χώρο του “μύθου” κατατάσσοντάς τον τελεσίδικα στους “αντιπάλους”.
Για εμάς λοιπόν που γνωρίζουμε τον Δημήτρη για όλα του τα παραπάνω αλλά και για κάτι άλλο, για τον απόλυτο σαρκασμό του, απέναντι στην ίδια του την ιστορία, που πηγαίνει παράλληλα ή και ταυτίζεται κατά σημεία με την μεταπολιτευτική ιστορία των οργανώσεων της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς, από αυτόν τα περιμένουμε όλα..
Ο Δημήτρης γνωρίζει τόσο καλά τη γεωγραφία του χώρου, την απίθανη ονοματολογία της πληθώρας των οργανώσεων του, του ελλαδικού αλλά και του διεθνούς, τις απειροελάχιστες ή εικονικές ιδεολογικές διαφορές τους, τις μάχες των ιδεολογικών χαρακωμάτων, την ίδια την ιστορία του, που μπορεί να παίζει μαζί τους ακομπλεξάριστα, μιας και ο ίδιος υπήρξε μέρος τους.
Κι όπως θα ‘λεγε και η γιαγιά μου σε ανάλογη περίπτωση, για τα τρολαρίσματα (ξεφωνητά, όπως το λέγανε σε κανονικότατα ελληνικά) στη γειτονιά του ’60 μεταξύ των γυναικών, ο Δημήτρης μπορεί να ξομπλιάζει εύκολα τη δική του «γειτονιά», αυτήν που ειρωνικά κάποιοι που την πούλησαν ονομάζουν «αριστεροχώρι».
Ο Δημήτρης αφήνει συχνά τα θεωρητικά ζητήματα του κομμουνισμού της εποχής μας για να γράψει μυθιστορίες με στοιχεία πολιτικού ντοκιμαντέρ, αλλά και πολιτικής φαντασίας.
Αυτή τη φορά αποφάσισε να δοκιμάσει το πολιτικό noir.
Αλλά πώς γίνεται noir χωρίς πτώμα;
Δεν πρόκειται να σας αφηγηθώ την ιστορία του σ. Ομπρέντο.
Προτιμώ να σας οξύνω την περιέργεια να την διαβάσετε.
Προσωπικά είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα «μία παραίσθηση» ή έναν «νυχτερινό εφιάλτη».
Σαν προβολή μπερδεμένων επιθυμιών σε έναν εικονικό κόσμο, ή ο εικονικός κόσμος προβεβλημένος στον ψυχικό κόσμο του Κώστα Β., ή το alter ego του συγγραφέα, με τις μπερδεμένες επιθυμίες.
Ναι, όλοι θα θέλαμε να πρωταγωνιστήσουμε σε ένα noir, είναι τόσο πεζά αυτά που αναγκαστικά ζούμε στην ωρίμανσή μας. Δεν είναι ότι δεν έγινε η Επανάσταση, είναι που στέρεψαν και τα όνειρα γι’ αυτήν. Είναι που μπλεχτήκαμε με την όντως πραγματικότητα και νιώθουμε ότι μας βρώμισε κι εμάς. Αλλά πώς να σκάψεις χωρίς να λερωθείς;
Πώς να φυτέψεις αν δεν ανακατωθείς με τα χώματα…
Υπάρχει μία ειρωνική φράση στο αφήγημα που νομίζω ότι περικλείει όλους μας τους φόβους.
«Ο δρόμος προς τη ηττοπάθεια»… Να ένας πολιτικός στόχος, ή ένα πολιτικό σύνθημα, που επιτέλους θα νομιμοποιούσε τις ψυχικές διαθέσεις του πολλαπλά ηττημένου κόσμου της Αριστεράς.
Ολοκληρώνοντας το αφήγημα έχεις την αίσθηση του μη τελειωμένου, είτε με την έννοια του τέλους είτε του σκοπού.
Θα ήθελα τα πρόσωπα της νουβέλας αυτής να τα ξαναβρώ εξελιγμένα σε επόμενες ιστορίες, σαν τις ιστορίες του Γιάννη Μαρή.
Κι ενώ πρόκειται για απόπειρα τουλάχιστον συγγραφής ενός noir, εμένα μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό το «Μπουρλέσκ».
Παρότι ο Δημήτρης είναι της Γερμανικής Σχολής, εμένα μου προκύπτει το Γαλλικό «Μπουρλέσκ».
