Δεν συνιστά μια πράξη γενναιότητας ο (ατελής) νόμος για την “ταυτότητα φύλου” - εξ άλλου δεν μας έχει συνηθίσει σε γενναιότητες η παρούσα κυβέρνηση της “αριστεράς”.

Πάντως την έζησε, κι ας μην ήταν δική της, ακέραιη την ήττα. Με ολόκληρη τη βεβαιότητα του πένθους της. Με τα σημάδια και τις ντροπές της, τους δισταγμούς, τις μικρότητες, και, κυρίως, με τη σιωπή της. Όταν το να αμφιβάλλεις εκλαμβανόταν ως μια ήττα ακόμα μεγαλύτερη.

Πολύ ωραία. Μόνο επιφωνήματα θαυμασμού μπορώ να βγάλω για τους 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι κατήγγειλαν στο ΕΣΡ την Ελληνοφρένεια για σεξισμό.  

Το 1916 στη Ρωσία η περίθαλψη των τραυματιών και η καθημερινή επιβίωση έγινε υπόθεση των λαϊκών επιτροπών. Από εκεί ξεκίνησαν τα σοβιέτ.

Φθινοπωρινές εικόνες ενώ το καλοκαίρι δεν παραιτείται και στρατοί, αλλά, κυρίως, στρατηγοί κάνουν σχέδια.

Τι είναι εκείνο που κάνει μια θεατρίνα, τη Νενα Μεντή, να αναφλέγεται πάνω στη σκηνή παριστάνοντας μια “παλιά”, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, και ένα κοινό να πυρακτώνεται αποθεώνοντας την ηθοποιό, την Παπαγιαννοπούλου και…; Και τι άλλο;

Ο σκηνοθέτης κάνει πολιτικό και κοινωνικό κινηματογράφο με την πλήρη και ουσιαστική έννοια που μπορούν να ορίσουν οι λέξεις.

Το Spectre, ίσως είναι η πιο καίρια, πολιτικά, ταινία της σειράς. Θέτει σαφώς ένα ερώτημα σχετικά με το μέλλον της αστικής δημοκρατίας. Ιδιαιτερότητα του σκηνοθέτη ή κάποιοι παράγοντες θέλουν κάτι περισσότερο και πιο ανησυχητικό να μας μηνύσουν;