Σε δυο μέρες περίπου θα ανοίξουν οι κάλπες.
Η πολιτική συμπεριφορά μεγάλου μέρους της νεολαίας και των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων απέναντι πρωτίστως στα κυβερνητικά αστικά κόμματα (Ν.Δ.,ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) αλλά και με διαφορετικό τρόπο, διαφορετική εσωτερική αγωνία και πολιτισμό, σε όλα ανεξαίρετα τα κόμματα, αποκαλύπτει πως η εκλογική στήριξη τους τις περισσότερες φορές δεν συνιστά ενεργή εξουσιοδότηση αλλά αναγκαστική επιλογή, μειωμένη συναισθηματικά απόκριση. Δεν είναι εμπνευσμένη εμπιστοσύνη αλλά παράδοση.
Είναι κάποια ελπίδα και διάχυτος φόβος, ο φόβος της έλλειψης θετικής διεξόδου, ο φόβος του να περισώσουμε ότι περισώζεται..
Αλλά η απάθεια, ο φόβος, η έλλειψη κινήτρων είναι μια αβέβαιη κατάσταση, και το ξέρουν πριν απ’ όλους οι διαχειριστές τους.
Για να γίνει ενεργός ένταξη και υποταγή χρειάζεται να συνοδευτεί από υλικό αντίκρισμα, δηλ. κάποιες παροχές ικανές να δημιουργήσουν στους ψηφοφόρους την ψευδαίσθηση πως επέλεξαν σωστά.
Αυτό κάνουν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό τάζουν.
Κι αν αυτό έχει αποτέλεσμα θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική και θα πολλαπλασιάσουν τις δόσεις φόβου. Θα συνεχίσουν τις δόσεις αυτών που περίτεχνα ομολογουμένως κρατούν έξω από την πολιτική αντιπαράθεση, τις δόσεις των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, του μη σταθερού χρόνου εργασίας – λάστιχο, τις κοινωνικές ανισότητες, τις δόσεις μαζικού χαρακτηρισμού των απεργιών ως «παράνομων και καταχρηστικών», της παγιοποιημένης, εκσυγχρονισμένης και θεσμοθετημένης παρακολούθησης από την κρατική ή ιδιωτική ΚΥΠ ως (αυτονόητα πλέον) νόμιμης πράξης, της πλήρως προβλέψιμης συμπεριφοράς απέναντι στους αμερικανονατοϊκούς, της στρατηγικής συμμαχίας με τα πλέον στρατοκρατικά και φιλοαμερικάνικα καθεστώτα της περιοχής (Αίγυπτο, Ισραήλ, Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα)..
Κι έτσι «η επόμενη μέρα» μπορεί να μας ξαναβρεί με ανθρώπους που βρίζουν την τύχη και τον εαυτό τους, για όσα έπραξαν (και τα οποία μπορεί να ξαναπράξουν).
Τα δυο ανόμοια κόμματα
Στις εκλογές παρουσιάζονται δυο διαφορετικά κατά βάση αστικά κόμματα.
Το ένα, η ΝΔ, υλοποιεί τις στρατηγικές αρχές της βρυξελιώτικης πολιτικής όχι γιατί αναγκάζεται αλλά επειδή συμφωνεί με αυτές και τις προβάλλει ως δικιά της πλέον έμπνευση. Γι αυτό, επειδή δηλαδή καθυστέρησε να τις ενσωματώσει ως δικές της, ( βλέπε αντιμνημονιακή ρητορεία Σαμαρά) κάνει την αυτοκριτική της. Βλέπεις αυτήη πολιτική αποτελεί εσωτερική αναγκαιότητα και της ελληνικής αστικής τάξης.
Το άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιεί τις ίδιες πολιτικές όχι όπως ισχυρίζεταιγιατί συμφωνεί, αλλά επειδή αναγκάστηκε από την τρόικα, από την ΕΕ,. Επειδή λέει, ( όχι και τόσο φωναχτά μη και θυμώσουν οι Βρυξέλλες) δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Αλλά ποιος ανάγκασε τον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσει στην ένταξη της Φιλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ;
Ποιος τους επέβαλλε τους ύμνους προς τον Τραμπ;
Ποιος τους επέβαλλε να απελάσουν τους Ρώσους διπλωμάτες το 2018 ευθυγραμμιζόμενοι πλήρως με τις ΗΠΑ του Τραμπ;
Ποιος τους ανάγκαζε να φουσκώνουν ως παγώνια ( Σταθάκης ) για τη θέσπιση του χρηματιστηρίου ενέργειας;
Ποιος τους ανάγκασε να καταψηφίσουν στη βουλή τις προτάσεις του ΚΚΕ για την επαναφορά της 13ης σύνταξης και του 13ου μισθού;
Ποιος τους οδηγεί, παρά ο πολιτικαντισμός, να ονομάζουν 13 η σύνταξη όχι το σύνολο των αποδοχών αλλά αυτό που είχαν ορίσει το2019, δηλαδή τη μειωμένη κατά 70%(!!) για όσους παίρνουν πάνω από 1000 ευρώ αποδοχές;
Γιατί δεν δεσμεύονται για τον αφοπλισμό των ΜΑΤ; Την απαγόρευση της ρίψης των χημικών;
Ποιος τελικά τους ανάγκασε να υλοποιήσουν το σχέδιο του αντιπάλου, ή μη μόνο η προσχώρησή τους ακριβώς στο στρατόπεδο του κοινωνικού αντιπάλου;;
Αλλά θα πρέπει επιτέλους να απαντήσουν στην κοινωνία:
Όταν από το 2024 επανέλθουν οι δημοσιονομικοί περιορισμοί από την ΕΕ, τι θα γίνει;
Θα έχουμε πάλι εκείνους που θα υλοποιούν επειδή αναγκάζονται και εκείνους που θα υλοποιούν επειδή συμφωνούν με αυτή την απάνθρωπη πολιτική;
Μπορεί επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελεί πολιτικό πρότυπο για το κυβερνητικό ζήτημα, στερεή και θετική απάντηση απέναντι στη ΝΔ;
Εκδικητική δικαίωση
Τα αστικά επιτελεία επιχειρούν μια συνολική δικαίωση της πολιτικής τους, αυτής που με εντυπωσιακό τρόπο συνετρίβη στις εκλογές του Μάη του 2012 (Κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου).
