Οι απόψεις και οι αναλύσεις του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα(*), ενός σημαντικού αριστερού πολιτικού και διανοητή στη  Λατινική Αμερική, είναι πάντα ενδιαφέρουσες. 

Φιλοτίμως προσπάθησε η Τερέζα Μέι, η νέα πρωθυπουργός της Βρετανίας, να δείξει ότι έλαβε το μήνυμα του δημοψηφίσματος που «έβγαλε» Brexit. Η προγραμματική της ομιλία, την περασμένη Τρίτη, όχι μόνο απείχε παρασάγγας από τα χαρακτηριστικά μιας «νέας Θάτσερ», αλλά ηχούσε σαν… αναμετάδοση κάποιου στελέχους της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών, από τα σίξτις ή σέβεντις…      

Όταν πριν τρεις μόνο μήνες ο σοσιαλιστής Τζέρεμι Κόρμπιν έβαλε υποψηφιότητα για την αρχηγία των Εργατικών στη Βρετανία, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τη θριαμβευτική του χθεσινή νίκη. Με πέντε ολόκληρα χρόνια να απομένουν μέχρι τις επόμενες βρετανικές εκλογές, η Αριστερά μπορεί να αντισταθεί μόνο μέσα από τα κινήματα και ο Κόρμπιν είναι ο ιδανικός για αυτή τη δουλειά.

Υπάρχουν πολλοί άνδρες με αυτόματα μπροστά από το κτίριο που στεγάζεται το Charlie Hebdo, στο Παρίσι. Είναι αστυνομικοί, με αλεξίσφαιρα γιλέκα και ισχυρά πυροβόλα όπλα. Παρατηρούν τους περαστικούς με τον δικό τους ιδιαίτερο, ερευνητικό και άκρως εκφοβιστικό τρόπο. Οι εκδότες του Charlie Hedbo προστατεύονται καλά, μερικοί μετά θάνατον.

Δύο εβδομάδες μετά τη συμφωνία του Μινσκ, που οδήγησε σε αισθητή αποκλιμάκωση των συγκρούσεων στην Ανατολική Ουκρανία, οι συνεχιζόμενες, έστω και σποραδικά, εχθροπραξίες θέτουν εν αμφιβόλω το μέλλον της εύθραυστης εκεχειρίας. Παράλληλα, ένας δεύτερος αποσταθεροποιητικός παράγοντας αρχίζει να αναδύεται στην επιφάνεια: ο έντονος διχασμός του Κιέβου έναντι του ενδεχόμενου «ιστορικού συμβιβασμού» με το Κρεμλίνο.

«Την επομένη της εκεχειρίας διαμορφώθηκαν δύο στρατόπεδα», έγραφαν την περασμένη Τρίτη οι Financial Times: «Το "κόμμα της ειρήνης" γύρω από τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο και το "κόμμα του πολέμου", που συνδέεται με τον πρωθυπουργό Αρσένι Γιάτσενιουκ και την πρώην πρωθυπουργό Γιούλια Τιμοσένκο».

Δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών κάτω από τη συμφωνία του Μινσκ, και ο Γιάτσενιουκ έριξε λάδι στη φωτιά ζητώντας από το Κοινοβούλιο να ξεκινήσει τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας του ΝΑΤΟ – μια κίνηση που δεν φαίνεται να έχει την έγκριση του Ποροσένκο. Αλλωστε, οι δύο άνδρες θα βρεθούν σε αντίπαλα στρατόπεδα στις βουλευτικές εκλογές της 26ης Οκτωβρίου. Ο Ποροσένκο υποστηρίζει τον συνδυασμό του γερμανόφιλου πρώην πρωταθλητή της πυγμαχίας Βιτάλι Κλίτσκο, ενώ ο Γιάτσενιουκ σχημάτισε τη δική του λίστα, «Λαϊκό Μέτωπο», στην οποία συμμετέχουν και ακροδεξιοί ηγέτες πολιτοφυλακών που μάχονται τους αυτονομιστές.

