Πηγή

Η επιστήμη είναι κοινωνική ανθρώπινη δραστηριότητα με αντικείμενο μελέτης. Αυτές τις μέρες εμφανίζεται ξανά μια συζήτηση στην Αριστερά μεταξύ "επιστημονιστών" και "κριτικών προς την επιστήμη" με επίκεντρο την πανδημία και τμήματα των λαϊκών τάξεων που αυθόρμητα ή και όχι αμφισβητούν μέτρα που προτείνονται, όπως η χρήση μάσκας.

Η πρώτη φορά που είδα και άκουσα τον Περικλή Κοροβέση ήταν όταν ήμουν 15 χρονών, σε μια δήλωσή του στην τηλεόραση, όπου υποστήριζε ότι "πολιτισμός δεν είναι οι κουλτουριάρηδες, αλλά ο τρόπος ζωής". Η δεύτερη φορά, πάλι εγώ έφηβος, ήταν σε ένα τηλεπαράθυρο δελτίου ειδήσεων. Υποστήριζε τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων και όλοι οι υπόλοιποι λυσσομανούσαν εναντίον του. Ο πατέρας μου τότε μου είχε πει ότι πρόκειται για άνθρωπο που υπέστη τρομερά βασανιστήρια επί χούντας. Η τρίτη φορά που τον είδα, φοιτητής πλέον εγώ, ήταν όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ. Συμμετείχε ενεργά στην ανοιχτή συνέλευση που πραγματοποιούνταν στον προαύλιο χώρο και υποστήριζε σταθερά την ανάγκη αυτοδιαχείρισης. "Μπορούμε να γίνουμε το παράδειγμα", υποστήριζε. Η τελευταία φορά που τον είδα από κοντά ήταν πέρσι στην εκδήλωση της Ανυπότακτης Πόλης στου Ζωγράφου, να μιλάει για την αντίσταση στο φασισμό και τη σημασία της τέχνης. 

Πάντα προσπαθώ να με καθορίζουν οι άνθρωποι που αντέχουν στο χρόνο και αντιστέκονται κόντρα στους καιρούς. Όχι όμως με την ιεραποστολική έννοια του όρου, αλλά δρώντας μέσα στην εποχή και τις αντιθέσεις της, ξετρυπώνοντας απαντήσεις σύγχρονες, επιλέγοντας να ξεβολευτούν νοητικά και πρακτικά. Υπάρχουν, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι, άλλοι περισσότερο γνωστοί, άλλοι λιγότερο, που φέρνουν στα αυτιά μας "το μεταλλικό ήχο των προγόνων μας". Οι αγγελιαφόροι των πολλών δεκαετιών που δεν λύγισαν, γιατί το να πάνε το μήνυμα σε αυτούς που πρέπει, ήταν η κινητήριος δύναμη για να ζουν. 

Σε αυτούς βλέπεις όλες τις χαρακιές από τις ήττες του παρελθόντος, αλλά και τη ζεστασιά ενός μέλλοντος που παραμένει εφικτό. 

Σε αυτούς ανήκει ο Περικλής Κοροβέσης.

Η πρωτοφανής, για τα τελευταία χρόνια, μαζικότητα των μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων στη διαδήλωση της Αθήνας για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που αποτελούσαν σχεδόν το ένα τρίτο των 25 – 30.000 διαδηλωτών, εκφράζει μια βαθιά αναστάτωση στους φοιτητές, μια επανεμφάνιση του φοιτητικού κινήματος με νέους όρους. Απηχεί υπόγειες διεργασίες στις οικογένειες των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων, μια γρήγορη και αυξανόμενη αγανάκτηση για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που κρύβεται επιμελώς από τις δημοσκοπήσεις.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δαρβίνου και τα 210 χρόνια μετά από τη γέννησή του, στις 12 Φεβρουαρίου 1809

Το βασικό ζήτημα, τελικά, που ανακύπτει σαν ουσιαστική αναγκαιότητα για τις δυνάμεις της ανατρεπτικής αριστεράς, είναι το να ορίσουμε συγκεκριμένα τη νίκη, το ενδεχόμενο, την πρόκληση στην οποία εμείς επενδύουμε και επιδιώκουμε να συστρατευτούν οι προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Να ορίσουμε και να περιγράψουμε τεκμηριωμένα την θετική εναλλακτική πρόταση για την ανατροπή της επίθεσης.