Στα λεξικά η λέξη σημαίνει: απίστευτη, εξωπραγματική και τελικά κωμική κατάσταση… Αλλά επίσης, άκουσον, άκουσον και κωλάδικο πολυτελείας, ή κοινό στριπτιζάδικο… Επικίνδυνες οι πολιτικές αναλογίες.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι με τούτα και με κείνα ο Μπελαντής γελοιοποιεί τις πολύμορφες εκφράσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς (γκρούπες ή γκρουπούσκουλα) αν πίσω απ’ όλα αυτά δεν κρυβόταν η πίκρα του κλόουν.
Διαβάζοντας τη νουβέλα ο Δημήτρης σε βάζει στον πειρασμό να βρεις αναλογίες με την πραγματικότητα. Μετά από λίγο εγκαταλείπεις την προσπάθεια αλλά ο πειρασμός δεν σε εγκαταλείπει.
Αυτό που σίγουρα διαπνέει την ιστορία είναι η ειρωνεία γι αυτούς που θεωρούν ιμπεριαλιστικό μόνον τον ελληνικό αστισμό, αλλά όχι τους γείτονές του.
Επίσης είναι φανερή η κριτική στις τροτσκιστικές οργανώσεις και τις θέσεις τους για το «εθνικό ή πατριωτικό ζήτημα». Πραγματικό τρολάρισμα…
Βεβαίως η φαντασία του Δημήτρη στην ονοματοθεσία των κομμάτων, οργανώσεων, διεθνών οργανισμών κλπ., οργιάζει.
Δεν αναφέρεται καθόλου σε Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό, Γερμανική ΕΕ, ευρώ, ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΔΕΑ, ΣΕΚ, ΞΕΚΊΝΗΜΑ ΜΛΚΚΕ , ΚΚΕ ΜΛ και τα λοιπά, αλλά …έχουμε και λέμε:
*Δουκάτα Λουξεμβούργου
*Ενδοϊμπεριαλιστική αναμέτρηση ανάμεσα στην αβησσυνιακή / αμχαρική άρχουσα τάξη.
*Μαρξιστικό – Αβησσυνιακό κόμμα: ΜΑΚ
*Μ.Α.Κ . Α.Ε (Ασταμάτητη εξέγερση), περιοδικό
*Καναδο- Αλασκιανός Ιμπεριαλισμός : Κ-Α-Ι
*Καναδοαλασκιανές ιμπεριαλιστικές εταιρείες
*Κόμμα Σοσιαλιστικής Αφύπνισης (Κ.Σ.Α)
*Κόμμα Ενοποίησης με την Επαναστατική Ερυθραία : Κ.Ε.Ε.Α
*Σ.ΑΦ.Ν : Σοσιαλιστική Αφυπνιστική Νεολαία
*ΣΜΠΠ : Σοσιαλιστική Μαρξιστική Προλεταριακή Επιθεώρηση
*Μ.Ε.Ε.Φ: Μαρξιστική Ένωση για την Επανένωση με τη Φορμόζα
*Μ.Α. Διεθνούς στην Ελλάδα
*ΣΑΡΙΖΑ
*Αριστερά του Σαριζα
*Κ.Σ.Α (Κόμμα Σοσιαλιστικής Αφύπνισης)
Και συνεχίζει:
*Οικογένεια Μαλλιαράκη
*Κυβέρνηση Περιβολάκη
Ας επανέλθουμε όμως στην προβληματική της νουβέλας. Υπήρξε λοιπόν ο σ. Ομπρέντο; Κι αν δεν υπήρξε, μήπως θα έπρεπε να τον εφεύρουμε;
Ένα ανακάτεμα της πραγματικότητας και αναστροφής, το είδωλό της στον καθρέφτη ή η προσομοίωσή της…
Και ενώ όλα παίζουν μεταξύ της πραγματικότητας και της λοιδορίας της, τρία σημεία ακουμπούν απευθείας στην πραγματικότητα:
· Οι εκλογές στις 19 Μαΐου 2019
· Και δύο χαφιέδες του Μανιαδάκη: Ο Μιχάλης Τυρίμος και ο Μανώλης Μανωλέας…
Όμως τελικά επανέρχεται το βασικό ερώτημα: Γίνεται noir χωρίς πτώμα:
Πού είναι το πτώμα;
Μήπως πρόκειται για το πτώμα της Επανάστασης;
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία του Δημήτρη Μπελαντή στην παρουσίαση του βιβλίου του.
