Τα τέσσερα χρόνια κυβέρνησης της ΝΔ του Μητσοτάκη θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ως τα χρόνια που ολοκληρωθήκαν οι περισσότερες αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές στους μισθούς, στα ωράρια και στα εργατικά δικαιώματα. Αυτές οι αλλαγές είχαν άμεση επίδραση στη ζωή μεγάλων τμημάτων εργαζομένων που είδαν την ζωή τους να βυθίζεται ακόμα παραπέρα στην ανέχεια και την ανασφάλεια.

Το 2012 ήταν η χρονιά ορόσημο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων με το πρώτο μνημόνιο του Παπανδρέου όταν οι μισθοί με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου αρ. 6 της 28.2.2012 μειώθηκαν κατά 22% και για νέους κάτω των 25 ετών, κατά 32%. Τσεκούρι έπεσε επίσης στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και των ΔΕΚΟ όπου οι εργαζόμενοι είδαν να χάνονται από τους μισθούς το 25% ενώ καταργήθηκε ο 13ος και 14ος μισθός, οι μισθολογικές ωριμάνσεις με τις τριετίες, ενώ καταργήθηκαν για ιδιωτικό και δημόσιο τομέα οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας .

Μετά από 11 χρόνια και ενώ βρισκόμαστε υποτίθεται σε μη μνημονιακά χρόνια, με την «ανάπτυξη» να …τρέχει από τα πατζάκια μας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εν μέσω τυμπανοκρουσιών ανακοίνωσε την αύξηση των μισθών κατά 7,5%. Η αύξηση εξανεμίστηκε πριν ακόμα ανακοινωθεί αφού ο πληθωρισμός την είχε ήδη καταπιεί. Αυτό δεν χρειάστηκε να μας το πει ο ΟΑΣΑ που διαπιστώνει ότι οι πραγματικοί μισθοί έχουν μειωθεί αφού η ονομαστική αύξηση του μέσου μεικτού μισθού ήταν μόλις 1,5% ενώ ο επίσημος ετήσιος πληθωρισμός «έτρεξε» με 9,7%. Το ήξεραν ήδη οι εργαζόμενοι αφού και πάλι ο μισθός εξακολουθούσε να φτάνει μέχρι τις 20 του μήνα. Η κυβέρνηση εξακολουθεί παράλληλα να έχει παγωμένες τις τριετίες ενώ όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εργασίας αυτές θα συνεχίσουν να μη μετράνε μέχρι η ανεργία να υποχωρήσει κάτω από το 10%, πράγμα που δεν φαίνεται να γίνεται στο άμεσο μέλλον, μάλλον το αντίθετο προβλέπεται. Το μνημονιακό μέτρο του παγώματος των τριετιών εξακολουθεί να υπάρχει από το 2012, το οποίο εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις, που κατά τ' άλλα κάθε τόσο ανακοινώνουν τη λήξη των μνημονίων.

Η χειροτέρευση της μισθολογικής κατάστασης των εργαζομένων στα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποτυπώνεται ολοκάθαρα στα συγκεντρωτικά στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για το 2022 όπου ένας στους πέντε μισθωτούς με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου είχε μισθό κάτω ή ίσο με τον ισχύοντα κατώτατο μισθό. Συγκεκριμένα, μέχρι 700 ευρώ μεικτά τον μήνα λάμβαναν 462.850 μισθωτοί (20,57% του συνόλου των μισθωτών που ανέρχονται σε 2.249.599). Μάλιστα, 336.400 εργαζόμενοι (14,95%) είχαν μέσο μηνιαίο μισθό κάτω ή ίσο με 500 ευρώ και αυτά μεικτά. Αντίστοιχα, από 701 έως 800 ευρώ μεικτά λάμβαναν 376.542 μισθωτοί (16,74%), από 801 έως 900 ευρώ 274.468 (12,2%) και από 901 έως 1.000 ευρώ μεικτά 247.272 (10,99%) μισθωτοί. Συνολικά, κάτω από το όριο των 1.000 ευρώ μεικτά ήταν έξι στους δέκα μισθωτούς (60,5%) που αντιστοιχούσαν σε 1.361.132 εργαζόμενους.

Ο μνημονιακός νόμος που προβλέπει ότι η κυβέρνηση καθορίζει το ύψος του κατώτατου μισθού με βάση την «ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα», εξακολουθεί να παραμένει σε ισχύ αφού στην ουσία πρόκειται για μέτρο γενικής συμπίεσης του μέσου μισθού και όχι «ελάχιστης προστασίας» των μισθωτών, όπως ισχυρίζονται αφού σε συνδυασμό με την απαγόρευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων αποτελεί μέτρο που εμποδίζει τις εργατικές διεκδικήσεις. Αυτό είναι ο λόγος που το 80%-85% των μισθωτών δεν καλύπτονται από καμία συλλογική σύμβαση και οι αμοιβές τους επιβάλλονται από την εργοδοσία με ατομικές συμβάσεις.

Από την άλλη έχουμε μια πραγματική έκρηξη κερδοφορίας από τους μεγάλους επιχειρηματικούς  ομίλους που όπως εκτιμάτε   θα πετύχουν την ψηλότερη κερδοφορία όχι μόνο σε σχέση με την προ πανδημίας εποχή αλλά της 15ετίας, από το 2007, όταν τα κέρδη είχαν διαμορφωθεί στα 11,3 δισ. ευρώ. Σε μεγάλο μέρος αυτό οφείλετε σε μεγάλο βαθμό στην μεγάλη ληστεία των εταιρειών ενέργειας στο λαϊκό εισόδημα που οδήγησε στην παραπέρα φτωχοποίηση εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών