ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΑΜΝΑΚΗΣ
Μια στρογγυλή επέτειος, όπως αυτή, 50 ολόκληρα χρόνια, αξίζει ιδιαίτερη μνεία. Εδώ απλώς θα αποπειραθώ να επισημάνω μερικά πράγματα που δεν συναντώνται συχνά στις γραφτές αναφορές και κινδυνεύουν να παρασυρθούν στη λήθη, μιας εποχής που απομνημονεύει εικόνες και ξεχνά γρήγορα το περιεχόμενο τους.
Η νέα ποιότητα της εξέγερσης οφείλεται στο ότι συνδέθηκε με τα υπόγεια, αυθόρμητα ρεύματα μιας κοινωνικής αμφισβήτησης.
Το 1916 στη Ρωσία η περίθαλψη των τραυματιών και η καθημερινή επιβίωση έγινε υπόθεση των λαϊκών επιτροπών. Από εκεί ξεκίνησαν τα σοβιέτ.
Φθινοπωρινές εικόνες ενώ το καλοκαίρι δεν παραιτείται και στρατοί, αλλά, κυρίως, στρατηγοί κάνουν σχέδια.
Τι είναι εκείνο που κάνει μια θεατρίνα, τη Νενα Μεντή, να αναφλέγεται πάνω στη σκηνή παριστάνοντας μια “παλιά”, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, και ένα κοινό να πυρακτώνεται αποθεώνοντας την ηθοποιό, την Παπαγιαννοπούλου και…; Και τι άλλο;
Ο σκηνοθέτης κάνει πολιτικό και κοινωνικό κινηματογράφο με την πλήρη και ουσιαστική έννοια που μπορούν να ορίσουν οι λέξεις.
Το Spectre, ίσως είναι η πιο καίρια, πολιτικά, ταινία της σειράς. Θέτει σαφώς ένα ερώτημα σχετικά με το μέλλον της αστικής δημοκρατίας. Ιδιαιτερότητα του σκηνοθέτη ή κάποιοι παράγοντες θέλουν κάτι περισσότερο και πιο ανησυχητικό να μας μηνύσουν;
Ποτέ δεν έλειψε το καλοκαίρι από τη σκέψη μας. Όχι ξωκλήσια και νησιά, βράχοι της τρικυμίας και Παναγίες του πόντου, μπλε και γαλάζιο και άσπρο και μωβ του δειλινού. Όχι τουριστικοί οδηγοί και καρτ ποστάλ, σε ιδανικές εκτελέσεις. Άνθρωποι μόνο.
Ο πρωθυπουργός βγήκε χθες βράδυ στην ΕΡΤ να εξηγήσει στην ελληνικό λαό τι ακριβώς συμβαίνει. Και δεν εξήγησε σχεδόν τίποτα. Η Αριστερά βέβαια δεν έχει λόγο να επιχαίρει. Δεν μπορεί να πανηγυρίζεις όταν πέφτει η πολυκατοικία επειδή το υπόγειό σου απέκτησε ταράτσα.
Όπως εμείς διεκδικούμε για λογαριασμό της προοδευτικής ανθρωπότητας και του εργατικού πολιτισμού τα έργα της μεγάλης καλλιτεχνικής δημιουργίας, έτσι και οι κυρίαρχοι αστοί διεκδικούν για λογαριασμό της βαθύτατης συντήρησης όλα τα έργα του προοδευτικού πολιτισμού.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
-
Η Ιωάννα Καρυστιάνη για τον Γιώργο Παυλάκη.
-
Οι λέξεις της σιωπής, του Θανάση Σκαμνάκη
-
Τα φτωχόπαιδα του Πολυτεχνείου, της Μαριάννας Τζιαντζή
-
Φεστιβάλ αισιοδοξίας από τον ελληνισμό της Αζοφικής, του Λεωνίδα Βατικιώτη – ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΝΤΟΜΠΑΣ
-
Μισός αιώνας πολυτεχνείο τα αιτήματα για ψωμί – παιδεία – ελευθερία, έξω οι βάσεις του ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί, είναι ακόμα εδώ. BINTEO-ΦΩΤΟ
-
50 ΧΡΟΝΙΑ Η συλλογική μνήμη του λαού ενάντια στη λήθη του κατεστημένου, της Κατερίνας Θανοπούλου
-
Το ΚΚΕ 50 χρόνια μετά, του Θανάση Σκαμνάκη
-
Μιλέι: ο Αργεντινός ακροδεξιός πρόεδρος με το αλυσοπρίονο, του Αλέκου Αναγνωστάκη
-
Η Μαριούπολη κλείνει τις πληγές της, του Λεωνίδα Βατικιώτη – Αποστολή στον Ντονμπάς
-
"Το σπίτι" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, της Όλγας Μοσχοχωρίτου
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.