Ως το 2004 το κλασικό δικομματικό σύστημα εμφανιζόταν με μια μεγάλη και σταθερή συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων. Ψήφιζαν περίπου 7. 500. 000 ή το 76% των εγγεγραμμένων.
Η πραγματική αποχή ήταν24-10 (λόγω μη επικαιροποιημένων εκλογικών καταλόγων) = 14% ,ήτοι μικρή για τα διεθνή δεδομένα.
Το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εμφάνιζαν ένα ποσοστό που κινείτο γύρω στο 86%.
Η Αριστερά συνολικά περιοριζόταν στο 10%.
Το 2012 όμως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έφτασαν δε έφτασαν το 35%!
Η Νέα Δημοκρατία ήρθε πρώτο κόμμα με 18,85%(!), δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με 16,78%, τρίτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ με 13,18%, τέταρτο οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 10,62%, πέμπτο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με 8,48% , έκτο η Χρυσή Αυγή με 6,97% και έβδομο και τελευταίο κόμμα η Δημοκρατική Αριστερά με 6,11% .
Η δεαποχή άγγιξε το 34,88% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων και έκτοτε δυναμωμένη (της τάξης του 40%) θα κάτσει ως κρούστα στο μουδιασμένο και σοκαρισμένο εκλογικό σώμα.
Το ΚΚΕ θα ισορροπεί έκτοτε γύρω στο 5-5,5%, ήτοι θα λαμβάνει περίπου 350.000 ψήφους.
Ένα ασταθές πολιτικό περιβάλλον με εύθραυστα παγιωμένους νέους συσχετισμούς έχει διαμορφωθεί. Πολιτικό περιβάλλον που επιχειρούν να του προσδώσουν ισχυρά και μόνιμα χαρακτηριστικά με το λαϊκό παράγοντα στο περιθώριο.
Γι αυτό, για να «δικαιώσει» την πιο αντιλαϊκή μεταπολιτευτική επίθεση σε βάρος των εργατολαϊκών αναγκών, το ΠΑΣΟΚ υπερηφανεύεται πλέον για την τότε (σ.σ. εννοεί το 2010- 14) «συνολική πολιτική του στάση που έσωσε τη χώρα»!(Ανδρουλάκης)
Με αυτό το εκδικητικό ΠΑΣΟΚ απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα, στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζει τη συγκρότηση «προοδευτικής» κυβέρνησης».
Αν είναι δυνατόν!
Επιτρέπεται λαϊκοί αγωνιστές να αιχμαλωτίζονται σε αυτή την αδιέξοδη και επικίνδυνη για το λαό κατάσταση; Το κυβερνητικό ζήτημα λύνεται δια του ΣΥΡΙΖΑ;
Σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ συνεχίζει να εμφανίζεται με την περιορισμένων ορίων πολιτική της μη μετωπικής πολιτικής. Το κόμμα καθοδηγεί το λαϊκό κίνημα και όχι το μέτωπο το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει καθότι ό,τι υφίσταται πέραν του ΚΚΕ, είναι «οπορτουνιστικό πλυντήριο της αστικής πολιτικής»…
Η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάζεται προς τα έξω ως συλλογικότητα χαλαρών πολιτικών δεσμών, με κύριο την αυτοτελή παρουσία των συνιστωσών, ανήμπορη να συγκροτήσει και να ισχυροποιήσει έναν σοβαρό κεντρικό μετωπικό πυρήνα. Συνέπεια αυτού είναι να απουσιάζει μια σοβαρή και πειστική πολιτική γραμμή με αυτοπεποίθηση και ικανότητα πολιτικών, τακτικών νικών.
Αλλά αυτό που λείπει πρέπει να δημιουργηθεί.
Και θα δημιουργηθεί.
Διαφορετικά, αν η κατάσταση στη μαχόμενη Αριστερά και στο λαϊκό κίνημα μείνει ως έχει, «τα πράγματα» μετά από τέσσερα χρόνια θα είναι χειρότερα!
Το κύριο στις ερχόμενες εκλογές δεν είναι τι θα ψηφίσουμε (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΡΑ, άκυρο, αυτό φυσικά έχει τη σημασία του) αλλά για πιο σκοπό θα ψηφίσουμε.
Και ο σκοπός δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει σε ό,τι υπάρχει, ήτοι στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το ΜΕΡΑ, αλλά στην επίγνωση της ανάγκης κάλυψης της αντικειμενικής ανάγκης για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης μαχητικής Αριστεράς, ενός σύγχρονου κομμουνιστικού φορέα και ενός πολιτικού πλειοψηφικού μετώπου αντίστοιχου των δυνατοτήτων και δυσκολιών της εποχής.
