Στην ελληνική πολιτική ζωή βρέχει, νομοσχέδια, τροπολογίες και άρθρα νυχτερινά, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οχυρωμένοι, όχι μόνο τώρα με την καραντίνα, πίσω από ερμητικά κλειστά στη δημοκρατία παραπετάσματα  οι κυβερνήτες κυβερνούν. Αυτή είναι η όψη της νομικής και πολιτικής βίας. Η οποία ακολουθείται από την αστυνομική. Μια αστυνομία για κάθε κοινωνικό πρόβλημα είναι, μπορούμε να εικάσουμε, η συνταγή. Μια αστυνομία για τα πανεπιστήμια μπαίνει σε λειτουργία, μια αστυνομία για το μετρό εξήγγειλε προχθές ο αρμόδιος σερίφης τη άγριας ανατολής μας και ποιος ξέρει ποια συνέχεια έπεται. 

Όπως είναι πλέον πασίγνωστο, οι λέξεις από μόνες δεν περιέχουν το νόημα ολόκληρο. Η πράξη τις δικαιώνει ή τις αλλάζει. Αν και συχνά είναι τόσο δυνατές οι ίδιες, ώστε γυρίζουν ανάποδα και εν τέλει εκδικούνται τον καταχραστή τους.

Παρ’ όλα αυτά οι καταχραστές επιμένουν. Το νομίζουν συφερτικό και ανέξοδο. Και εν πολλοίς είναι, τουλάχιστον για κάποιο καιρό. Μπορεί οι κάτω να θλίβονται και να θρηνούν για το διασυρμό των ονείρων τους, αλλά αυτό δεν κάνει την πραγματικότητα λιγότερο αμείλικτη ούτε τους καταχραστές περισσότερο επιεικείς.

Είναι καινούργιος χρόνος. Το καινούργιο έχει το προνόμιο του άγνωστου, αφήνει ανοιχτή τη δυνατότητα να το αναπλάσεις, άρα και της αισιοδοξίας. Η σύμβαση που έχουμε αποδεχθεί, να μετράμε το χρόνο κατά ημέρες, μήνες, χρόνια κ.λπ., μας δίνει το δικαίωμα να φανταζόμαστε πως κάθε πρώτη του Γενάρη είμαστε σε θέση να κάνουμε μια επανεκκίνηση. Κι επειδή ό,τι φανταζόμαστε γίνεται μέρος της πραγματικότητας, μπορούμε να διεκδικούμε κάθε φορά την αισιοδοξία της επανέναρξης. Οπότε να θεωρούμε πως ο χρόνος που αρχίζει θα είναι καλύτερος από εκείνον που αφήνουμε πίσω μας (και μ’ ένα 2020 τόσων καταστροφών, γίνεται εύκολο έργο), πως θα μπορέσουμε να κάνουμε πράξη σχέδια που δεν ευοδώθηκαν ή δεν αποπειραθήκαμε, να διεκδικήσουμε εκείνα που δεν διεκδικήσαμε και ούτω καθεξής.

Αυτό το 2020 που αφήνουμε πίσω μόνο ως αδιάφορη χρονιά δεν θα μείνει στην Ιστορία και στη μνήμη μας. Ξεκίνησε με άσχημες προθέσεις και τελείωσε με καταστροφικές συνέπειες. Όπως έγραψε κάποιος: αυτή η τετραετία το 2020.

Μια συστηματική καταγραφή των όσων επέφερε θα αποκάλυπτε πως είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που έχουμε συγκρατήσει στο νου μας και ασφαλώς εξαιρετικά πιο οδυνηρά από όσα μπορούσαν να φανταστούν ακόμη και οι συνήθεις μάντεις των κακών.

Τα λαμπιόνια επινοούν μια γιορτή καθώς η γιορτή ματαιώνεται. Φορτώσαμε μπαλκόνια, σπίτια, διαδρόμους, δρόμους, δέντρα και δεντράκια με φωτεινούς καταρράκτες και προσποιούμαστε πως πανηγυρίζουμε.  

Αντί να κάνουμε άσκοπες βόλτες, να χαιρετιόμαστε, να φιλιόμαστε και να ευχόμαστε ο ένας στον άλλο, συνήθειες που έτσι κι αλλιώς είχαμε εξοβελίσει από την καθημερινότητα και τις είχαμε εναποθέσει στις γιορτές (σαν μας βρήκαν ήδη με πολλή έκπτωση αξίας οι απαγορεύσεις!), αντί τα παιδιά να ψάχνουν παιχνίδια, να λένε κάλαντα, να τρώνε κεράσματα. Αντί να αιωρείται μια προσδοκία κάποιας ευτυχίας, απρόσωπης, απροσδιόριστης, χριστιανικής ή άθεης ή άλλης, και να πλανιέται αυτή η αιώνια μελαγχολία των γιορτών που περιέχει πάντα τις εικόνες όπου καιροφυλακτεί ένα καλύτερο, μια ευχή έστω. Αντί να ελπίζεις σε ένα βρέφος που συμβολίζει μια αναγέννηση. Αντί, αντί, αντί…

Ας δούμε την πινακοθήκη του κυβερνητικού “μεγαλείου”. Πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, οι εικόνες είναι πιο πειστικές από τις λέξεις. Σας παρακαλώ βάλτε σε αυτή την πινακοθήκη κατά σειρά τις εικόνες των Κυριάκου, Κικίλια, Κεραμέως, Άδωνη, Βρούτση, Μενδώνη.

Αυτές προς το παρόν. Αναρωτιέμαι αν το βλέμμα τους που κινείται σε ένα άπειρο κατά τρόπο πολύ αφηρημένο, σε βαθμό να απορείς για την κατάσταση (τους), μπορεί να βρει αντανάκλαση στο δικά σας.

Νάμαστε πάλι στην καραντίνα. Γιατί; Μα γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένο το αίσθημα της ατομικής ευθύνης, τόσο για τον covid, όσο και γενικώς. Γι’ αυτό η Κυριάκος και ο Σωτήρης δίπλα του αποφάσισαν πως μας χρειάζεται ένας καλός γύψος.

Η σημερινή Κυριακή είναι για κάποιους ανθρώπους μια δύσκολη ημέρα. Σ’ αυτήν, σχεδόν για τους ίδιους ανθρώπους, προστέθηκε πριν δυό βδομάδες μια ακόμη δύσκολη ημερομηνία. 

Είναι προσθήκες που δεν προσθέτουν απλώς. Επιβαρύνουν δυσανάλογα τη μνήμη.

Λοιπόν, είναι πραγματικό. Οι εικόνες του λεωφορείου της αστυνομίας που μεταφέρει τους καταδικασθέντες ηγέτες της “Χρυσής Αυγής” στις φυλακές, εικόνες ανακούφισης για τους ανθρώπους και ανατροπής του σκορπισμένου φόβου από τα τάγματα εφόδου,  επικυρώνουν το τέλος για μια φασιστική παρουσία και απειλή.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για νίκη και δικαίωση. 

Στο γαλαξιακό μας σύμπαν σβήνουν μεγάλα αστέρια και το σκοτεινό απλώνει. Αλλά η μνήμη δεν εκμηδενίζεται, ακόμα και σ’ έναν κόσμο που θεωρεί την μνήμη του χρυσόψαρου κύριο προσόν του.