Ο πρωθυπουργός βγήκε χθες βράδυ στην ΕΡΤ να εξηγήσει στην ελληνικό λαό τι ακριβώς συμβαίνει. Και δεν εξήγησε σχεδόν τίποτα. Η Αριστερά βέβαια δεν έχει λόγο να επιχαίρει. Δεν μπορεί να πανηγυρίζεις όταν πέφτει η πολυκατοικία επειδή το υπόγειό σου απέκτησε ταράτσα.
Όπως εμείς διεκδικούμε για λογαριασμό της προοδευτικής ανθρωπότητας και του εργατικού πολιτισμού τα έργα της μεγάλης καλλιτεχνικής δημιουργίας, έτσι και οι κυρίαρχοι αστοί διεκδικούν για λογαριασμό της βαθύτατης συντήρησης όλα τα έργα του προοδευτικού πολιτισμού.
Εισήγηση που έγινε από τον Θανάση Σκαμνάκη στην εκδήλωση του ΚΟΜΜΟΝ στις 23 Μάρτη με θέμα:
Η πραγματικότητα κάνει επίμονες ερωτήσεις, τι απαντάμε; (Η Αριστερά και οι πολιτικές εξελίξεις).
Από τον επιθανάτιο ρόγχο της φεουδαρχίας στην κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού: Οι άνθρωποι, το ιστορικό πλαίσιο, τα διλήμματα.
Μέχρι την πρώτη κατάληψη της Νομικής, το αντιδικτατορικό κίνημα πορευόταν σε στεγνό τοπίο. Λίγους μόλις μήνες πριν ξεσπάσουν τα μαζικά γεγονότα, η απογοήτευση και η ιδέα πως η χούντα θα μείνει τριάντα χρόνια, ήταν κυρίαρχη ακόμα και στους δραστήριους φοιτητικούς κύκλους.
Τα θερινά σινεμά μας περίμεναν να γυρίσουμε με μια έκπληξη, την προβολή της ταινίας του Τζίλο Ποντεκόρβο, «Κάπο», που προβάλλεται από την προηγούμενη βδομάδα στον κινηματογράφο «Ζέφυρος» στα Πετράλωνα.
Oι άνθρωποι όταν μιλούν για τον Βαν Γκογκ δεν μνημονεύουν μια αυτοκτονία, αλλά ένα συγκλονιστικό έργο, προϊόν μιας συγκλονιστικής ζωής. Παραγνωρίζουν και τη μελαγχολία ολόκληρης της εποχής.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.