Οι αντιθέσεις μεταξύ των δύο στρατοπέδων εκδηλώθηκαν και στο επίμαχο ζήτημα της συμφωνίας τελωνειακής σύνδεσης Ε.Ε. - Ουκρανίας, η οποία επικυρώθηκε την περασμένη Τρίτη. Νωρίτερα, ο Ποροσένκο, με τη στήριξη της Γερμανίας, είχε προχωρήσει σε μια σημαντική υποχώρηση έναντι της Μόσχας, αναστέλλοντας την εφαρμογή της συμφωνίας μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2016 (χρονικό διάστημα το οποίο, με τα σημερινά πολιτικά δεδομένα, μπορεί να θεωρηθεί πρακτικό ισοδύναμο της αιωνιότητας). Οπαδοί του Γιάτσενιουκ κατηγόρησαν τον Ποροσένκο για ενδοτισμό, ο υφυπουργός Εξωτερικών παραιτήθηκε και ο αντικυβερνήτης του Δνειπεροπετρόφσκ τον απείλησε ότι θα έχει την τύχη του φιλορώσου προκατόχου του, Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Σε πείσμα όλων αυτών, ο Ποροσένκο πραγματοποίησε ένα μεγάλο βήμα συμβιβασμού με τους αυτονομιστές και το Κρεμλίνο. Με εισήγησή του, το ουκρανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κεκλεισμένων των θυρών, την περασμένη Τρίτη, νόμο που θεσπίζει «ειδικό καθεστώς» αυτονομίας στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ. Οι δύο περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ρωσόφωνων ανταρτών θα εκλέξουν τις δικές τους, αυτόνομες από το Κίεβο, διοικήσεις στις 9 Δεκεμβρίου, θα δημιουργήσουν τη δική τους αστυνομία και θα ορίζουν οι ίδιες τους δικαστές τους. Παράλληλα, προσφέρεται αμνηστία σε όσους συμμετείχαν στην ένοπλη εξέγερση και κατοχυρώνεται η δυνατότητα του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ «να ενισχύσουν και να εμβαθύνουν» τις σχέσεις τους με τη γειτονική Ρωσία.

Προβλέψιμα, η κίνηση αυτή του Ποροσένκο τον μετέτρεψε σε αλεξικέραυνο βίαιων επιθέσεων. «Θεωρώ απολύτως εσφαλμένο να ψηφίζουμε υπέρ της συνθηκολόγησης υπό το βάρος μεγάλων απωλειών στο πεδίο της μάχης», δήλωσε ο ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος «Ελευθερία», Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ. Δεν αποκλείεται και ο επόμενος χειμώνας να αποδειχθεί θερμός για το Κίεβο...

• Εξι ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη –ανάμεσα στα οποία και βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς– αναχαίτισε η πολεμική αεροπορία του Καναδά και των ΗΠΑ πάνω από τη δυτική ακτή της Αλάσκας. Τα ρωσικά αεροσκάφη δεν εισήλθαν στον εναέριο χώρο των ΗΠΑ ή του Καναδά, αλλά στη Ζώνη Αναγνώρισης Αεράμυνας, που εκτείνεται 321 χλμ. από την ακτογραμμή.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014.

Σχετικά με τις πρόσφατες εξελίξεις στον κόλπο  θα πρέπει να  συνυπολογίσουμε ότι  το Κατάρ διαδραματίζει βασικό ρόλο σε ότι αφορά τη διάταξη των ένοπλων δυνάμεων των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, γιατί φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση στην περιοχή (την αεροπορική βάση Αλ Ουντέιντ) και την έδρα της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης Μέσης Ανατολής.

Η στρογγυλή θεά δεν έκανε το θαύμα της στη Βραζιλία. Μπορεί να έχουν κοπάσει οι μαζικές διαδηλώσεις, αλλά η νεολαία της χώρας που ξεχύθηκε στους δρόμους, οι εργαζόμενοι που οργάνωσαν απεργίες διαλύοντας τη γιορτινή ατμόσφαιρα, έδωσαν το δικό τους στίγμα στη χώρα που φιλοξενεί φέτος τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Τα συνθήματα «FIFA go home» και «θέλουμε να είμαστε πρωταθλητές όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά στην παιδεία και την υγεία» δείχνουν κάτι παραπάνω από ένα ξέσπασμα αγανάκτησης. Όπως γίνεται συνήθως οι εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου δείχνουν τη φωτιά των συγκρούσεων και το σκοτεινό πρόσωπο της καταστολής, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα που διεκδικεί κοινωνικές παροχές. Κι εκεί η πρόεδρος της χώρας Ντίλμα Ρούσεφ αναζητά επενδύσεις, ενώ οι ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας κινούνται κάτω από τις επιθυμητές προβλέψεις.

Η φωτογραφία από την εφημερίδα The Telegraph

Λίγες ημέρες έχουν περάσει από τότε που οι προβολείς της δημοσιότητας ήταν στραμμένοι στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία και όλοι προσπαθούν σήμερα να ερμηνεύσουν και να ζυγίσουν τη βαρύτητα της τελικής απόφασης.