Ο όρος black light theatre αναφέρεται σε μια ειδική μορφή θεατρικού παιχνιδιού στο οποίο η δράση λαμβάνει χώρα σε ένα εντελώς σκοτεινό δωμάτιο ή πάνω σε μια σκηνή με μαύρο φόντο. Καθώς είναι ουσιαστικά «μόνο δισδιάστατο» τα επίπεδα αντικείμενα πρέπει να μετακινούνται όσο το δυνατόν στην άκρη της σκηνής. Ηθοποιοί που είναι ντυμένοι στα μαύρα δεν επιτρέπεται να εμφανίζονται μπροστά από άλλους ηθοποιούς αλλά και αντικείμενα που έχει επιλεγεί να είναι ορατά, γιατί έτσι θα γίνουν και εκείνοι ορατοί, καταστρέφοντας την επιθυμητή ψευδαίσθηση. Παίζοντας με το φως οι σκηνοθέτες εξαφανίζουν τα περιγράμματα των αντικειμένων, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του ανθρώπινου ματιού να διακρίνει μαύρα αντικείμενα μπροστά από μαύρο φόντο, με αποτέλεσμα αυτά να «εξαφανίζονται».
«Μαύρα» και υπεριώδη φώτα, που εκπέμπουν την ίδια ποσότητα φωτός αλλά σε μια συχνότητα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανιχνεύσουν, κάνουν ορισμένα αντικείμενα να φαίνονται τόσο φωτεινά σαν το δωμάτιο να ήταν πλήρως φωτισμένο και άλλα τόσο σκοτεινά σαν να ήταν εντελώς σκοτεινό. Οι τεχνικές αυτές χρησιμοποιούνται εδώ και χιλιετίες σε χώρες όπως η Κίνα και η Ιαπωνία, ενώ ίσως θα μπορούσε να κάνει κανείς και παραλληλισμούς με τον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα, στον οποίο μπροστά στους ανίδεους θεατές παίζεται επίσης μια παράσταση σκιάς και φωτός.
Ομοίως και η εξουσία αναπτύσσει τεχνικές που εξαφανίζουν ένα μέρος των μηχανισμών και των δραστηριοτήτων της από τα μάτια της κοινωνίας, στρέφοντας κάθε φορά το βλέμμα μας εκεί που θέλει και αποκρύβοντας το «άλλο» που συμβαίνει μόλις λίγο παραπέρα. Μήνες τώρα παρακολουθούμε βουβοί και αμήχανοι μια παράσταση στην οποία αόρατοι σκηνοθέτες παίζουν με τους διακόπτες, επιδιώκοντας κάθε φορά να μαγνητίσουν το βλέμμα μας, για να μας αφήσουν στην πραγματικότητα στο σκοτάδι. Άνθρωποι της εξουσίας, που όλοι ξέρουμε τον ρόλο τους, επιλέγουν ξαφνικά να κάνουν το βήμα στο φως, για να μπορέσουν άλλοι, εκείνοι που ανήκουν σε αυτό που σχηματικά ονομάζουμε «παρακράτος», είναι όμως σάρκα από την σάρκα του ίδιου του κράτους να συνεχίσουν το παιχνίδι τους.
Δύσκολα μπορεί να αποκτήσει κανείς πλήρη εικόνα του έργου, όσο και αν εστιάζει στα σκοτεινά μέρη της σκηνής. Κρυμμένοι από όσους τραβούν τους προβολείς σόγια, παλιοί συμμαθητές, κουμπάροι και ιεράρχες, λαθρέμποροι και συνταξιοδοτημένοι πράκτορες, ξένα κέντρα και εγχώρια αριστεία ζουν και τρέφονται από τους κρατικούς πόρους, σφιχταγκαλιάζονται και μαχαιρώνονται για πετρέλαια, βάσεις, χωματερές και οικόπεδα, οργανώνουν τους στρατούς και τα ακροατήρια τους, απαιτώντας όλο και πιο ξεκάθαρα «το δίκιο τους», καθώς η επόμενη μέρα παζαρεύεται ξεδιάντροπα και αγοραία.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πρέπει να πέσει. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει και κάποιος να ανάψει όλα τα φώτα της σκηνής.
