Η τεράστια πολιτική κρίση στο Περού συνεχίζεται εδώ και 7 εβδομάδες.
Τα δεινά ξεκίνησαν στις 7 Δεκεμβρίου μετά την καθαίρεση και σύλληψη του Πέδρου Καστίγιο, προέδρου της χώρας από το 2021, φτωχού συνδικαλιστή δασκάλου, αυτοχθονικής καταγωγής. Το κογκρέσο τον κατηγόρησε για απόπειρα πραξικοπήματος, τον καθαίρεσε με άνετη πλειοψηφία και τον συνέλαβε. Όντως, ο Καστίγιο, κατά σχεδόν γενική ομολογία, μέσα στην αδεξιότητα και την απειρία του, προσπάθησε να διαλύσει τη Βουλή που ετοιμαζόταν, για πολλοστή φορά, να τον εκδιώξει από την εξουσία πάση θυσία.
Aπό την ίδια μέρα, ο κατά βάση αγροτικός, φτωχός πληθυσμός του Νότου αντιστέκεται με όλες του τις δυνάμεις στην αποπομπή του προέδρου που ήταν «δικός τους» –ίδιας καταγωγής με αυτούς (βλέπε σχετικό άρθρο Kommon).
Οι Περουβιανοί των Άνδεων, που τον είχαν ψηφίσει μαζικά, κατέλαβαν αεροδρόμια, έστησαν οδοφράγματα στους κεντρικούς δρόμους της υπαίθρου και στην εθνική – αμερικάνικη οδό που διασχίζει το Περού σε όλο το μήκος της χώρας, χάλασαν τις σιδηροδομικές γραμμές. Διαδηλώνουν κατανοώντας ότι το πρόβλημα δεν ήταν ο Καστίγιο. Ήταν οι εκπρόσωποι της πλούσιας ελίτ στο Κογκρέσσο. Οι πλούσιοι της χώρας. Οι ελίτ αυτοί της Λίμα που τους αποκάλεσαν «βάνδαλους», «τρομοκράτες» που υπερασπίζονται έναν «πραξικοπηματία», τους εμπόρους ναρκωτικών και καταστρέφουν το Περού. Είναι το αφήγημα των πλουσίων.
Γι’ αυτούς όμως: Το πραξικόπημα ήταν δικαιολογημένο, η καταστολή όμως απαράδεκτη.
Κατανοούν πολύ καλά ότι τόσο η εκτελεστική εξουσία χαρακτηρίζεται από τη μετριότητά της, όσο και η νομοθετική εξουσία. Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα είναι γνωστό ότι είναι όμιλοι ειδικών συμφερόντων. «Αυτό που ονομάζουμε κέντρο στην εθνοσυνέλευση είναι franchises που δημιουργούνται από εκατομμυριούχους χωρίς άλλη προοπτική από το να υπερασπιστούν την επιχείρησή τους», εξηγεί ο δημοσιογράφος Marco Sifuent.
Η βίαιη αστυνομική καταστολή είναι αδυσώπητη και αιματηρή. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης καθιερώθηκε, η αστυνομία και ο στρατός πυροβολούν με πραγματικά πυρά, ιδιαίτερα στο στήθος και την κοιλιά. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα, (25.01.2023), έχουν καταγραφεί 50 νεκροί και περίπου 800 τραυματίες .Όμως: Για πάνω από ενάμιση μήνα, το κίνημα δεν έχει αποδυναμωθεί. Οι νεολαίοι του φτωχού Νότου που έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν γεμίζουν με σθένος και αποφασιστικότητα τους διαδηλωτές.
Οι διαδηλώσεις και η πορεία στη Λίμα
Παρόλη την παράταση για ένα μήνα του νόμου έκτακτης ανάγκης –στις 15 Γενάρη– τόσο στο φτωχό νότο όσο και στη Λίμα, δεκάδες χιλιάδες αγρότες, εργάτες και φοιτητές των Άνδεων και του Αμαζονίου δεν πτοούνται. Αποφασίζουν να πάνε στη Λίμα .
Με όλα τα δυνατά τροχοφόρα μέσα έφτασαν στη Λίμα στις 19 Γενάρη. Θέλουν το Περού να γίνει μια χώρα ελεύθερη. Γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από φοιτητές και κατοίκους των φτωχών συνοικιών της Λίμα. «Αυτό το καλωσόρισμα είναι για τα αδέρφια και τις αδερφές μας που προέρχονται από τόσο μακριά, ίσαμε 1.000 χιλιόμετρα -από τη λίμνη Τιτικάκα στα σύνορα με τη Βολιβία», λέγανε φοιτητές από τη Λίμα που είχαν κατέβει για να συμμετάσχουν στη διαδήλωση. «Υπερασπίζονται μια δίκαιη υπόθεση ενάντια σε μια κυβέρνηση που κωφεύει και αδιαφορεί για όλους αυτούς τους θανάτους».